I'm still beautiful but dangerous

Πιστεύω ότι θα μπορούσε να με αφορά.

Πιστεύω πως αν οι συνθήκες ήταν αλλιώς
Θα μπορούσε να ανήκω στην προηγούμενη ομάδα.
να έχω A. p. d.

Θα μιλήσω συμβολικά.

Ας πούμε ότι υπάρχει ένα μαχαίρι και μαχαιρώνουν την ψυχή μου.Είμαι μικρή αλλά είμαι δυνατή.

Άντεξα ένα χρόνο.Ξεκίνησε στα τρεισιμισι.
Ίσως πιο νωρίς.Ίσως έντεκα μηνών.

Ένιωσα ότι πεθαίνω στα τέσσεραμισι

Την μια μέρα ήμουν ενα χαρούμενο, αισιόδοξο φωτεινό άτομο.

Την επόμενη δεν μπορούσα να νιωσω χαρά, ευχαρίστηση για τις όμορφες στιγμές. Ειχα άγχος, φοβο, ανασφάλεια και ανεξήγητη λύπη που δεν έλεγε να φύγει.
Αυτό που με κράτησε ήταν ότι ήθελα να ξαναγίνω όπως ήμουν.

Δεν μιλάω για κάτι που κράτησε μια μέρα.

Μιλάω για κάτι που άλλαξε σε μια μέρα, αφού όμως προσπαθούσαν αρκετό καιρό πριν να με σπάσουν και κράτησε χρόνια.
Κάποια άτομα ίσως θυμούνται πιο νωρίς.

Όμως η μνήμη μου άρχισε να γίνεται δυνατή από τα τέσσεραμισι και μετά.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξέρω ποια ήμουν.

Ήμουν ένα έξυπνο, ευτυχισμένο,κοινωνικο, θετικό άτομο και ήθελα να ξαναγίνω έτσι.

Όμως συνέχισα να πεθαίνω.

Η χαρά επέστρεψε αλλά μόνο το ενα τοις εκατό.
Ο ουρανός είχε ήλιο αλλά οι ακτίνες δεν με έφταναν.

Ένιωθα όμως αγάπη για τους άλλους, και την αγάπη των άλλων,  ήξερα τι σημαίνει λύπη.
Είχα  συμπόνια  ήμουν ακόμα ζωντανη αλλά βαρια τραυματισμένη.

Ο καιρός περνάει  τώρα δεν νιώθω πια οτι πεθαίνω, είμαι νεκρή μέσα μου.

Δεν αισθάνομαι χαρά, δεν νιώθω λύπη γι'αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τον πόνο σου και να σε συμπονεσω. Δεν νιώθω  αγάπη και τρυφερότητα για τα άτομα που κάποτε ένιωθα. Η αγάπη με συναντά και υπάρχει τοίχος.

Το σκοτάδι με κατακλύζει.

Έχω μόνο θυμό.

Κάτι μέσα μου ξεκινά να αλλάζει και δεν είμαι εγώ.

Κάτι με τραβά να αφήσω την λογική.

Μου φωνάζει "παραιτήσου!"

Απο τι να παραιτηθώ; Έχασα !

Και όμως υπάρχει μια δύναμη μέσα μου που θα την χάσω μόνο αν εγώ την παράδοσω.

Το σκοτάδι μου τραγουδά σαν σειρήνα
"παράδωσε τα όλα σ' εμένα θα νιώσεις ανακούφιση, δεν θα πονάς"

Ξέρω όμως ότι μου ζητά το έλεγχο και να χαθώ.
Όμως αν γίνει αυτό τότε ποιά θα είμαι;

Παλεύω να μην περάσω την λεπτή γραμμή της λογικής.

Δυο φορές  παραλίγο να παραιτηθώ.
Και τις δύο φορές έχασα όπλα και ήμουν πιο αδυναμη.

Η παραίτηση δεν είναι ελευθερία.
Είναι σκλαβιά και ήττα.

Την πρώτη φορά θυμόμουν ποια ήμουν.
Τραγουδούσα, χόρευα άκουγα μουσική, τραγούδια.
Έφτιαχνα στιχάκια και ιστορίες στο μυαλό μου και προσπαθούσα με πολύ δύναμη να είμαι θετική, μπας και γίνω όπως παλιά .

Την δεύτερη φορά που ήμουν νεκρή.
Θυμόμουν ότι ένα μέρος μου ήταν ακόμα ζωντανό για πολύ καιρό πριν νεκρωθεί.

Όμως τι θα γινόταν αν όταν με σκότωναν και έπεφτα στο σκοτάδι .

Δεν είχα αναμνήσεις για την προηγούμενη κατάσταση μου και πιστεύα οτι πάντα έτσι ήμουν;

Δεν θα  έκανα καμία προσπάθεια.

Θα χαιρετούσα το σκοτάδι και θα γινομουν μαριονέτα του.

Θα σε κοιτούσα με απάθεια την ώρα που
θα έκλαιγες, ίσως να σε αγκαλιάζα μα δεν θα καταλάβαινα γιατί αντιδρας έτσι.

Την γνωρίζω αυτήν την απάθεια όμως εχω επιστρέψει από τους νεκρούς.

Είμαι ζεστή και πάλι και ζωντανή.

Επέστρεψα με δάκρυα όπως το μωρό όταν γεννιέται.

Και μπορώ να πω αυτό.

Είναι δύσκολο χωρίς συναίσθηματα να πολεμάς το σκοτάδι.
Θέλει πολύ δύναμη να το πολεμάς ξανά και ξανά.

Είναι  ύπουλο και χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις

Μπορεί να σε απελπίσει, να σε δελεάσει και να σε ξεγελάσει.

Θέλει όμως περισσότερο δύναμη να ξαναβγείς στο φως.

Το σοφό είναι να προσέχεις να μην ξαναπέσεις.

Αλλά για την περίπτωση που ξαναπέσεις.

Γιατί είμαστε άνθρωποι.

Κράτα το όπλο σου, την ελπίδα και το θάρρος σου.
Γιατί στην περίπτωση που είσαι σαν εμένα.

Νίκη είναι να είσαι στην μάχη
Και ήττα είναι η παραίτηση.

Ή θα επιστρέψουμε ζωντανοί και νικητές.
Ή Νεκροι πάνω στην ασπίδα αλλά νικητές.

Και αν σου πει κάποιος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις στο φως.

Σου λέει ψέματα.