CEVHER

BÖLÜM 32

Ayy ben geldimmm.🙌🏻
1M oldukkk.🥳🥳🥳 Hepinize ilginiz için çok teşekkür ederim.

Sınırın dolmasını bekleyemedim. Bölümü tamamlamışken ve aynı zamanda 1M da olmuşken erkenden yayınlamak istedim.

Bu bölümün bir kısmı Cevher'in perspektifinden bir kısmı da anlatıcı perspektifinden yazılmıştır.

Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Oylarınız beni motive ediyor.

Hepinize keyifli okumalar diliyorum.💋💋

Oy sınırı:1300✨
Yorum sınırı:500✨

~~~~~}}}}}

Abim... Baran'la tanışana kadar bir umutla gelişini beklediğim, gece gündüz yolunu gözlediğim küçüklüğümün umudu...

Şu an canlı kanlı karşımdaydı. O kadar yıl geçmişti ki onu görmeyeli ,yüzü hayal meyal aklımda kalmasa tanımayacaktım.

Hatırımda kalan yüzü çok değişmişti, olgunlaşmıştı ama birbirinin aynısı olan gözlerimiz kendini ele veriyordu.

"Abi?"

Ona seslenişimle elindeki bavulu kapının önüne koyup içeri girerek bana doğru ilerledi ve kocaman sarıldı.

Vakit geçmeden sarılışına karşılık verdim.

"Ne çok özledim be kızım."

"Ben de özledim abi, çok özledim."

Bir müddet birbirimize sarılı kaldık. Sonunda birbirimizden ayrıldığımızda yüzümü ellerinin arasına aldı.

"Seni en son gördüğümde küçücük bir kızdın. Güzelleşmişsin, serpilmişsin. Ne güzel bir kadın olmuşsun sen böyle."

Gülümsediğimde konuşmasına devam etti.

"Yıl geçtikçe aynı ona benzemişsin."

Annemizden bahsediyordu. Babam da hep ona benzediğimden yakınırdı. Belki de bu yüzden beni hiç sevmedi.

"Sen...sen çok değişmişsin."

"Eee yıllandık artık, aynı mı kalalım?"

"Öyle tabi..."

Gülümseyip bana tekrar sıkıca sarıldı.

Baran'ın yalandan öksürüğüyle birbirimizden ayrıldık.

"Hoşgeldin."

"Hoşbulduk, kardeşim mi demeliyim enişte mi?"

"İkisi de olur."

Selamlaştıktan sonra onlar da birbirlerine sarıldılar.

"Baran sen uzadın mı lan? Bana mı öyle geliyor? Benden uzun gibisin."

"Her zaman senden uzundum."

"Sanki değildin."

"Tamam öyle olsun. Yorulmuşsundur hadi içeri geçelim."

Baran bavulu içeri alıp kapıyı kapattı.
Odaya girdiğimizde abim kolumdan nazikçe tutarak yanına çekti.

"Gel bir abinin yanına özlemişim seni."

Kolunu omzuma attı. Ben abimle aynı koltukta yan yana oturuyorken Baran karşımızdaki koltukta oturmuştu.

"Gelirken bizi niye aramadın?"

Baran'ın söylemiyle abim ufak bir kahkaha attı.

"Aramadım mı? Dün sizi kaç kere aradım, şaka mı yapıyorsun?"