Unconditional Love (Flikken Maastricht, Fleva story)

Hoofdstuk 4

Jullie liggen vast allemaal op het strand, maar ik moet straks gewoon weer werken dus update ik nu gewoon alvast :) Geniet van het mooie weer zolang het er nog is!

Nadat ik mezelf aangekleed had, had ik op de rand van mijn bed zitten bedenken wat ik zou gaan doen. Volgens mij zou het een beetje raar zijn als ik de hele tijd op deze kamer bleef zitten maar het ik voelde me er ook niet prettig bij om beneden bij Frank te zitten. Het is zo ongemakkelijk en ik weet mezelf niet zo goed een houding te geven.

'Mag ik even bellen' vroeg ik Frank toen ik beneden kwam. Ik moest mezelf nog ziek melden op school maar ik had natuurlijk ook mijn telefoon niet bij me.

'Ja natuurlijk' overhandigde hij me het ding waarna hij verder ging met het geen waarmee hij bezig was.

'Heb je ook een telefoonboek' vroeg ik hem twijfelend. Ik wist het nummer natuurlijk helemaal niet uit me hoofd. In mijn mobiel stond het nummer gewoon in het telefoon boek.

'Kijk maar daar op de computer' wees hij naar een oude computer die ergens in een hoekje stond.

Via internet had ik het nummer zo gevonden en in het hoekje belde ik dan ook naar school in de hoop dat Frank het niet zou horen of dat hij in elk geval geen vragen zou gaan stellen.

'Bedankt ik ben even weg' legde ik de telefoon naast hem neer toen ik klaar was. Waar ik naar toe zou gaan geen idee, dat zou ik buiten wel zien.

Eenzaam slenterde ik over straat zoals eigenlijk altijd het geval was zonder een doel te hebben. Eigenlijk had ik ook nog maar één doel in mijn leven, rechercheur worden en rotzakken zoals mijn vader opsluiten, misschien dat ik dan ooit de rust zou kunnen vinden. Als hij me niks meer kan doen en ik niet meer continue bang hoefde te zijn voor alles. Automatisch was ik richting mijn huis gelopen waar ik nu om een hoekje gluurde om te zien of mijn vader er was. Verschrikt dook ik terug toen ik hem vanuit de keuken de woonkamer in zag gaan en ik zette het dan ook meteen op een rennen. Volgens mij had hij me gezien en hij zou dan ook naar buiten komen om me naar binnen te sleuren en dus kon ik maar beter zorgen dat ik weg was. Toen ik na een tijdje rennen achterom keek zag ik niemand. Natuurlijk was hij me niet zover achterna gekomen, dat redde hij niet eens met zijn zatte kop maar toch was ik blijven rennen uit angst dat hij me toch zou vast grijpen als ik om zou kijken om te zien of de kust veilig was. Nahijgend liep ik verder, wederom geen idee waar ik naartoe zou gaan.

Toen ik langs een schoolplein liep merkte ik pas op dat het al middag was aangezien de school zo uit zou gaan aan alle ouders op het plein te zien. Even twijfelend bleef ik bij het hek staan terwijl ik naar al die kindertjes keek die naar buiten gerend kwamen en in de armen van hun liefhebbende moeders vlogen. Waarom had ik nooit een moeder gehad die me opwachtte als ik uit school kwam. Dat was een vraag waar ik waarschijnlijk nooit geen antwoord op zou krijgen.

'He Eva wat doe jij nou hier' werd ik aangesproken door Annelies.

'Oh ik liep toevallig voorbij' antwoordde ik snel voordat ze verkeerde dingen zou gaan denken en eigenlijk was het ook zo. Ik was tijdens het lopen hier terecht gekomen.

'Moet je niet naar school' keek ze me vragend aan.

'Mama' werden we gestoord door haar zoontje die haar ook in de armen vloog. 'Hoi Eva' lachte hij zo lief naar me.

