Yine o lanet olası ağrıyla uyandım. Beynimden kalbime doğru inen o sancı beni yaşamakla ölmek arasındaki hafif çizgiye iteliyordu adeta. Bu acının zamanla beni duygusuz yapacağını düşünerek gözümü açtım.
İlk gözümü açtığımda tavanın beni izlemesi açıkçası çok hoşuma gitti. Ona bir şeyler anlatıyorum ve beni sıkılmadan, bıkmadan usanmadan dinliyor. İşte gerçek dostum benim. Tam bir sırdaş. Güvendiğim tek kişi. Artık kalkmanın vakti gelmişti. Kalkıp şu alarmı susturmalıydım. Ve kalktım.. Kalktığımda kendimi boşlukta hissettim. Bir adım atsam, kendimden bin adım uzaklaşacağımı. Ruhum bedenimden ayrı, bedenim kendi benliğimden ayrı yaşayacağını düşündüm. Bu beni fazlasıyla korkuttu. Bu yüzden yerimden uzun süre kalkamadım.
Yüzümü alarma doğru çevirip, alarma bakmaya başladım. Gözlerimi hiç kırpmadan. Alarm ile birbirimize bakmaya başladık. Yine çalmaya başladı. Ben mimiklerimi kullanarak ''sus artık'' dedim. Alarmda susmak bilmedi. Ne yüzsüz bir şey öyle?
