ɴʏᴄᴛᴀʟɢɪᴀ ᵥₖₒₒₖ

𝕻𝖆𝖗𝖙 7

دست‌هاش رو لبه‌ی پنجره گذاشته و به نقطه‌ی نامشخصی خیره شده بود. تمام وجودش درد می‌کرد، هر چند لحظه یک‌بار قطره‌ی خونی و سرخی از گوشه‌ی چشم‌هاش روی گونه‌اش می‌چکید و گل‌برگ‌های رز تمام اتاقش رو پر کرده بودن.

هر قطره اشک خونینی که روی زمین می‌چکید، تبدیل به گلبرگ سرخ و عطرآگینی می‌شد که روی زمین می‌افتاد و هر دَم و بازدمش، تبدیل به خاری می‌شد که توی ریه‌هاش فرو می‌رفت.

سه روز از آخرین‌باری که نگاه تهیونگ شکنجه‌گر روح و جسمش شده بود، می‌گذشت و صدها سال به انتظار نشسته بود تا تهیونگ برگرده و این‌بار نگاهش، وجودش، صدای گرم و محبتی که به دروغ نثارش می‌شد، نوازش‌گر قلب دوباره تنهاشده‌اش بشن؛ اما تهیونگ نمی‌اومد و گذر هر روزش، شبیه به تحمل صد سال رنج و سختی بود.