I'm still beautiful but dangerous

Μοναξιά και άποψη

Δεν έχεις ανάγκη κανέναν μου λένε.

Δεν έχουμε ανάγκη τους άλλους σε βαθμό εξάρτησης ώστε να χάσουμε τον αυτοσεβασμό
μας.

Οι θέσεις της φιλίας δεν πρέπει να καλύπτονται με ψεύτικους φίλους.

Η μοναξιά είναι πιο τίμια από το ψεύτικο.

Και προτιμότερη μέχρι να συναντήσεις το αληθινό. Είτε στον έρωτα είτε στην φιλία.

Όμως όλοι είμαστε μοναδικοί και έχουμε κατι που ο άλλος χρειάζεται.

Ο καθένας μας συμπληρώνει τον άλλον και έχει την δική του θέση στον κόσμο.

Έχουμε λόγο που υπάρχουμε  στην ζωή ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε.

Έχουμε ψυχή και έχουμε ανάγκη από ανθρώπινη επαφή.

Τα λέω ως άτομο που  από τα δώδεκα υποφέρε
που υπήρχε και προσπαθούσε να απασχολεί συνέχεια το μυαλό της για να μην το σκέφτεται.

Τα λέω ως άτομο που εύχοταν από τα τέσσεραμιση να έχει μια αληθινή φίλη.
Αλλά τελικά είχε επίθεση. Και ποτέ δεν έγινε η ευχή μου αλήθεια.

Ήμουν το καλό κορίτσι (θέλω να πιστεύω ότι ακόμα είμαι).

Αυτή που δεν θα σε πειράξει αλλά θα την ενόχλησεις γιατί έχεις ψυχολογικά ή γιατί ο Ερμής είναι ανάδρομος ή γιατί στο σπίτι σου γνώρισες την ανάλογη συμπεριφορά.
Και την εφαρμόσες πάνω μου με δικαιολογία την εμφάνιση μου ή το χαρακτήρα μου ή οτιδήποτε αδικαιολόγητο για να κάνεις τα μαύρα, άσπρα και τα λάθος να τα εμφανίσεις σωστά.

Αλλά αφού ήμουν ήσυχη. Εγώ έφταιγα
για πράγματα που δεν έφταιγα.

Για φήμες ψεύτικες. 

Ήθελα ένα άτομο να με καταλάβει.
Ήθελα φίλες.

Απέκτησα. Εκείνες το ζήτησαν και μετά από τόση μοναξιά, νομίζα ότι ήμουν τυχερή
αλλά ήμουν τυφλή.

Θα με αγαπούσαν αν ήμουν στα μέτρα τους.
Αλλά αυτό ποτέ δεν έγινε.

Αισθανόμουν μαζί τους πως ακόμη και λαθος αναπνέω.

Φιλία.

Με πολλά " σ'ευχαριστώ", "σ'αγαπω", "είσαι φίλη"

Για να με αφήσουν την άλλη μέρα ή και να με μπλοκάρουν χωρίς λόγο ενώ δεν άλλαξα.

Και αυτό τόσο συχνά που φοβάμαι αν κάποιος μου πει σ'αγαπω και  προτιμώ να το δω στην συμπεριφορά.

Τα λέω αυτά και ως άτομο που μεγάλωσα
μόνο με την μητέρα μου από τα δεκατρία και μετά και γυρνούσα σπίτι και δεν υπήρχε κάνεις.

Και στο σχολείο είχα "φίλες" που ήδη μου γυρνούσαν την πλάτη και κατέστρεφαν οτι
προσπάθεια έκανα για να βρω νεες αληθινές φίλες (με συκοφαντιες και δυσφήμιση).

Και αν έπεφτα στο γκρεμό θα το ανακάλυπταν μετά από δύο ώρες.
Και μια οικογένεια απούσα.

Και μια συμπεριφορά από άλλους σε στυλ "Αυτή για να είναι τόσο ήσυχη ή είναι σνομπ ή είναι τελείως χαζή και δεν ξέρει να μιλά".
Και φυσικά  όταν αντιδρώ δυναμικά.
Παθαίνουν σοκ.

Μπορώ να ξέρω την μοναξιά.
Μπορώ να ξέρω πως είναι να νιώθεις σαν να μην ανήκεις πουθενά.
Και να απορεις τι στο καλό κάνεις εδώ.

Ότι λέω στην αρχή δεν είναι επειδή βοσκω στο λιβάδι και κυνηγάω πεταλούδες.

Καλύτερη η μοναξιά από το ψεύτικο.
Αλλά άμα έρθει το αληθινό.
Άνοιξε την πόρτα και κλωτσά την έξω.