Yıldıza basmayı ve yorum yapmayı unutmayalım lütfen
İyi okumalar dilerim♡
Şarkı Rome Die among strangers
DİKKAT! Rahatsız edici unsurlar bulunabilir. Lütfen bunun bilincinde olarak okuyun.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Altı saat önce...
Otobüsten indim ve paytak adımlarla kirada kaldığım apartmana ilerlemeye başladım. Çok yorgundum. Sabah erkenden kalkıp üniversiteye gitmiş sonra ise yarı zamanlı çalıştığım kafeye geçmiştim. Tüm günüm koşuşturmaca içinde geçmişti ve haliyle yorgundum.
Apartmanın asansörü çalışmadığı için dördüncü katta olan daireme gitmek için merdivenleri çıkmaya başladım. Ne olurdu sanki ışınlanma bulunsa? Hep koşuşturmaca içinde olan hayatta insanların daha çok zamana ihtiyacı var bunun için de ışınlanma bulunmalı bence.
Homurdanarak kapıya vardığımda sırt çantamın içinden anahtarı çıkarıp kapıyı açtım ve içeriye girdim. Kapıyı arkamdan kapatıp ışıkları yaktım. Sırtımı duvara yaslayıp rahat bir nefes aldım. Ah sonunda evdeydim...
Midem bağımsızlığını ilan ettiği için ilk önce mutfağa gittim. Kendime makarna yapmak için ocağın üzerine tencerede su koyup altını açtım ardından odama girip üzerimi değiştirmek için günlük giysilerimi dolaptan çıkardım. Evimde olmanın sakinliğini ve keyfini çıkarıyorırken diğer taraftan geriye kalan zamanımı planlıyordum kafamda: yemeğimi yedikten sonra biraz uyurdum ya da yarınki sınava hazırlanırdım. Bilemiyordum şu an için önemli olan evde olmamdı.
Kafamda kendime dair küçük planlar kurarken aniden kulağıma gelen tıkırtı sesiyle irkildim. Neydi o? Ev eski olduğu için bazen fareler olabiliyordu. Bu yüzden hep ilaçlatıyordum. En son altı ay önce yapmıştım. Muhtemelen yeniden ilaçlatmanın zamanı gelmişti. Derin nefes aldım ve çantamdaki kitapları çıkardım. İç çekerek baktım kitaplara. Sanırım uyumak fikri yalan olacaktı.
Aynı tıkırtı sesi yine gelince içimdeki korku karışık heyecan çoğalmaya başladı. Yıllardır yalnız yaşadığım için bu tür seslere karşı bağışıklık kazanmıştım ama bu sefer içimde anlam veremediğim huzursuzluk vardı. Umarım sadece kendi kendime yaptığım bir kurdan ibarettir.
Ev bir oda bir salondu. Mutfakta bir şey yoktu bu yüzden temkinli adımlarla salona doğru yürüdüm. Bu sırada ise zihnimde kendime korkma talimatları veriyordum. Kalbim hızla atarken, az önce huzur bulduğum evin sessizliği artık korkunç bir yoğunluğa dönüşüyordu. Odaya girince gözlerim etrafı taradı. Diğerleri gibi burada da hiçbir şey yoktu. Deliriyor muydum acaba? Derin nefes aldım. Yarın mutlaka evi ilaçlatmam lazımdı.
