Geçmişin Esareti Altında

4. BÖLÜM

Uyandığında saat 10'u geçmek üzereydi. Deliksiz, rahat bir şekilde uyumuştu tüm gece. Yatak, kendi evinde yattığı bazadan oldukça geniş ve konforluydu. Ama tüm bu lüks, aynı rüyaları görmesini engelleyememişti.

Ayaklarını yataktan sarkıtırken birinin kapıyı çaldığını duydu. Yatağın yanındaki botunun altındaki diski eline alıp arkasına sakladı ve kapının kilidini açtı. Gelen Francesca'ydı.

"Günaydın Derin," dedi yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirirken. Uzun olmayan boyu, ve şirin elbiseleriyle 'tatlı' denilebilecek biriydi. Kısa kesilmiş, çenesinin hizasındaki sarı saçlarına renkli tokalar takmış, mavi gözlerini de kocaman açmış bir şekilde derine dikmişti. "Sen iyi misin? Odandan sesler geldi de merak ettim."

"Günaydın," dedi Derin resmi bir şekilde. Sonra da rüyadayken bağırdığını anımsayarak özür dileyip, önemli bir şey olmadığını söyleyerek Francesca'yı başından savuşturmak istedi. Ama sandığı kadar kolay olmayacaktı.

"Bugünkü planımızı yaptım. Vakit kaybetmeden kahvaltıya inersek programımızdan geri kalmayız."

"Program derken?"

"Bugün seni takım arkadaşlarımızla tanıştıracağız. Gerçi Özgür dışında herkesle tanıştın ama... Neyse... Onun dışında, sana Merkez'i gezdirmek istiyorum. Üstelik yaklaşan görevimizle ilgili küçük bir toplantı yapmamız gerekiyor. Bir de... sana yeni kıyafetler almamız lazım," dedi yüzünü buruşturup Derin'i süzerken.

"Belki bana şu çok gizli araştırmanızdan da bahsedersiniz, ne dersin?"

Dün Matteo'yla konuştuğundan beri aklına takılmıştı ne hakkında çalışmalar yaptıkları. Merakına engel olamıyordu.

"Maalesef onları seninle paylaşamayız."

Yine aynı cevabı almıştı. Gerilmeye ve sinirlenmeye başlayıp kaderini kabullenmeye çalıştı ama bu işin peşini bırakmaya pek niyeti yoktu.

"Tamam o zaman. Benim yapmam gereken bazı şeyler var. Tüm bu anlattıklarını yaptıktan sonra gitmem gerekiyor. Tüm iş boyunca buraya tıkalı kalmam diye düşünüyorum."

"Tabii, dediğim işleri hallettiğin sürece istediğin yere yanında Matteo'yla gidebilirsin."

"Matteo'yla mı? Üzgünüm ama korumaya ya da peşimde dolaşıp yaptıklarımı sorgulayacak bir bakıcıya ihtiyacım yok."

"Merak etme ben de seninle gelmeye bayılmıyorum. Bana sadece ayak bağı olursun." Karşı kapıya yaslanmış Matteo'ydu bunu söyleyen. Az uyumaktan kanlanmış gözleriyle bakarken, kızlara karşı meydan okur gibi bir hali vardı. Ortamdaki gerginliğin arttığını düşünen Francesca laf arasına girmeye çalıştı:

"Bunu bir tür güvenlik önlemi gibi düşünebilrsi-"

"Tek başıma gideceğim."

"Peki bu kadar çok ısrar ediyorsan...Nereye gideceksin?"

"Benim için önemli bir yere."

"Tam olarak adres verebili-"

"Hayır." dedi Derin net bir şekilde. "Anlaşmamızda tek başıma dışarı çıkamayacağım ya da her çıktığımda rapor vereceğim söylenmemişti. Tabii ya, bana para dışında başka hiçbir detay verilmedi."

Francesca'nın yüzündeki gülümsemenin yerini yavaş yavaş hayal kırıklığı alıyordu. Derin'in amacı kimseyi kırmak değildi fakat başkalarının işine burunlarını sokmasından nefret ederdi. Bir yandan da bu işe çok ihtiyacı vardı. Bu yüzden sınırları zorlamaması ama kendi alanına da girmelerini engellemesi gerekiyordu.