'He Jamal' gaf ik hem een aai over zijn hoofd. 'Ik ben vrij vandaag' antwoordde ik daarna op de vraag van Annelies. Ze hoefde niet te weten dat ik schoolziek was, omdat ik niet naar school kon. 'Ik moet gaan doei' zwaaide ik ze nog naar ze waarna ik gauw doorliep. Waarom was ik nou ook uitgerekend hierheen gelopen. Zuchtend liep ik terug naar de Ponti in de hoop dat ik bij Frank iets te eten kon krijgen want ik had best wel honger gekregen van al dat lopen.

Nadat ik van Frank een broodje met gebakken ei had gekregen had ik geprobeerd hem wat te helpen in de keuken. Hij was van alles en nog wat aan het snijden en als dank dat ik hier mocht slapen wilde ik dus iets terug doen. En ik moest wat doen om de middag door te komen.  Alleen was ik er niet zo handig in. Thuis maakte ik altijd iets dat uit een potje kwam of wat alleen maar opgewarmd hoefde te worden omdat ik nou eenmaal geen keukenprinses ben.

'Auw' brulde ik het dan ook uit toen de punt van het mes in mijn duim zat en hevig begon het te bloeden.

'Stop hem in je mond' droeg Frank me op die meteen zijn mes los liet om me te helpen.

'Ja dag, dat is vies' schudde ik mijn hoofd terwijl ik paniekerig naar mijn duim keek.

'Het is maar bloed' reikte hij me een stuk papier aan waarna hij opzoek ging naar een pleister en ik mijn duim inwikkelde.

'Kom hier' had hij eindelijk een pleister gevonden die hij om mijn duim heen wikkelde. 'Zo niks meer van te zien' was hij er zelf uiterst tevreden over terwijl hij hem bekeek waarna hij er een kusje op drukte. Alsof de pijn dan minder erg zou zijn, maar wel heel schattig.

'Dank je wel' toverde ik dan ook maar een glimlach tevoorschijn, hij zal het vast allemaal wel goed bedoelen. 'Ik ga me spullen halen' had ik mezelf bedacht om even weg te zijn van hier. Ik kreeg een beetje de zenuwen van Frank, ik weet ook niet wat het is, en ik weet al helemaal niet goed hoe ermee om te gaan.

'Is goed, tot straks' glimlachte Frank goedkeurend waarna ik naar boven ging om voor de tweede keer vandaag naar mijn huis te lopen.

Net als vanmorgen kijk ik om het hoekje van het raam als ik naar mijn huis ben gelopen. Languit ligt hij op de bank zoals ik hem eigenlijk altijd aantref als ik thuis kom van school. Alleen ga ik deze keer niet naar binnen maar draai ik me om en loop terug richting de Ponti. Ik hoop maar dat hij vanavond wel weg is zodat ik eindelijk wat spullen kan meenemen zoals schone kleren en mijn school spullen. Als ik de Ponti weer inloop is Floris inmiddels ook gearriveerd zo te horen aan het gelach dat beneden vandaan komt. Langzaam loop ik de keuken in, omdat ik ze niet wil storen in het geen waarmee ze bezig zijn.

'He ben je er weer' merkt Frank me als eerste op waarna ik maar wat knik. 'Waar zijn je spullen' kijkt hij me vragend aan waarna ik mijn schouders ophaal. Ik schaam me voor het feit dat ik mijn eigen huis niet in durf als mijn vader thuis is. Wat moeten ze er wel niet van denken, ze weten inmiddels wel dat het niet goed zit bij mij thuis maar ze weten echt niet hoe ernstig de situatie eigenlijk is, zoals nooit iemand ook maar eens iets ziet.

'Was je vader thuis' bemoeide Floris zich er nu ook mee waarna ik licht knikte. Ik kon het wel ontkennen maar dan zou ik met een andere verklaring moeten komen en die had ik niet.

'We gaan straks wel met de auto, goed' bood hij aan waarna hij door een pan roerde die op het fornuis stond. Wederom knikte ik maar terwijl ik van harte hoopte dat mijn vader dan wel gewoon weg zou zijn.

Wie Annelies precies is word later in het verhaal wel duidelijk ;)