mi amor || mabbie fanfiction

14) pure angst

Pov Robbie:

We staan in een van de meest drukke clubs van de stad. Ondanks dat het zo druk is, is het toch wel gezellig. Ik ben voor ons vijf drankjes aan het halen. Wanneer ik weer terugkom bij de jongens merk ik meteen op dat Milo weg is. "Waar is Miel?", vraag ik. "Die is naar dat ene meisje toegelopen.", zegt Raoul. Ik grinnik. Milo moet altijd weer achter de dames aangaan he. Ik zet de drankjes op tafel neer.

Niet veel later zijn we oprecht bijna iedereen kwijt. Alleen Matthy staat nog bij mij. "Matt, ik ga effe pissen. Ben zo terug.", ik loop door naar de toiletten die achterin te vinden zijn.

Als ik terugkom is Matthy nergens meer te bekennen. Waar hij heen is? Geen flauw idee. Ik loop de club rond, maar ik vind hem niet. Het fiet dat ik ook nog eens fucking klein ben en dus niet over de mensen heen kan kijken helpt ook niet echt.

Na eventjes zoeken zie ik hem toch zitten. Helemaal alleen in het hoekje van de club met zijn hoofd in zijn handen. Meteen ga ik naar hem toe. "Matthy toch, kom even mee naar buiten." Ik trek hem omhoog en neem hem mee naar buiten.

Wanneer we buiten staan merk ik pas hoe onregelmatig zijn ademhaling is. Vrijwel meteen gaat hij weer zitten tegen de muur aan. Ik laat mezelf naast hem neerploffen. Deze hitte werkt ook niet echt mee. "Rustig aan schat, blijven ademhalen." Ik sla mijn arm om hem heen. Ik trek hem in mijn armen en leg zijn hoofd op mijn borstkas. "Probeer op dat tempo adem te halen. Je kan het.", moedig ik hem toe. Na toch even struggelen komt hij weer op adem. Nog steeds lichtelijk gestrest kijkt hij me aan.

"Kun je me vertellen wat er is gebeurd?", vraag ik hem op een rustige toon. "H-het was druk en jij was weg en t-toen kwam er een jongen naar me toe en h-hij uh, hij raakte me aan op privé plekken.", vertelt hij me snikkend. Ik als geen ander weet hoe fucking verschrikkelijk het is als iemand je aanraakt op zulk soort plekken zonder te vragen. "Ach schat toch. We gaan wel naar het hotel en daar eventjes bijkomen. Klinkt dat goed?", vraag ik. Hij knikt meteen. "Dat zou fijn zijn ja. Dankjewel Robbie.", zegt hij. "Ik doe het met alle liefde mop. Alles om jou gelukkig te maken.", zeg ik. Mijn hand gaat door zijn haar heen waarna ik hem weer even in zijn armen trek en hem een kusje geef op zijn kruin.

"Nou, kom mee dan.", ik sta op en steek mijn rechterhand naar hem uit die hij vrijwel meteen aanpakt. Ik trek hem omhoog wat veel gelach als eindresultaat heeft. Ondertussen lopen we toch maar weer terug naar het hotel. Wat alle andere jongens aan het uitspoken zijn komen we laten maar achter, want op het moment boeit het me vrij weinig. Ik grijp naar Matthy zijn hand die maar wat ongemakkelijk langs zijn lichaam hangt. Zijn warme hand in de mijne doet me goed. Het zijn de kleine dingen in het leven die me gelukkig maken. Dit is precies zo'n voorbeeld. Überhaupt elke interactie die ik met hem heb maakt me gelukkig.

Hoe ik hem net vond, het voelde bijna alsof ik een deja vu kreeg. Hoe hij daar zat leek precies op hoe ik elke keer volledig overspoeld door alle gebeurtenissen in mijn kamer zat. Hoe ik het uithuilde in de hoop dat mijn vader dit nooit meer zou doen. Het leek gewoon, alsof ik voor even mezelf in zijn ogen zag.

"Maybe its a blessing in disguise
(i see myself in you)
I see my reflection in your eyes."

Het voelde raar om er opnieuw aan herinnerd te worden, ook al heb ik zelfs een flashback over die tijd gehad. Alsnog moet ik me sterk houden voor Matthy.

In het hotel aangekomen lopen we meteen door naar mijn kamer waar we op bed gaan liggen. Matthy gaat op zijn zij liggen en meteen schuif ik naar hem toe en sla mijn armen om zijn middel. Daar liggen we dan, lepeltje lepeltje. De gedachtes van net spoken nog steeds door mijn hoofd. Hoezo word ik er opeens op zoveel manieren aan herinnert wat mijn vader allemaal heeft gedaan? Jaren lang heb ik het zoveel mogelijk kunnen wegstoppen, maar nu is het toch moeilijk. Hoezo snap ik sowieso niet. Ik heb die man ook al jaren niet meer gezien. Hij is letterlijk opgepakt door zijn daden en zelfs overleden in de gevangenis. Dus waarom raakt het me nog steeds?

Ik denk dat een deel van mij ook bang is dat ik op hem ga lijken later. Zo vader, zo zoon zeggen ze altijd, maar dat wil ik dus precies niet. Ik wil niet op mijn vader gaan lijken of dezelfde verschrikkelijke dingen doen die hij bij mij heeft gedaan. Ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren, maar alsnog is een deel van mij er bang voor. Bang voor hetgeen wat ik zo erg probeer tegen te gaan. Toch denk ik wel dat zolang ik Matthy aan mijn zijde heb, het allemaal ook wel een stukje makkelijker gaat. Ik weet zeker day hij me er doorheen helpt, wat dan ook.