Amour Cher

Chapter 2

"It's getting worse ma, you should have went to the company rather than accompanying your favorite granddaughter on her graduation day!" Her mother angrily said

She stopped walking and felt sad when she heard those words coming out from her own mother's mouth, she only wants attention. She didn't even tried to bother them. None of them was informed about it, except her favorite auntie.

" She had nothing to do about it, she's just a girl. Remember she's your daughter, so it means it is your responsibility to accompany your daughter on her big day...I'm telling you this right now, once something bad happened to Febiola I assure you, you will never gonna see her again!!! Remember that Louisa!" Her mother warned her

" It really does true , you favored Febiola a lot~~ you didn't even bother to ask about your other grandchildren. Why do you care so much about her? She is totally grown up now, she can actually live her dreams! She is no longer that naive girl; will you not even ask if your granddaughter Louise is alright, huh?" You can clearly see in her expression that she is very disappointed

" What do you mean---what happened to Louise???" She worriedly asked

" She's having asthma"

Hindi na nagpatuloy sa pagbaba si Febiola bagkus ay huminto na lamang siya sa kinatatayuan niya para makinig sa kanilang usapan.

" I already heard about it so how is she right now, is she alright? lumala ba?"

" She's now okay ma pero kailangan niya ako, kung pwede lang ma tumulong ka naman sa kompanya para maalagaan ko na siya , maawa ka naman sa apo mo ma... Mag focus ka sa kompanya wag puro yang magaling mong apo!~~"

" Alam ko ang responsibilidad ko bilang lola ng mga anak ninyo kaya nga pinatira ko muna dito si Febiola para hindi niya maramdamang parang pabigat siya doon habang kayo nakatutok lahat ng atensiyon niyo kay Louise..."

" LOUISA hindi lang iisa ang anak mo, maawa ka rin naman sa bunso mo. Hindi mo manlang mabigyan ng atensyon kaya palaging malungkot at matamlay eh."

" Huwag mo nang masyadong alalahanin ang panganay mo, sinabi na sakin ng doctor na magiging mabuti rin ang lagay niya kaya kung maari ibaling mo naman ang iyong pansin kay Febiola" bakas sa kanyang mga mata ang lungkot na tila ba nagmamakaawa

"Mommy please pansinin mo naman ako..."

" Alam ko ma pero mas kailangan ako ni Louise lalo na ngayon kaya kung pwede lang isantabi mo muna ang nararamdaman ni Eloise"

" Kung ganon mas pinili mo nga si Louise... Ibibigay ko ang kagustuhan mong maalagaan si Louise, simula ngayon ay maari kana munang mag leave sa kompanya ngunit hayaan mong manatili dito si Febiola hangga't hindi pa maayos ang lahat at ang pakikitungo niyo sakanya"

" mommy" ang tanging wika ni Eloise kasabay ng pagtulo ng kanyang luha

" Hindi na kailangan pang humantong sa ganyan , I will not take a leave while the company is going down and Febiola is going home with me"

"It's either you choose between your two daughters dear. I-I can no longer allow this!" Pagtitimpi niya

"I can do both mama so please stop, you're just making it worse! I will not take a leave--Febiola is coming with me! Ang gusto ko lang naman ay tulungan mo ko sa pag-aayos ng problema para matapos na." Pagpupumilit nito

"Nakakasakit kana Louisa! Hindi ka ba naaawa sa anak mo? Kulang pa ba ang labing-walong taon'g pagpapahirap niyo sakanya?! Isipin mo naman ang anak mo, ginawa niya na ang lahat para mahalin niyo siya!"

"Ibinibigay naman namin sakanya ma, ano pa bang gusto niya ha? Lahat ng bagay na gusto niya binibili ko. Kulang pa ba iyon?" Saad ni Louisa

"Pagmamahal! Pagmamahal ang hinihingi ng anak mo na kailan ma'y hindi mo naibigay!" sagot nito

"Hindi pa ba sapat ang pagpapakahirap namin sa trabaho? Hindi ba matatawag na pagmamahal ang pagbibigay namin ng mga kailangan niya?"

"Ang pagmamahal ay pagbibigay ng attention at alaga sa iyong anak na kailan ma'y walang kinalaman sa pagbibigay ng materyal na bagay" saad ng kanyang ina

"Naibigay mo na ang lahat sakanya maliban ang pagmamahal at pag-aaruga. Ang tanging hinihiling ng iyong anak ay ituring niyo siya kagaya ng pag-aalaga niyo kay Louise, hindi siya naging interesado sa kahit anong bagay na binibigay niyo, ang pagmamahal niyo lang ang gusto niya. Kaya kung maari itrato niyo ng tama ang apo ko dahil tuwing natatapat ako sa kanyang kwarto naririnig ko ang kanyang mga hikbi, sa tuwing kasama ko siyang lumalabas kapag nakakakita siya ng masayang pamilya ay nawawalan siya ng gana~~gana sa mga bagay-bagay, bakas sa kanyang mga mata ang lungkot nang pagkadismaya at sakit na idinudulot ninyo sakanya..."

"Kailan ma'y hindi kita pinalaking makasarili Louisa, Oo inaamin kong ipinagkait ko sainyo ang inyong ama ngunit wala kang karapatang ipagkait kay Febiola ang pagmamahal at pag-aaruga mo bilang isang ina. Inaamin ko nagkamali akong piliing makipaghiwalay sa inyong ama pero hindi ko ginusto iyon, sa tuwing nakikita ko kayong nagseselos sa iba dahil kasama nila ang kanilang ama ay nalulungkot at nasasaktan ako; hanggang ngayon sinisisi ko parin ang sarili ko kung bakit ako nagpabulag sa kagustuhan ng aking mga magulang, kung sana nilikasan ko lamang ang aking loob ay hindi dapat nangyayari ito ngayon at masaya sana tayong pamilya...Alam kong kasalanan ko kung bakit wala kayong ama dahil natakot ako kung anong kayang gawin nina mama at papa sainyo lalo na kay Francisco na inyong ama. Hindi ko kayo tinuruang magtanim ng galit, alam kong nagkulang ako sainyo ngunit huwag niyo naman sanang ibuntong ito sainyong mga anak. Wala silang kasalanan kaya kung pupwede mahalin mo siya bago pa mahuli ang lahat. I know you are in deep pain because of what I did in the past but please don't torture your daughter, just throw all your angers to me. I won't get mad just please don't hurt my apo. She doesn't deserve this pain" she said and tears started to flow on her cheeks

Her daughter walked away while crying in pain, still Eloise is silently watching them upstairs.

As soon as her mother walked away she hurriedly walked downstairs and hugged her lola tightly.

They are both crying now. Lahat ng mga masasakit na salitang ibinato sa kanya ng kanyang ina ay patuloy na bumabalik sa kanyang isipan. Gayunpaman hindi niya mapigilang maawa dahil sa narinig umano, patuloy parin ang pagsisi niya sa kanyang sarili sapagkat sa tingin niya ay mas lalo nitong pinahirapan ang sitwasyon ng kanyang ina dahil sa pagiging pabigat. Naiintindihan niya ang nararamdaman nilang dalawa pero hindi niya lubos maisip kung bakit kailangan pang humantong sa ganito , kung bakit kailangan nitong pagbayaran ang kasalanan ng kanyang lolo at lola kahit wala naman siyang kinalaman tungkol ron.