I'm still beautiful but dangerous

Το σκέφτηκες ποτέ σου;

Όταν κατακρίνεις κάποιον, τον απομόνωνεις ή του γυρνάς την πλάτη. Όχι γιατί σου έκανε κακό. Αλλά γιατί υπάρχει υποψία, κάτι άκουσες, κατι νομίζεις.

Ξέρω θα μου πεις αυτά που είδες και άκουσες ήταν αρκετά. Δεν θα έκανες ποτέ αδικία;

Πόσες ώρες άκουγες αυτό το άτομο ώστε η κρίση σου να είναι σωστή;

Ενα-δυο λεπτά μήπως. Και ίσως να μην το πέτυχες σε καλή στιγμή.

Κάπου διάβασα οτι δυο ώρες χρειάζονται για να καταλάβεις  πραγματικά κάποιον (δεν ξέρω αν ισχύει)

Και οτι είδες μήπως ήταν κάποιο άτομο δίπλα σου για να σου αλλάζει την πραγματικότητα και να διαστρεβλώνει αυτά που βλέπεις.

Και αν ο ένοχος, είναι ένοχος.

Γιατί στο όνομα της δικαιοσύνης δεν του δίνεις την ευκαιρία για να απολογηθεί και
αν μπορεί να βρει δικηγόρο ή μάρτυρα υπεράσπισης που να μειώσουν την ποινή του.

Αλλά προτιμάς την κατάκριση, την επίθεση χωρίς λόγο και να υπάρχουν
άτομα απομωνομενα. Άτομα που ζούνε το σχολικό εκφοβισμό, που αντιμετωπίζουν την μοναξιά και την κακία και βλεπουν μόνο την πλάτη των άλλων. Άτομα που ακόμα και αν βρουν ανθρώπους να τα συμπαθούν, εσύ σαν καλός άνθρωπος, θα τους ενημερώσεις. Όχι με κάτι σίγουρο. Με φήμες και αέρα κοπανιστο.
Και έτσι αυτοί οι άνθρωποι θα σταματήσουν να συμπαθούν τον εγκληματία.

Σκέφτηκες ποτέ όταν δικάζεις ένα αθώο άτομο στην απομόνωση ίσως να ζει ήδη στην μοναξιά
και εκτός σχολείου ή εκτός χώρου εργασίας;

Και πως  έχει πάνω του μαχαιριά αλλά
εσύ τα πατας να χωθουν πιο βαθιά και τον τραυματίζεις με καινούργια;

Εσύ όμως δεν είσαι κακός άνθρωπος
Είσαι καλός.

Το αίμα στα χέρια σου ήταν από την υπερβολική σου καλοσύνη.

Για κοίτα κάποιοι σε κοιτάνε και κάτι
λένε για εσένα.
Ευχησου να μην έχουν την καλοσύνη σου.

Γιατί αλλιώς χάθηκες.