Beni soracak olursanız ben heyecanlıyım. Bu gün bende yeri ayrı olan yeni kurgumu sizlerle paylaşacağım...
Giz'den tamamen farklı olacak kurgum:)
Yeni kurgum Kimsesiz Ruhlar size emanet. Umarım desteğinizi çok görmezsiniz♡
Sizleri seviyorum♡
Başlama tarihi buraya lütfen:
Şarkı ismi: Canım Toygar Işıklı'ım ' Anlatamam
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Siz hiç kimsesiz kaldınız m?
Ben çok kez kaldım. O kadar kimsesiz kaldım ki birinin varlığına bile yabancılaştım.
Herkesi bir anne doğrur, bir babası olur. İşte ben buna bile yabancılaşmıştım. Sanki bir el tarafından bu dünyaya atılmış ve terk edilmiştim. Size yalnızlığımı afilli sözlerle betimlemek isterdim ama cümlelerim de genelde kendim gibi yarım ve gösterişsizdir...
Gece vakti, sisin karanlıkta gizemli örtü gibi yayıldığı havada ilerliyordum. Ay ışığı, sis bulutlarının arasından hafifçe sızarak patika yolunu zorlukla aydınlatıyordu. Her adımda, ayak seslerimin etrafda yaptığı yankıyı duyuyordum.
Sis, her adımda önümü belirsizleştiriyor ve yolculuğumu daha da belirsiz kılıyordu. Görüş mesafem sınırlıydı ve cisimler şekilsizleşmişti. Ağaçlar, sisin arasından hayaletimsi siluetler olarak beliriyor, gölgelerle birleşiyordu.
Tehlikeli grubun kalacakları eve yaklaşıyorduk. Tabii onların isimleri böyle değildi, ben kendi içimde böyle adlandırmıştım çünkü benim için tehlikeliydiler. Kalbim hızla çarpmaya başlamıştı, ancak kararlılığımı kaybetmemeye çalışıyordum.
Gece yarısı küçük patika yoldan gidiyorduk. Yanımda, yaşlı, saçları ve sakalı beyazlamış, yüzünde kırışıklıklar oluşan adama baktım. Karanlığa rağmen ne bir kere gittiğimiz yolu tökezlemiş ne de şaşırmıştı. Keskin gözleri etrafa bakmadan sadece önüne odaklanmıştı.
Üzerinde siyah mont ve belki de alındığından bu yana hiç ütü yüzü görmemiş gri pantolon vardı. Benim üzerimde ise her şeyi saklamaya çalışan siyah montum vardı.
Bedenen giyinik olmama rağmen ruhen çırılçıplak hissediyordum kendimi. Bu gece evimden çıkarken her şeyi orda bırakmıştım.
Yaptığım şey aklıma gelince kalbimin orta yerinde dumanı tüten izmarit kendini belli etdi. Yıllardır içilip, göğsümün orta yerine atılan ama sönmeyen sigara...
Yaklaşık yüz metre uzağımızda olan ev girdi görüş alnıma sislerin arasından. İçerisinde ışıklar yanıyordu. Kafamı kaldırıp bütün olan aya baktım. Dolunay denizleri nasıl kabartıyorsa benim de ruhumu öyle söküp alacakmış gibi hissettim. Daha fazla dayanamayıp önüme döndüm.
