Unconditional Love (Flikken Maastricht, Fleva story)

Hoofdstuk 27

Met een doos bonbons in mijn hand en mijn andere hand in die van Wolfs lopen we richting de instelling. Ik kon eigenlijk sinds het telefoontje maandagochtend al niet meer wachten om langs te gaan maar ik had het vol weten te houden tot vandaag. De afspraak was immers dat we vandaag langs zouden komen. En als het goed ging mochten we hem misschien ook wel even meenemen naar buiten toe, ik hoopte het zo. Na ons gesprek van maandag ochtend voelde ik me ook wel wat beter ook al was de angst om Jamal kwijt te raken er wel nog steeds. Die zou waarschijnlijk pas weggaan na bevestiging van zijn pleegouders maar Wolfs deed in elk geval heel erg zijn best om me beter te laten voelen.
'Ik hoop dat ie me aardig vind, ik zag hem de vorige keer in de gang' verbrak Wolfs mijn gepieker.
'Vast wel, iedereen vind jou aardig' antwoordde ik zelfverzekerder dan ik me voelde. Ik hoopte het net zo hard als hij, maar Maurice kan gewoon nogal verwonderlijk zijn, niet goed te pijlen. De vorige keer wilde hij niks liever dan Wolfs ook ontmoeten maar het was maar de vraag hoe hij daar nu over dacht. Beide waren we dan ook licht gespannen toen we de instelling binnen gingen waar we ons melden voor Maurice.
Heel eventjes moesten we wachten voordat we het kamertje in mochten waar ik Maurice de vorige keer ook voor de eerste keer zag. Toen Wolfs de deur achter ons sloot kwam Maurice aan de andere kant binnen gevolgd door zijn begeleider terwijl hij een enorme lach op zijn gezicht had.
'Eva' was hij ook heel blij om me weer te zien terwijl hij een rondje met me draaide.
'He Maus' knuffelde ik hem even waarna ik hem aan Wolfs voorstelde.
'Floris toch' keek Maurice niet begrijpend.
'Floris ja' knikte ik dat hij het goed had.
'Waarom zeg je dan Wolfs' begreep hij het niet.
'Omdat hij Floris Wolfs heet en ik altijd Wolfs zeg, maar hij heet Floris inderdaad' probeerde ik het hem uit te leggen hoe het precies zat, maar dat Wolfs en Floris wel dezelfde persoon is.
'Ben je wel lief voor Eva' wilde hij weten.
'Vraag Eva maar' liet Wolfs het woord aan mij om Maurice zijn vraag te beantwoorden.
'Hij is heel erg lief Maus, echt waar' verzekerde ik hem dan hij zich daar niet druk over hoefde te maken. 'En heb jij ook een vriendinnetje' vroeg hem nieuwsgierig waarna hij gretig knikte.
'Nina' glunderde hij bij het uitspreken van haar naam.
'Oh wat leuk' was ik oprecht enthousiast.
Een hele tijd hebben we zitten praten waarbij er een hoop vragen werden uitgewisseld zowel tussen Maurice en Wolfs als tussen Maurice en mij, we hadden immers heel wat jaren in te halen.
'Mogen we hem anders niet even mee nemen om een ijsje te halen' vroeg Wolfs aan zijn begeleider die er nog steeds bij zat maar zich wel afzijdig hield van het gesprek.
'Wil je dat Maurice, even met Eva mee' liet ze hem de keus. Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen, enthousiast was hij al opgestaan.
'Als jullie even wachten in de wachtkamer komt hij er zo aan' knikte ze goedkeurend waarna ze hem meenam zodat hij waarschijnlijk even zijn schoenen en zo aan kon doen.
Tevreden glimlachte ik naar Wolfs die nonchalant zijn schouders ophaalde zonder dat ik een woord had gezegd.
'Ik dacht kan het proberen' grijnsde hij dat we goedkeuring hadden gehad om Maurice mee naar buiten te nemen.
'Held' sloeg ik mijn armen om zijn nek om hem uitgebreid te kussen. Ik had het nooit durven vragen terwijl ik het wel heel graag wilde.
'Klaar' kwam Maurice nog net niet stuiterend de wachtruimte binnen waar ik Wolfs meteen losliet, we waren hier tenslotte voor hem.
'Hier heeft u mijn nummer, als er iets is dan kom ik eraan' overhandigde zijn begeleider ons een kaartje waar een telefoonnummer op stond.
'Bedankt' nam Wolfs het van haar aan.
'Je eigen netjes gedragen he Maurice' kreeg hij nog orders van haar en nadat hij het beloofd had mocht hij met ons mee naar buiten.
Gearmd liep ik met mijn broertje over straat terwijl Wolfs aan de andere kant mijn hand vasthield en er af en toe zachtjes en bemoedigend in kneep. En ondanks dat hij erbij was vandaag hield hij zich toch een beetje afzijdig zodat Maurice en ik alle tijd voor elkaar hadden en hij zei wat als ik of Maurice hem wat vroeg.
'Ga je nooit alleen naar buiten' vroeg ik mijn broertje omdat ik het me afvroeg, was dat omdat hij dat niet kond? Mocht het gewoon niet van de instelling? Daar was ik toch wel heel benieuwd naar.
'Dat mag niet' schudde hij zijn hoofd. 'Dan raak ik de weg kwijt' lichtte hij zijn antwoord al toe voordat ik er naar kon vragen. Ik kon me haast niet voorstellen dat het echt zo slecht met hem ging. Vroeger ging hij gewoon zelf naar school en was hij veel zelfstandiger, had hij echt zo'n klap gehad van alles wat er was gebeurd? De enige die me hier antwoorden op kon geven was zijn begeleider en die zou ik er dan ook zeker naar vragen, maar nu gingen we eerst een ijsje eten en genieten van de tijd dat we samen waren.

