Desiring My Secretary

Desiring My Secretary 15

Samantha Torres

"Good morning."

Bahagya akong napabalikwas dahil sa gulat ng pagbati sa akin ni Logan sa elevator.

"Good morning, Sir." Pormal na pormal at tila walang nangyaring sagutan sa dinner namin kahapon.

Well, we need to keep it professional!

"Have you eaten your breakfast?" napalingon ako sa paligid ko at nakita kong nakikinig ang iba sa usapan namin. Napapikit ako ng bahagya at bumuntong hininga bago sumagot.

"Yes, sir," maikli at nagpapahiwatig na ayoko na siyang magtanong na sagot ko.

"Let's eat lunch toge—" bago pa man matapos ni Logan ang sasabihin niya ay hinarap ko na siya at sinamaan ng tingin.

"Peopla are watching, Mr. Lopez." Mahina ngunit madiin na bulong ko.

"So? Can't I have lunch with you?" walang pakealam na sabi niya.

"Yes, you can't. Don't act like we're okay." Pumasok ako sa elevator at parang gusto kong isara na lang agad 'yon nang makitang kami lang ulit dalawa ang naroon.

Sana may pumasok na ibang employado. Mahinang dasal ko sa utak ko.

"Let's have lunch together?" ulit niya sa offer niya kanina. Pairap ko siyang nilingon at inekis and dalawang kamay sa dibdib.

"Can we please just go back to what we are five years ago? Kung ano man 'yung napag-usapan natin noong dinner, hanggang doon na lang 'yon. Let's not make the same mistake again." Kita ko kung papaanong nag bago ang emosyon sa mata niya. Kanina may dala pa itong saya, ngunit ngayon ay may dumaang lungkot at ibang emosyong hindi ko na gustong pangalanan.

"Mistake? Our relationship has never been a mistake, Samantha." His voice shook a bit, and I saw how his eyes got a little bit teary. Agad na gumapang ang guiltiness sa puso ko at wala nang nagawa kundi ang yumoko at manahimik.

Bumukas ang elevator sa ibang floor at marami ang sumakay. Nagsiksikan sa loob ng elevator at hindi ko inaasahan ang sumunod niyang ginawa. He pulled me towards him and I was leaning on the wall of the elevator, while he was covering me from any harm dahil siksikan na sa loob. I can feel his minty breath from where I am, and my heart almost dropped when our eyes met.

"I'll make it up to you, just give me a chance," bulong niya habang sinserong naka tingin sa mga mata ko.

"Let's not talk here. We are professionals, Logan," bulong ko pabalik at ako na mismo ang umiwas sa titigan namin.

At dahil nga sa umiwas ako, nararamdaman ko na ngayon ang hininga niya sa pisngi at leeg ko. Tumikhim ako ng mahina at sinubukan siyang itulak ngunit hinawakan niya lang ang kamay ko.

"Masisiko ka nila kapag umalis ako rito." Napunta ulit ang paningin ko sa kaniya, bago ko sinilip ang nasa likod niya. At tama nga siya. May nakakasiko nga sa likod at tagiliran niya.

"Okay ka lang ba?" bakas ang pag-aalala sa boses ko dahil sa tingin ko ay masakit ang pagkakadiin ng siko sa tagiliran niya banda.

"I'm fine. Don't worry about me." He showed me his smiled at mas lalong hindi ko ma-take dahil sobrang pogi niya!

Nang sa wakas ay bumukas na ang elevator, nabawasan na ang tao sa loob at nasa tabi ko na ulit si Logan. Tahimik kaming dalawa hanggang sa nakarating sa floor, at mukhang sinunod naman niya ang sinabi ko kanina sa elevator dahil normal kaming nag trabaho pareho. We did our usual work, at may iilang naidagdag lang dahil na rin sa mga paparating na events at iba pang kailangang e settle.