Μιρέλα

Το σκοινί της μοίρας (μας)-64

Πιστεύεις στην μοίρα;

Λες να σου έχει παίξει πολλά παιχνίδια; Να ζεις και εσύ μέσα σε ένα φαύλο κύκλο; Τελικά, να μην κατάφερες να σπάσεις την αλυσίδα;

Όλα αυτά που βλέπουμε εδώ και στην ζωή είναι η μοίρα.

Στενοχωρίθηκες όταν έμαθες πως είσαι η άλλη γυναίκα. Γιατί δεν ήταν η ώρα ή ο άνθρωπος για να είσαι η πρώτη.

Έσφιξες τα δόντια όταν έμαθες πως ο αγαπημένος σου άνθρωπος δεν τα κατάφερε. Ήθελες να κλάψεις και να ξεσπάσεις, σκεφτόσουν γιατί αυτός και όχι εσύ. Μα, μέσα σου, ήξερες πολύ καλά αυτό το γιατί.

Έκλαιγες όταν έμαθες ή έζησες το παρελθόν και δεν κατάφερες να κάνεις τίποτα. Κοιτούσες το κενό εκείνες τις μέρες-ξες για ποιες μιλάω- χωρίς να πιστεύεις τι συνέβη.

Δεν έσωσες ποτέ εκείνο το βράδυ τον εαυτό σου. Αλλά, προσπαθείς τώρα να επανορθώσεις. Μόνο που, η πληγή, χαράχθηκε, και δεν βοηθάνε η αναπλαστικές κρέμες. Πάντα μένει σημάδι.

Και ξαφνικά το νερό στο κομοδίνο σου φαίνεται ζεστό. Το ράφι με τα αδιάβαστα δεν είναι πλέον τόσο ελκυστικό. Ο ύπνος δεν είναι ξεκούραση αλλά ένας τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα.

Μετανιώνεις και μετανιώνεις αυτό το κάτι που δεν έκανες. Τα λόγια που δεν είπες, την κατάσταση που μπορούσες να αποφύγεις αν δεν είχες συνδεθεί τόσο πολύ συναισθηματικά.

Μα, το έκανες, και το παρελθόν δεν αλλάζει.

Αν υπάρχει η μοίρα, γιατί να στο κάνει αυτό; Γιατί έμαθες τώρα την αλήθεια που έπρεπε να μάθεις τότε;

Λες κάποιος να θέλει να σε βλέπει να βασανίζεσαι τα βράδια που δεν κοιμάσαι; Της αρέσει να σε κοιτάζει όταν σκουπίζεις τα δάκρυα σου όταν όλοι κοιμούνται;

Μήπως της αρέσει να βλέπει το αόρατο μαχαίρι που έχει καρφωθεί στην καρδιά σου; Δεν το βλέπει κανείς άλλος, μόνο εσύ και η μοίρα.

Χάραξε με το πινέλο της πάνω σου το τι θα πάθεις. Γιατί με δυσκολίες μαθαίνεις την ζωή.

Αλλά εσύ, εσύ ήθελες απλά να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Η αγάπη πονάει ή δεν πονάει τελικά;

Αυτές οι σκέψεις στο τέλος της ημέρας στροβιλίζουν στο κεφάλι σου και τσούζουν τα μάτια σου πάνω από τις σημειώσεις του κινητού.

Δυστυχώς, κάνεις δεν ήρθε να σου πει πως δεν φταις. Δεν πειράζει που δεν πρόλαβες γιατί σχεδόν κανείς δεν το έκανε. Πως δεν αξίζει να το περνάς αυτό μόνη σου.