Op een terras even verderop zaten we alle drie met een coupe voor onze neus. Ik had gewoon een simpele fruitsorbet terwijl Wolfs en Maurice iets met allerlei verschillende dingen hadden. Maurice vond het idee van Wolfs wel cool en dus namen ze hetzelfde. Ik was daarbij vergeleken gewoon saai maar dat maakte me niet uit, ik vond het nou eenmaal lekker.
'Kom je snel weer' hadden we Maurice weer netjes terug gebracht nadat we ons ijsje hadden opgegeten.
'Ik kom snel weer' beloofde ik hem. Omdat hij het fijn vond maar ik vond het ook fijn om bij hem in de buurt te zijn. Hij was zo lief ondanks dat hij eigenlijk gewoon een volwassen persoon is.
'Jij ook' vroeg hij daarna aan Wolfs die ook bevestigde om snel weer te komen.
'Kan ik nog even met u praten' vroeg ik zijn begeleider die hem bij ons op kwam halen om hem terug te brengen naar zijn afdeling.
'Natuurlijk, ik ben zo terug' knikte ze bevestigend waarna ze Maurice na een laatste knuffel meenam. Weer iemand waar ik vreselijk veel van hou en waar ik steeds afscheid van moet nemen, waarom was het leven niet gewoon een stuk gemakkelijker.

Zenuwachtig wachtte ik tot ze terug zou komen terwijl ik in mijn hoofd de woorden vormde die ik wilde vragen terwijl Wolfs me vragend aankeek maar wijs zijn mond dicht hield.
'Wat kan ik voor je doen' was ze voordat ik het wist alweer terug. Of het leek gewoon zo snel te zijn door mijn gepieker.
'Gaat het echt zo slecht met Maurice' brandde ik meteen los.
'In feite gaat het niet slecht met hem' schudde ze haar hoofd.
'Maar hij was vroeger veel zelfstandiger' maakte ik haar duidelijk wat ik bedoelde.
'Maurice heeft een enorme klap gehad, en als je hem toen gezien zou hebben en je ziet hem nu is hij heel erg vooruit gegaan' verzekerde ze me. 'Toen hij hier net kwam was hij inderdaad vrij zelfstandig, maar na een paar maanden raakte hij in een isolement en kreeg hij last van paniekaanvallen en toen is het echt heel slecht met hem gegaan' vertelde ze me wat ik eigenlijk liever niet wilde horen maar ik was er zelf over begonnen. 'En ik kan je verzekeren dat hij sinds uw vorige bezoek echt enorm is opgeleefd, eigenlijk al vanaf het moment dat we hem vertelde dat je hem op wilde komen zoeken. Alsof hij voor zichzelf ineens een doel heeft om voor te leven. Het doet hem echt enorm goed dat u hier langs komt en we hebben goeie hoop dat hij vooruit blijft gaan als u blijft komen' sprak ze verder terwijl ik begrijpend knikte.
'Ik laat hem niet meer in de steek' verzekerde ik haar.
'Hij wilde voorheen zelfs nooit met iemand mee naar buiten als ik niet mee ging, vandaag was dus echt een enorme stap voor hem en daar zullen we hem ook voor belonen zodat hij weer meer dingen gaat doen die hij vroeger ook deed' vertelde ze me hoe goed het hem gedaan had.
'Bedankt voor uw tijd' bedankte ik haar waarna ik toch wel tevreden weer vertrok. Ja het ging slecht Maurice maar langzaam aan ging het steeds beter met hem en daar had ik aan meegewerkt en ik zou blijven mee werken om te zorgen dat hij weer zoveel mogelijk de oude Maurice zou worden, mijn grote broertje.