"ujin...ဂျီမင်အခြေအနေ.."
"ဘာမှာစိတ်မပူပါနဲ့.. ဆေးအရှိန်ကြောင့်...မှေးနေတာပါ.."
"သားဂျောင်ကု...သက်သာလား..."
"ကျွန်ပ်သက်သာနေပါပြီ..."
"ကျေးဇူးတင်တပါ့တယ့်...အီး..ဟင့်.."
"ujin..ဘာဖြစ်လို့ငိုနေတာလဲ
jimin..ဘာမှာမဖြစ်တော့ပါဘူး..."
"ဂျီမင်...အမြန်ဆုံးသက်သာလာမှာပါ
ထယ့်တို့ဝိုင်းဆုတောင်းပေးကြမယ့်နော်..."
"ဂျီမင်အစား..ujinတာဖြစ်လိုက်တာ...
ခုလို့တူလေးကို...ဒဏ်ရာတွေနဲ့မြင်ရတာ
ဘယ်လို့မှာမခံစားနိုင်ဘူး..."
"ujin..စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးလျှော့ပါ..
ခုနမှာ..ခွဲစပ်ခန်းဝင်ထားရတာ..
ပင်ပန်းရောပေါ့...ဘာမှာစိတ်မပူပါနဲ့
သမီးတို့အားလုံးရှိနေတာဘဲ...ဂျီမင်ကို
ဝိုင်းစောင့်ပေးမယ့်..ခုတော့ujinလဲနားတော့နော်..."
"အားလုံးကို..ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
"ဆော့ဂျင်!!"
"ဟမ်..အပါးနဲ့အိုမား..."
"ဘယ်လို့. ဖြစ်ရတာလဲ..အန်တီဖြင့်ကြားကြားချင်း
ယုံတောင်မယုံဘူး...အိမ်ကိုတောင်လာသွားသေးတာဘဲ..."
"ဆော့ဂျင်..မင်းတူအခြေအနေ..."
"နန်ဂျွန်း..ငါတူ...ငါစိုးရိမ်နေတဲ့အတိုင်း
မဖြစ်လာပါစေ...."
"မင်းစိတ်အေးအေးထားပါအုန်း...
မင်းလို့တော်တဲ့ဆရာဝန်တစ်ယောက်လုံး
ရှိနေတာဘဲ..မင်းဘာတွေစိုးရိမ်နေတာလဲ...
အားတင်းထားစမ်းပါ..."
"ဂျီမင်..သူ့ခေါင်းပိုင်းကို
ပြင်းထန်စွာ..ထိထားတာ..သူ့သတိလာရရင်
သူ့အတိတ်မေ့သွားမှာငါစိုးရိမ်နေတာ..."
"ဘယ်လို့...အတိတ်မေ့သွားမှာ..."
"ယောင်း...ယောင်း..ရရဲ့လား.."
~အနည်းငယ်ယိုင်လဲသွား..~
"သူ့အတိတ်မေ့လို့မရဘူးလေ...သူ့ယောင်းရဲ့
ခွင့်လွှတ်မှုကိုတောင်းရအုန်းမယ့်..သူ့ယောင်းကို
ချစ်တဲ့ပြောပြီ..ငါးနှစ်လုံးလုံးပစ်ထားခဲ့တာ..."
"ယောင်း..ကိုကိုပြောမယ့်..
ခုကဂျီမင်အခြေအနေက..ဘာမှန်းမသိရသေးဘူး..."
