BOOK 1: A BILLION DESIRES/ ΈΝΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΟ ΕΠΙΘΥΜΊΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

Δεν υπήρχε κάτι καλύτερο σε μία άσχημη μέρα να βλέπεις ταινίες του ογδόντα. Υπήρχε κάτι σε αυτές τις ταινίες τόσο καθησυχαστικό. Μπορούσα να τις βλέπω ξανά και ξανά.

Η μητέρα μου δεν μου πέρασε και πολλά αλλά βεβαιώθηκε να μου περάσει την εκτίμηση για οτιδήποτε έχει δημιουργηθεί από τον Brat Prick.

Ο Nick μου έστειλε μήνυμα πριν λίγες ώρες πως θα αργούσε περίσσοτερο από όσο υπολόγιζε.

Κάτι προέκυψε.

Μου είπε να μην τον περιμένω. Μπορούσα να πω στον Lancaster τι ήθελα να φάω και η κουζίνα θα μου το έφτιαχνε.

Το πρόβλημα ήταν πως δεν ήθελα να φάω κάτι..

Βασικά ένιωθα ότι δεν ήθελα να κάτω τίποτα.

Αφότου είδα το μήνυμα του Nick ένιωσα μία μικρή ανακούφιση που δε χρειαζόταν να σηκωθώ και να ετοιμαστώ για να φαίνομαι ευπαρουσίαστη για ώρες.

Όση περισσότερη ώρα μπορούσα να ξοδέψω απλά ξαπλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα τόσο το καλύτερο.

Δεν είχα συχνά την πολυτέλεια απλά να χασομερώ και να με λυπάμαι.

Και απόψε την είχα αυτή την ευκαιρία.

Οπότε την άρπαξα.

Οι ταινίες που σου μουδιάζουν το μυαλό, βοήθησαν.

Και παρόλο που αγχωνόμουν για το πως ήταν η Giselle και η οικογένεια μου τώρα- ένα εγωιστικό κομμάτι μου ένιωσε ανακούφιση που έφυγα έστω και για λίγο από αυτή τη τρύπα.

Χωρίς να χρειάζεται να πρέπει να ασχοληθώ με το καθημερινό άγχος από προβλήματα, λογαριασμούς και γενικά της ζωής- ένιωσα να φέυγουν 100 δολάρια από τους ώμους μου. Μπορεί και 200.

Το ήξερα ότι ήταν το ισοδύναμο με το να τρέχεις μακριά από τα προβλήματα σου- παρόλο που πληρωνόμουν για να φύγω μακριά από τα προβλήματα μου. Μετά από αυτό τον μήνα εδώ, θα πήγαινα κατευθείαν πίσω στην πραγματική ζωή.

Τη χάλια, περίπλοκη, απαίσια ζωή.

<<Είσαι άρρωστη?>> άκουσα από την κατεύθυνση της πόρτας και το κεφάλι μου γύρισε προς εκείνη την κατεύθυνση. Είχα αφοσιωθεί τόσο πολύ στον οίκτο του εαυτού μου που δεν κατάλαβα πότε ο Nick άνοιξε την πόρτα.

Σηκώθηκα στους αγκώνες μου.<< Όχι, συγγνώμη Nick. Αν μου δώσεις μερικά λεπτά, μπορώ να σηκωθώ και να κάνω μπάνιο. Δεν φανταζόμουν ότι θα γυρνούσες τόσο νωρίς.>>

Ανέβηκε με επιδοκιμασία το κρεβάτι, ένα βλέμμα ανησυχίας υπήρχε στο πρόσωπο του. Κάθισε την άκρη του κρεβατιού και απαλά άγγιξε το πρόσωπο μου με τις άκρες των δαχτύλων του. Στην συνέχεια οδήγησε την παλάμη του στο μέτωπο μου.

Με πίεσα να χαμογελάσω, και τράβηξα το χέρι του μακριά. <<Είμαι μια χαρά. Απλά τεμπέλιασα, συγγνώμη.>> απολογήθηκα ξανά, ελπίζοντας να μην νόμιζε πως προσπαθούσα να ξεφύγω από τα καθήκοντα μου- όπου ήταν και ο λόγος που βρισκόμουν εκεί. <<Άφησε με να πάω να κάνω ένα μπανάκι και επιστρέφω.>> είπα.

<<Έφαγες τίποτα?>> με ρώτησε ο Nick, χωρίς να κινείται και χωρίς να αφήνει το χέρι μου. Βασικά το πίεζε έντονα στο κρεβάτι για να μη μπορέσω να κουνηθώ.

<<Όχι, δεν έχω πεινάσει.>> και δάγκωσα το κάτω χείλος μου.

Τα μάτια του έψαχναν το πρόσωπο μου κάνοντας με να νιώθω εκτεθειμένη. <<Θα πω στην κουζίνα να σου ετοιμάσει κάτι.>>

Ξανά, ανάγκασα τον εαυτό μου να χαμογελάσει. <<Αλήθεια, δεν πεινάω καθόλου. Αλλά αν θέλεις εσύ να φας μπορώ να καθίσω μαζί σου να σου κάνω παρέα.>> προσφέρθηκα, αν και το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναπέσω στα μαξιλάρια μου και να συνεχίσω την ταινία μου.

Ταρακούνησε το κεφάλι του, και ακούμπησε τα χείλη του στο μέτωπο μου. <<Δώσε μου μερικά λεπτά, επιστρέφω.>> Τα χέρια του έφτασαν τις κουβέρτες και τις ίσιωσε. <<Ξάπλωσε, αγαπητή μου.>> είπε περιμένοντας με να κουνηθώ.

<<Θα σηκωθώ να κάνω μπάνιο.>>

<<Ξάπλωσε!>>

Έκανα ότι μου είπε και ξάπλωσα πίσω στα πιο άνετα μαξιλάρια σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Nick με σκέπασε, το βλέμμα του είχε ακόμα αυτή την ανησυχία. <<Συνέχισε να κάνεις αυτό που έκανες και μη κουνηθείς.>>

Ένευσα γιατί στη τελική αυτός ήταν το αφεντικό. Παρόλο που ήθελα πολύ να κάνω ένα μπάνιο και να περιπιοιθώ τον εαυτό μου για εκείνον- ήθελα όμως και να λασπώσω για όσο περισσότερο γινόταν.

Τα χείλη του ξανά άγγιξαν το μέτωπο μου πριν ανοίξει την πόρτα και φύγει.