Δαναη
Μια εβδομαδα ειχε μόλις περάσει από την ημέρα που ήρθα στο σπιτι αυτό. Η αλήθεια είναι ότι μου ελειπε καπως το αίσθημα της οικογένεια και μικρές καθημερινες συνήθειες οπως το να μπαίνω στην κουζίνα το πρωί και η μαμά με τον μπαμπα να με περιμένουν για πρωινό ή για μεσημεριανό για παράδειγμα αλλά από την άλλη απολάμβανα όσο τίποτα άλλο την ελευθερία του κάνω ότι θέλω στο σπιτι. Ας πούμε ότι θέλω. Τουλάχιστον μπορούσα να μην πλένω πιάτα χωρίς να μου βάζει τις φωνές η μαμα μου.
Ο Νικος έλειπε οριακά κάθε μέρα από το σπίτι και στην ουσία ηταν σαν να μην υπάρχει μέσα εδώ. Τελικά δεν πηγαμε ποτε μαζί εξω να μου δείξει την πόλη και ήμουν εσωκλειστη στους τέσσερις τοίχους. Θα ήθελα να μένει περισσότερο μέσα σε αυτό το σπίτι αλλά δυστυχώς λείπει και περνάω σχεδόν όλο το χρόνο μου βλέποντας ταινίες και κοιτάζοντας την ζωή και τους ρυθμούς της πόλης από την βεράντα μου. Καλούσα σχεδόν κάθε μέρα την Μαίρη και μιλουσαμε τουλάχιστον σχεδόν την μισή μέρα απλά ήταν στην οθόνη του κινητού μου και ας μην λέγαμε κάτι κάναμε παρέα ή μια στην άλλη και μετα σου λένε ότι η τεχνολογία απομακρύνει τους ανθρώπους.
Σήμερα είχα όρεξη να μαγειρέψω κάτι εγώ για μενα αντί να κάνω κάποιο ντελιβερι. Θα έκανα μερικά πανκεικ μιας που είναι από τα αγαπημένα μου brunch αν και μπορώ να τρώω πανκεικς όλες τις ώρες της ημέρας.
Ξεκίνησα να υλοποιώ την συνταγή καθως είχα βάλει μια Playlist 2000s hits να παίζει στο λαπτοπ. Δεν υπάρχει για μενα πιο ξεσηκωτικο πράγμα από αυτό. Χόρευα καθως στα χέρια μου κρατούσα και ταυτόχρονα ανακάτευα τα υλικά στον μπολ. Θα ορκιζόμουν ότι δεν άκουσα ποτε την εξώπορτα να ανοίγει και προφανώς να κλείνει και ούτε ότι ο Νίκος στεκόταν στην κάσα της πόρτας κοιτώντας με, ενώ ταυτόχρονα απαθανατίζε με το κινητό του την στιγμη. Σε μια στροφή αντίκρισα το βλεμμα του και ύστερα είδα το χαμόγελο του. Όπως πάντα αψεγάδιαστο. Τα πόδια μου σαν μαρμάρινα κόλλησαν στο δάπεδο της κουζίνας με εμενα να κοιτάζω τον Νίκο απέναντι μου.
"Τι στο καλο; απλά βήξε κάνε ένα θόρυβο να καταλάβω ότι ήρθες" ειπα καθως ενστικτωδώς έπιασα την καρδιά μου. Εκεινη την ωρα σταμάτησε να τραβάει βίντεο και μπηκε μεσα στην κουζίνα καθως πέταξε την τσάντα του στο πατωμα. Τόσο άδεια εντωμεταξύ η τσάντα που ούτε που εκανε θόρυβο ιδιαίτερο.
"Έχεις πήξει εδώ μέσα ετσι;" με ρωτησε καθως πλέον είχα χαμηλώσει την μουσική αλλά συνέχιζα να ανακατεύω.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Like a friend
Fanfiction"Της άρπαξα τον καρπό και την ανάγκασα να γυρίσει εκατόν ογδόντα μοίρες ώστε να με αντικρίσει. «Με πονάς»παραπονέθηκε. «Θέλω να ξέρω ένα πράγμα και μετά θα σε αφήσω» είπα και εκείνη προς απάντηση έκανε να πάρει το χέρι της από το κράτημα μου. Άδικο...
