{Unicode}
... ၁၅နှစ်သား ကလေးလေးကို
ရင်ခွင်ထဲက...
မထုတ်တဲ့ ခေါင်းဆောင်....။
***
ချင်းဘာသာ စကားဖြင့် ပြောဆိုနေကြသည်...။
"အယ်... တကယ်ကြီး ခေါင်းဆောင်က အဲ့ဒီကလေးကို ယူလိုက်တာလား?"
"ဟုတ်တယ်... ခေါင်းဆောင်က အရင်တုန်းက နိုင်ငံခြားမှာ မွေးဖွားလာလို့ ထင်တယ်...။ ဒါက ဒါကြီးက တကယ်ခွင့်ပြုထားတာလား?"
"နည်းနည်းတော့ တို့လော တို့လော ဖြစ်နေတယ်...။ အဆင်မပြေရင် ခေါင်းဆောင်ရာထူးကို ပြန်ရွေးဖို့ ပြောနေကြတယ်...။ ဒီဘက်မှာက ခေါင်းဆောင်ရဲ့လူဖြစ်ဖို့က မျိုးဆက်မွေးနိုင်မှ အဆင်ပြေမှာလေ...။"
"ဟုတ်တယ်... ပြဿနာတွေက ဘယ်လိုရှုပ်ထွေးမလဲ မသိတော့ဘူး...။ ပြီးတော့ ညဘက်က သေနတ်သံတွေ ဂိတ်တဲဘက်က ကြားနေရသေးတယ်...။ မငြိမ်းမချမ်းနဲ့... ခေါင်းဆောင်က အခုလို ဖြစ်တော့... ပိုဆိုးနေမယ် ထင်တယ်...။"
"ဟုတ်တယ်... ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ? အရင်လို ပြေးရလွှားရမလား မသိတော့ဘူး...။ ကြိုပြင်ဆင်ထားတာ ကောင်းမယ်...။"
ရွာသားရွာသူများ၏ စကားသံများက တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ ကျယ်လောင်လာသည်။ ခေါင်းဆောင်ကို ကြောက်လို့ တိုက်ရိုက်ကြားအောင် မပြောပေမယ့် သူတို့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိနေသည်ဆိုတာကိုတော့ မှန်းဆနိုင်သည်....။
အရယ်အပြုံး သိပ်ပြီးမရှိခဲ့သည့် ခေါင်းဆောင် ဘဝ၌...
ထိုကလေးလေး ရောက်လာပြီးနောက်၌ အရယ်အပြုံးတို့ မရှားပါးတော့....။
အခုလည်း ဂိတ်တဲမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုစိုက်ဟန် မရှိဘဲ ခေါင်းဆောင်က ထိုကလေးလေးအား ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ပိုက်ကာ ရှိနေသည်။ ထိုကလေးလေးကတော့ ညတုန်းက ခေါင်းဆောင် ဘယ်လိုပြုကျင့်ထားသည်မသိ... နေကောင်းဟန် မရှိဘဲ မှိန်းနေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ဂိတ်တဲဆီသို့ ကျွန်တော်တို့ စောင့်နေသည့် ဆရာဆရာများနှင့် ကျောင်းသားတစ်စု ရောက်လာချိန်မှာတော့ ရင်ခွင်ထဲက အကောင်အထည်က ခေါင်းကိုမော့ကာ ကြည့်လာသည်...။ ထို့နောက် ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲက ဖယ်ထွက်လာပြီး... ချက်ချင်းကို ဝင်းပသွားသည့် မျက်နှာ...
