mi amor || mabbie fanfiction

11) kater

Pov Matthy:

Ik word wakker met verschrikkelijke hoofdpijn. Even schrik ik van het lichaam die tegen me aanligt. Robbie. Hij heeft zich volledig om me heen gewikkeld. Heel schattig. Ik probeer mijn ogen weer te sluiten, maar een pijnscheut schiet weer door mijn hoofd heen. Ik heb echt veel te veel gezopen gister, jezus christus. Veel herinner ik me ook niet meer van de avond. Niet dat het uitmaakt. Met zoveel alcohol in mijn bloed zal het vast wel gezellig geweest zijn. Ik haal me zelf los van Robbie zijn grip en loop direct door naar de badkamer voor een paracetemol.

Ik neem er eentje in en neem er ook eentje samen met een glaasje water mee. Ik leg deze twee dingen op het nachtkastje van Robbie's kant. Die zal hij wel nodig hebben als hij wakker wordt, want zover ik me kan herinneren heeft hij zich ook best wel aardig klem gezopen. Ik laat mezelf weer in bed vallen en sluit mijn armen om de bruinharige jongen naast me heen. Hij slaapt nog vredig. Hij ligt er schattig bij, wat toch nog een glimlach op mijn gezicht tover, ook al voel ik me zo kut. Deze jongen zou me op elk moment kunnen laten lachen. Alleen zijn aanwezigheid maakt me al blij. Het idee dat hij dichtbij me is maakt me al gelukkig. Hij maakt me gelukkig.

Na een paar minuten voel ik het lichaam onder me bewegen. Hij wordt langzaam wakker. Ik hoor hem gapen. "Goedemorgen." Het is flink te horen dat hij veel te erg is los gegaan gisteren. Ik ook, daar niet van. Ik voel me echt verschrikkelijk. "Er ligt paracetamol naast je.", zeg ik hem. Hij draait zich om en pakt het van het nachtkastje af. "Thanks mop."

Jezus wat voel ik me kut. Ik kan echt letterlijk niks. Robbie is dit waarschijnlijk wel gewend, maar ik niet. Ik ga niet vaak uit. Tuurlijk is het wel eens gezellig om met vrienden naar de club te gaan, maar ik sla het aanbod meestal af. Ik lig liever rustig op de bank te chillen, zonder zorgen, zonder mensen. Nou ja, niet helemaal alleen, alleen samen met hem.

"I want to be alone. Alone with you, does that make sense?"

Robbie is ondertussen recht op gaan zitten met zijn hoofd mijn kant op gedraaid. "Gaat ie schat?", vraagt hij me. Ik smelt nog steeds elke keer als hij dat soort lieve woordjes gebruikt. "Nou, nee. Eigenlijk niet nee." Ik zucht en druk mijn hoofd weer diep in mijn kussen. "Je gaat niet zo vaak uit of wel?", zijn stem is nog steeds even schor als eerst. "Nee, ik zit veel liever thuis. Op dit moment lig ik ook veel liever gewoon met jou te knuffelen dan dat we ergens heengaan.", zeg ik hem. Hij glimlacht klein. "Dan doen we dat toch? Ik blijf de hele dag bij je en dan kan jij ondertussen rustig beter worden. Ja?", vraagt hij me. Hij komt weer dichterbij me liggen en sluit zijn armen weer om me heen. "Klinkt perfect."

~

Het is ondertussen later op de dag. Ik zit tussen Robbie's benen en zijn armen zijn rond mijn middel geslagen. Ik ga dichter tegen hem aanzitten. Mijn hoofd licht tegen zijn borstkas aan. Ik voel zijn hart op een rustig tempo kloppen. Dit is toch geweldig? Zijn hand gaat door mijn haar en zijn andere arm ligt nog steeds rond mijn middel.

We zijn weer eens marvel aan het kijken. Interesses delen met één van je favoriete personen is fantastisch. Ik bedoel, samen naar jouw favoriete films kijken terwijl het ook hun favoriete films zijn? I love it.

We zijn spiderman no way home aan het kijken en we komen langzaam richting het einde van de film. Ik denk dat elke marvel fan due de film in de bioscoop heeft gekeken wel zat te janken bij het laatste stuk. Nu is dat ook het geval.

Een traan rolt over mijn wang, maar Robbie veegt m weg. "Ach mopje toch.", hij legt zijn hand op mijn wang. De film gaat door en ook al wilt Robbie het misschien niet toegeven, ik hoor hem toch zachtjes snikken. In ieder geval ben ik niet de enige die hier aan het janken is. De film is afgelopen en beiden zijn we nog steeds aan t huilen. Je kan ons nu zwak noemen, maar het boeit me eigenlijk echt geen reet. Ik ben misschien een emotioneel wrak, maar wat maakt het uit? Ik huil misschien te vaak, maar dat is wie ik ben. En daar is niks mis mee vind ik.

Hij geeft me een klein kusje op mijn haar. Ik draai mijn lichaam volledig om waardoor ik op zijn benen zit en onze hoofden dichtbij elkaar zijn. Ik grijns zacht voordat ik mijn lippen op de zijne druk. Zijn warme handen liggen in mijn nek, terwijl mijn handen door zijn zachte bruine haren gaan. Ik verdiep de zoen en beiden zijn we volledig op elkaar gefocust. Totdat opeens de deur opengaat.

Koen zit ons zitten en schrikt meteen. Snel kruip ik van Robbie's schoot af. "Waarom heb ik jou ook dat tweede pasje gegevenn.", Robbie schud zuchtend zijn hoofd. "Ik ga gewoon uh, doen alsof ik dit nooit gezien heb. Ik kwam hier eigenlijk alleen om mn favo brakke boys even te checken, maar zo te zien gaat t wel goed.", Koen loopt lachend de kamer uit.

"Kunnen we alsjeblieft weer verdergaan waar we gebleven waren?", vraagt Robbie zodra koen de deur volledig heeft dicht getrokken. Ik lach zacht en knik waarna ik opnieuw bij hem op schoot kruip. We kijken elkaar in de ogen aan. "Koen moet ook altijd de goede momenten verpesten.", zegt hij lachend. "Maar gelukkig zijn de momenten die daarna komen tien keer beter." en na die zin verbind ik onze lippen weer. Het voelt te geweldig om hier met hem te zitten. Dit is niet hoe ik mijn vakantie had voorgesteld, maar damn ik ben blij dat het is gebeurd.