Ta ki onun bana bakan gözlerini görene kadar.
Bana bakıyordu. Hemde hiç çekinmeden. Bende gözlerimi çekmemeye özen göstererek ona bakmaya devam ettim. Yanlış olduğunu bile bile.
Bir saniye...
İki saniye...
Üç saniye...
...
On beş saniye...
On altı s...
Selamün aleyküm arkadaşlar. Yeni bir bölümle karşınızdayım. Sınav hazırlıkları , köy filan derken bölümde fazla yazamıyorum. Elimden geldiği kadar bölüm yazmaya çalışıyorum. İnşallah bu bölümü beğenirsiniz. Hem kız hem de erkek karakterin ağzından okuycaz bu bölüm. Biraz hızlı olaylar oldu bu bölüm.
Neyse daha fazla uzatmadan başlayalım.
Keyifli okumalar.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bizi en çok hayal kırıklığına uğratanlar, bir zamanlar kendimiz gibi olduklarını düşündüğümüz insanlardır."
🪞
Mayda
On altı yaşında iken "Acaba nasıl biriyle evleneceğim? Evleneceğim kişi beni sevecek mi? " gibi şeyler düşünür, kendi kendime hayaller kurardım. Evlendiğim kişi ile hayallerimde, bahçeli , iki katlı mütevazı bir evde yaşıyorduk. Evimizde bir kütüphanemiz vardı. Küçüktüm. Bu konuları düşünmek için küçüktüm. İlk önceliğimin okumak olduğunu tabi ki biliyordum. Ama yinede aklıma geliyor ve ister istemez düşünüyordum.
Bu konuları ne kadar düşünmüş olsam bile, etrafımda haftalık süren, çıkar ilişkilerini görünce midem bulanıyordu. Bunu hangi bünye kaldırırdı. Asla onlar gibi olmayacağım derdim kendime. Ve Allah'a şükür de olmamıştım.
Odamda yatağımın üzerinde kitap okuyordum. Beni istemelerinin üzerinden iki hafta geçmişti. İstemeden sonraki bir kaç gün bu konu hakkında bana iyice sormuşlardı. Emin misin? İstersen kararından vazgeçebilirsin, gibi gibi bir sürü soru. Ama onların da bilmediği bir şey vardı. Ben bile neden böyle bir şeyi istemiştim bilmiyordum. Evet çok saçma bir durum. Evlilik bir oyuncak elbette ki değil. Ama istemiştim. Bir açıklaması yoktu işte. Sadece istemiştim.
Ben gönül eğlendirmek istemiyordum. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmamıştı. Her zaman evleneceğim beyefendiyi beklemiştim. Hayır hayır, beyaz atlı prensi değil. Hikayenin kahramanı o değil ben olacağım bir hikaye beklemiştim. Ama şimdi sadece hayatın bana sunduğu hikayede belkide yan karakterdim. Bunu yaşadıkça öğrenecektim.
Belim iyice ağrıyınca, kafa dağıtmak için okumaya başladığım kitabı elimden bıraktım. Duvardaki saate baktığımda kitap okumaya başlayalı üç saat geçtiğini fark ettim. Üç saattir yatarak kitap okuyordum ve belim oldukça ağrımıştı. Ayağa kalktım ve bir güzel esnedim. Odamdan çıkmaya karar kılarak kapıya doğru yöneldim.
