Alef | Texting

14. Bölüm

14. Bölüm | Beni Mahvediyorsun

Mert'in attığı saçma sapan mesajlar yüzünden okula gidesim gelmiyordu. Aptal çocuk!

Babama ne söyleyecekti?

Onu aldattığımı mı ? Hayır buna babam asla inanmazdı. Korkum ona inanması falan değildi.

Doğduğum ülkenin genelinde hüküm süren zihniyete karşın şanslı bir kız çocuğuydum. Babam her ne kadar söz konusu ben olduğum zaman çok kıskanç bir adam olsa da sevgilim olduğunda ilk ona açılmıştım.

Anlattığım hoşuna gitmese bile beni her zaman dinlerdi. Her zaman anlayamazdı ama bunun için beni de suçlamazdı.

Bu yüzden Mert ona ne anlatırsa anlatsın babam doğrusunu benden duymak isteyecek ve söylediklerime inanacaktı. Bundan yana korkum yoktu.

Korkumun sebebi, Yarbay Demir Kara kızı hakkında asılsız bir dedikoduyu sakin karşılamazdı.

Önce bunu sebebi olan herkesin boyunun ölçüsünü alır sonra yaşadıklarım adına üzülürdü. Çok üzülürdü ve ben onun üzülmesini hiç istemiyordum.

Göreve gittiği günler boyunca aklı bende kalsın istemiyordum. Her an beni arayıp nasıl olduğumu öğrenebileceği bir mesleği yoktu ne de olsa...

Sıkıntıyla yorganı biraz daha üstüme çekmiş bir çözüm yolu arıyordum. Bir gece önce dönmüştü ve bir iki hafta evde olacağını söylemişti. Mert ise sürekli akşam yemeğe gelmek istediğini belirten mesajlar atıyordu.

Gerizekalı...

Babam buna izin verir mi sanıyordu?

Onun ailesi gibi değildi benim ailem. Babam erkek arkadaşımı evimize yemeğe çağırmama izin verecek bir adam değildi. Mert'i kaç şekilde kapıdan geri çevirebileceğini düşünürken keyiflendim. Bazı hayallerimin içinde ağzı burnu yer değiştiriyordu.

Telefonum çalmaya başladığında kim olduğuna bakmadan açtım. "Ders başlamak üzere, geç mi kalacaksın?"

Demek Alef bugün yine okula gelmişti. Benim için miydi ?

Her sene yaptığını yapıp saatlerini spor salonunda geçirmek yerine niye ilk derse bile giriyordu ?

"Bugün gelmeyeceğim," dedim düz tutmaya çalıştığım sesimle.

"Neden, hasta mısın? Doktora gittin mi, neyin var ?"

"Hasta değilim," dedim çabucak. "Gelmek istemedim bugün. O kadar."

Başta sessiz kaldı. Sonra "Bir şey mi oldu?" diye sordu usulca.

"Hayır."

"Bir şey var ama söylemiyorsun, oraya geliyorum."

"Tabi ya " dedim alayla. "Babamda kahvaltı hazırlıyordu zaten belki bize eşlik edersin?"

"Baban mı ?" dediğinde sesindeki tereddütü hissettim.

"Evet, evde hıyar kalmadı diye tabağa seni doğrasın ister misin?"

"Yok ya," İtiraz etti beklemeden. "Ben nereye geleceğim kızım? Okulum var benim. Derslerim var yani, niye gelecekmişim? Neyse size afiyet olsun o zaman."

İçimdeki sıkıntıyı unutmuş gibi kahkaha atarken buldum kendimi. "Korkak," diye söylendim ama karşı çıktı.

"Saygı bir kere bu hanımefendi. Evime kızımı görmeye gelen bir lavuk olsa bende ondan söğüş yapabilirdim sanırım."