Ta ki onun bana bakan gözlerini görene kadar.
Bana bakıyordu. Hemde hiç çekinmeden. Bende gözlerimi çekmemeye özen göstererek ona bakmaya devam ettim. Yanlış olduğunu bile bile.
Bir saniye...
İki saniye...
Üç saniye...
...
On beş saniye...
On altı s...
Selamün aleyküm arkadaşlar. Biraz uzun bir zamandan sonra tekrardan merhabalar.
Daha fazla bekletmiyeyim.
Keyifli okumalar.
🪞
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Gönül hissetmezse kulak duymuş neylesin, kalp sevmedikçe el dokunmuş neylesin."
...
Genç kadın yeni doğum yapmıştı. Hemşire, bebeğin kontrolleri yapıldıktan sonra bebeği annesine getirmişti. Şimdi ise kucağındaki küçücük elleri, ayakları olan, hayatını alt üst eden o çocuğa bakıyordu kadın. İstenmeyen çocuktu o. Kadın onu doğurmak istememişti. O hiç olsun, o hiç o kötü anları yaşasın istememişti.
Aradan saatler geçmişti ama o hala bebeğe bakmakla yetiniyordu. Doktor ona bebeği emzirmesini söylemişti. Ama stresten sütü gelmiyordu. Ne kadar canı istemesede, ona kıyamamış onu emzirmeye çalışmıştı. Ama onu bile becerememişti. Yakınları onu bir bir terk etmişti ve yanında ona sahip çıkacak kimsesi bile yoktu.
"Neden bebeği emzir miyorsun?" Odaya giren hemşire sormuştu bunu ona.
"Sütüm yok."
"Denedin mi emzirmeyi?" Normalde sık karşılaştığı bir olay değildi hemşirenin.
"Evet." Bebeğe baktı hemşire. Gözlerini hala açmamıştı. Ve emindi ki açtı bebek. O da bir anneydi. Kızı vardı. Kızı geldi aklına. Eve gidince daha çok içine çekecekti kokusunu.
Kadının bebeğe olan soğukluğunu anlamıştı kaç saattir. Gözlerinden belli oluyordu. Ki kadında bunu belli etmekten geri durmuyordu. Kadına üzülmüştü hemşire. Yanında bir refakatçısı bile yoktu. Kaç saattir ne arayan ne de soran vardı. Kocası yok muydu bu kadının? Bebeğe de anneye de üzülmüştü. Hiç yapmayacağı, yapamayacağı bir teklif yaptı hemşire. Korka korka. İlk önce gidip kapıyı yokladı. Yan taraftaki yatak boştu kadının. Kapıyı da kapattıktan sonra kısık sesle konuştu.
"Eğer kabul edersen ve kimseye söylemeyeceksen ben emzirebilirim."
"Olur!" Genç kadın bunu anında kabul etmişti çünkü kendi bunu yapamazdı. Hem suçluluk duymaz hem de o cana en azından bir faydası olurdu.
Hemşire korkuyordu çünkü bu duyulursa işinden dahi olabilirdi. Yatağın yanındaki koltuğa geçmeden önce her ihtimale karşı perdeyi çekti. Hiç açık bir yer bırakmadı. Küçük bebeği kucağına aldı ve ona baktı. Kendi kızı geldi aklına. O da böyle tatlıydı. Yumuş yumuş elleri vardı.
