My Hero Academia Life

κεφάλαιο 11 ~ Αναμονή για την μεγάλη βραδιά ~

~ Πρωί (ημέρα Παρασκευή) ~

Η ώρα ήταν εφτά, μόλις είχα ξυπνήσει και πήγα να ετοιμαστώ. Έβαλα την στολή μου, πήγα στο μπάνιο και έκανα τα απαραίτητα, και τέλος άρχισα να ξεμπερδέβω τα μαλλιά μου, που στην συνέχεια τα έπιασα μια χαμηλή κοτσίδα. Έβαλα λίγο make-up,  λίγη μάσκαρα και έτοιμη. Πήγα κάτω έφαγα πρωινό και έπειτα έφυγα για την την τάξη. Σήμερα πρέπει να μιλήσω με τον Bakugo σχετικά με το Σάββατο.

Τέλος πάντων μπήκα στην τάξη και κάθησα στο θρανίο μου. ( Αποφάσισα να κάθομαι στο θρανίο πίσω από τον Bakugo. ) « Όι Luna! Πρέπει να σου μιλήσω. » Γύρισε και μου είπε ο Bakugo. « Ναι και εγώ ήθελα να σου πω για το Σάββατο. Έλα στο δωμάτιο μου στις 4. » « Αυτό που θέλω να σου πω επείγει, και δεν έχει να κάνει με το Σάββατο. » Μου λέει με πολύ σοβαρό ύφος. « Με τι έχει να κάνει τότε; » Ρωτάω ελαφρός αγχωμένη. « Θα σου πω στο διάλειμμα. » Δυστυχώς δεν προλάβαμε να πούμε κάτι άλλο διότι μπήκε μέσα ο Aizawa.

Στο μάθημα δεν συμμετείχα ιδιαίτερα αλλά θα συμμετέχω περισσότερο από εβδομάδα. Κάπως έτσι τελείωσε το μάθημα και χτύπησε για διάλειμμα. Πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε ο Bakugo με πήρε από το χέρι έξω από την τάξη. « Luna ήθελα να μιλήσουμε σχετικά με προχθές. Δεν φαινόσουν καθόλου καλά. Τι έχεις ;» « Τίποτα. Βλέπεις; Όλα καλά. » Λέω με το πιο ρεαλιστικό, ψεύτικο χαμόγελο μου. « Σε είδα προχθές, έπεσες πάνω μου. Αν και έφυγες γρήγορα, εγώ πρόλαβα και σε είδα. Οι φόρμες σου είχαν αίματα, και εσύ πολλές πληγές, γρατσουνιές και μελανιές. Γιατί ήσουν έτσι; Ποιος σε πείραξε;»

Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή, αλλά δεν ήξερα τι να απαντήσω. Οπότε προσπάθησα να τα μπαλόσω λέγοντας ότι και στην Recover-girl. « Απλά πήγα για προπόνηση, το παρά έκανα και καταλάθος χτύπησα σε έναν σταλακτίτη που είχα φτιάξει νωρίτερα. Έτσι γέμισα αίματα. » Του εξήγησα.

« Δεν είμαι ηλίθιος, καταλαβαίνω ότι μου λες ψέματα. Όμως θέλω να ξέρεις ότι δεν ρωτάω από περιέργεια και αδιακρισία, αλλά από ενδιαφέρον για το αν είσαι καλά. Αν θελήσεις κάποτε να μιλήσεις σε κάποιον εγώ είμαι εδώ. Αλλά σε ενημερώνω, δεν θα το αφήσω έτσι. Θα ξανά κάνουμε αυτή την κουβέντα. »

Είπε με συμπονετικό χαμόγελο και έφυγε. Πριν απομακρυνθεί αρκετά έτρεξα να τον προφτάσω. Όταν επιτέλους ήμουν μπροστά του, τον πήρα αγκαλιά. Το είχα τόση ανάγκη να νιώσω ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Αν και άργησε λίγο με πήρε αγκαλιά. « Ευχαριστώ Bakugo » Του λέω και φεύγω για να πάω στην τάξη.