ZİNCİR | TEXTİNG

2.3

Selamlaarr!!

Bölüme geçmeden önce oy verirseniz sevinirim.

Keyifli okumalar<3

"Hayır ben anlamıyorum ki seni. Abini tek bırakıp gitmeye vicdanın nasıl el verdi?"

"Abi bir şey sormak istiyorum, sadece soruyorum bak. Biraz abartıyor olabilir misin?"

"Bak abiye saygısı da kalmamış. Yakında evden de atarsın sen beni."

"Abi saçmalamaya ya. Alt tarafı birkaç saat yanında değildim."

"Evet benim yanımda değildin. Ama Mirza olacak o gerzeğin yanındaydın."

"Mirza'yı mı kıskanıyorsun sen?"

"Hayır ben sadece kardeşimi kıskanıyorum. Ne tesadüf kardeşim de Mirza'ya aşık. İkiniz tek bir yerlerde bulunamazsınız!"

"Tabii abicim öyledir."

"Birazdan bir arkadaşım gelecek."

"Hangi arkadaşın?"

"Gökhan Karademir."

Gökhan Karademir, bu ismi zihnimin derinliklerinde bulmaya çalıştım ama tanıdık gelmiyordu.

"Kim bu abi?"

"Gelince görürsün işte Mila."

"İyi. Zaten bugün Adev de geliyor. Aramıştı beni de söylemeyi unuttum sana."

"Gelsin bakalım uzun zamandır görmüyorduk."

Abim eline telefonunu alınca bende odada ki banyoya girdim ve saçımı, kıyafetlerimi düzeltmeye çalıştım. 2 gündür eve uğramıyordum ve aynada gördüğüm kişi Mila'ya hiç benzemiyordu. Banyonun kapısından kafamı uzatıp "Eve gidip gelsem olur mu?" diye sordum. Duş alıp gelsem bence sorun olmazdı.

"Neden?"

"Abi saçımı falan görmüyor musun, hemen duş alıp gelicem."

"Mirza'yı alıyorum seni götürüp getirsin."

"Saçmalama bence abi. Çocuk şoförümüz değil bizim, senin askerin."

"Evde boş boş oturuyordur o bir şey olmaz."

"Arama gelemez."

"Niye gelemiyormuş?"

"Abisi gelmiş bırak da vakit geçirsinler."

"Senin bunu nereden öğrendiğini es geçiyorum, kurcalarsam o gerzeği pataklarım."

Kötü kadın gülüşümü atıp banyodan tamamen çıktım ve koltuğun üzerindeki çantamı aldım.

"Anahtarlar nerede abicim?"

"Masanın üzerinde." Masanın üzerinde olan anahtarları alıp kapıdan çıkıyorken abimin ismimi seslenmesiyle omzumun üzerinden ona doğru baktım.

"Yolda giderken babamı da arar mısın?" Cevap vermeden sadece kafamı sallayıp kapıyı kapattım ve hızlı adımlarla hastaneden çıkıp arabaya bindim.

Babam birkaç gündür kendisine bir bahane bulup ortadan kayboluyordu ve biz aramasak kendisinin nerede olduğunu söylemiyordu, sürekli ya askeriyeye gidiyordu ya da hava almak için dışarı çıkıyorum deyip ayrılıyordu yanımızdan. Babam aslında hep böyleydi sır gibi bir adamdı, bizimle fazla bir şey paylaşmazdı, bunu birazda yaptığı mesleğe bağlıyordum sonuçta askerlik kolay bir iş değildi. Askeriyede olanları bana anlatmazlardı sadece komik bir an yaşadıkları gün akşam yemeğinde konuşurduk onun haricinde haberim olmazdı.