BOOK 1: A BILLION DESIRES/ ΈΝΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΟ ΕΠΙΘΥΜΊΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

Η Cherry βγήκε από το δοκιμαστήριο καμιά δυο φορές για να μου δείξει το σύνολο που δοκίμαζε, αλλά κυρίως επικρατούσε ένας χαμός από γυναίκες που της έφερναν συνεχώς ρούχα για να δοκιμάσει. Κοίταξα προς το δοκιμαστήριο αρκετές φορές και πάντα υπήρχε κάποιος του προσωπικού εκεί.

Η μανάτζερ με πλησίασε μετά από λίγη ώρα. <<Κύριε Rosetti, λυπάμαι που σας ενοχλώ,>> είπε με ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της.

<<Υπάρχει κάποιο πρόβλημα?>> τη ρώτησα.

<<Όχι, όχι κανένα πρόβλημα απολύτως.>> είπε και χαμογέλασε κάπως άβολα. <<Απλώς αναρωτιέμαι, επειδή η δεσποινίς δεν είναι σίγουρη για το σημερινό budget, μπορείτε να μου πείτε εσείς?>>

<<Έχει καλύτερη τύχη σήμερα με το να βρει αυτό που θέλει?>> είπα αρπάζοντας την ευκαιρία να ρίξω λίγο αλάτι στην πληγή.

Οι παλάμες της ενώθηκαν μπροστά από το στήθος της. <<Ωω ναι κύριε Rosetti. Έχει βρει αρκετά πράγματα που της αρέσουν, απλά δεν είναι σίγουρη για το τελικό ποσό.>>

Άφησα να βγει μια βαθιά ανάσα και επέστρεψα πίσω στο κινητό μου. <<Να πάρει ότι θέλει.>>

<<Πολύ ωραία κύριε Rosseti. Πάρα πολύ ωραία!>> είπε και απομακρύνθηκε χαμογελόντας νευρικά.

Μία ώρα αργότερα φύγαμε από το μαγαζί. Τους είχα πει να στείλουν όλα τα πράγματα που πήραμε στο αμάξι που μας περίμενε.

Η Cherry ήταν τουλάχιστον ενθουσιαμένη. Το πρόσωπο της ήταν τόσο φωτεινό που με έκανε πολύ χαρούμενο.

<<Το επίθετο σου είναι Rosetti?>> με ρώτησε και το χέρι της τυλίχτηκε γύρω από το μπράτσο μου.

<<Είναι ναι.>>

Κοίταξα το χαμογελαστό πρόσωπο της. <<Γιαυτό υπάρχουν χαραγμένα τριαντάφυλλα στο ξύλο του σπιτιού σου?>>

<<Αυτή είναι μία πολύ καλή υπόθεση,>> είπα μη μπορώντας να σταματήσω να γελάω.

<<Σου αρέσουν τα τριαντάφυλλα? Όχι μόνο επειδή είναι στο όνομα σου εννοώ,>> ρώτησε με το κεφάλι της να γέρνει στο πλάι.

Την σταμάτησα και άγγιξα τα χρυσαφένια της μαλλιά. <<Μου αρέσουν ναι, σου άρεσε αυτό που σου άφησα στο μαξιλλάρι δίπλα σου το πρωί?>>

Το πρόσωπο της άλλαξε πάλι, και αυτό με ενθουσίαζε πολύ. Ένα απαλό ροζ απλώθηκε σε όλο της το πρόσωπο. <<Ναι,>> είπε και κοίταξε κάτω στο σακάκι μου για μια στιγμή, <<ήταν πολύ ωραία η έκπληξη σου.>> και τα μάτια της καρφώθηκαν στα δικά μου. <<Ξέχασα να σου πω ευχαριστώ. Συγγνώμη βιαζόμουν πολύ το πρωί.>>