meau spring

De afspraak

Pov Nick
18:50
Ik rijd de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Meau heeft tijdens de autorit gelukkig geen driftbui of zoiets dergelijks gehad, dat is al iets. Ik merk wel dat hij heel erg gespannen is, hij vindt het volgens mij heel eng. Hij heeft ook heel zijn leven nooit iets met ziekenhuizen enzo gehad. Hij werd vroeger gewoon al bang van het woord "ziekenhuis" alleen al. Dat zal nu niet veel verandert zijn... ik parkeer de auto en stap uit. Meau en Charlie stappen ook uit en we lopen met z'n drieën naar de ingang van het ziekenhuis. Onderweg hou ik zijn hand stevig vast, in de hoop dat hij minder bang zal zijn. Zodra we het ziekenhuis binnen lopen kleurt Meau een beetje wit. Arm kind toch, dit is echt zijn nachtmerrie. Ik probeer hem even recht in zijn ogen aan te kijken in de hoop dat hij zich dan wat veiliger voelt, maar hij weigert oogcontact.
Charlie probeert hetzelfde maar het lukt hem uiteindelijk ook niet. Dan komen we bij de wachtkamer aan. We gaan met z'n drieën op een bankje zitten. Meau zit tussen mij en Charlie in, hij ziet nog steeds een beetje bleek. 'Meautje gaat het wel?' Vraag ik lief. Hij schudt direct zijn hoofd. Ik sla een arm om hem geen en Charlie doet hetzelfde. Dan verschijnt er een donker recht voor onze neus. 'Meau Spring?' Roept hij en we knikken naar hem. 'Loop maar mee...' zegt de man en we lopen naar een kamertje, nummer 341 staat er op de deur. 'Ik ben Meneer Terms, aangenaam kennis te maken' zegt hij en hij schudt ons alle drie een hand. Er staan al 4 stoelen klaar in een kringetje, Jesus wat overdreven zeg. We gaan zitten en dan begint de man te praten. Ook stelt hij een aantal vragen aan ons over Meau en soms stelt hij ook een vraag aan Meau zelf. Meau knikt soms en schudt soms zijn hoofd maar daar blijft het ook bij.

'Oké, nou dan denk ik dat dit het einde alweer is van onze afspraak. Ik verzoek u even om alvast een nieuwe afspraak in te plannen, dat kan bij de receptie' zegt meneer Terms, mijn vader knikt. 'En dan wens ik u en Meau nog een hele fijne avond en u mag nog heel even blijven voor de resultaten...' zegt hij en hij wijst naar mij. Ik knik weer en ondertussen lopen Charlie en Meau de kamer weer uit. 'Dus... ik moet wel zeggen dat Meau een aantal symptomen heeft die tot anorexia kunnen leiden...' zegt de dokter. 'Anorexia? Is het zo erg?' Zeg ik bezorgd. De dokter knikt. 'Er zullen toch nog een paar afspraken nodig zijn om hier meer duidelijkheid is te creëren' zegt hij. Ik knik, 'oké, nogmaals bedankt voor uw tijd dokter' zeg ik terwijl ik op sta. 'Geen probleem, fijne avond nog!' Ik loop het kamertje uit terug naar Charlie en Meau.

Pov Charlie
Ik loop samen met Meau kamertje 341 uit en we gaan even op een bankje zitten om op Nick te wachten. 'Waarom moest papa nog blijven?' Vraagt Meau. 'Voor de resultaten van het gesprekje...' zeg ik. 'Waarom mogen wij die niet weten dan?' Vraagt Meau nieuwsgierig. Ik haal mijn schouders op. Dan komt Nick aan lopen. 'En, wat waren de resultaten?' Vraag ik. 'Meau... hij ehhh... ja...' 'ja wat?' Zegt Meau. 'Hij ehhh...' 'zeg het nou godverdomme!' Zegt Meau boos. 'Rustig Meau!' Zeg ik en ik knijp hem zachtjes in zijn hand. 'Ja, maar dit gaat wel om MIJ en niet om jullie!' Zeg ik boos. Nick zucht en kijkt mij aan, ik geef hem een blik van: vertel het nou! 'Oké... Meau heeft wat symptomen die bij anorexia kunnen passen...' zegt hij. Ik zie gelijk dat er een rilling over Meau zijn lijf heen gaat. 'Meau, het komt allemaal goed hè...' zeg ik en ik hoop dat het geruststellend over komt bij hem. Dan beginnen de tranen over Meau zijn wangen te rollen. Ik wil zijn hand pakken maar dan trekt hij het volgens mij niet meer, hij rent zo snel als hij kan weg. 'Meau!' Roep ik paniekerig en Nick en ik rennen meteen achter hem aan.

Pov Meau
Ren Meau, ren! Ik hoor de stemmen van mijn vaders vlak achter me maar ik blijf rennen. Door elk gangetje en elke grote open zaal, just run! Dan voel ik ineens twee armen om mijn middel heen die me stevig vast grijpen, het is mijn vader Nick. Hij is veel sterker dan ik dus ik kan moeilijk ontsnappen. Dan hoor ik zijn stem, 'Meau, het komt goed jochie...' zegt hij. 'Nee! Het komt niet goed! Waarom zeggen jullie dat altijd?!' Snauw ik boos. 'Rustig lieverd...' zegt hij. 'Oh dus ik krijg net te horen dat ik waarschijnlijk anorexia heb en nu wil je dat ik rustig wordt?!' Ik hoor mijn vader diep zuchten. Dan komt ook mijn andere vader Charlie hijgend aan rennen. 'Hèhè...' zegt hij nog steeds hijgend. Ik kijk mijn vaders allebei boos aan. 'Kom, we gaan naar huis...' zegt mijn vader Charlie. Mijn andere vader Nick schudt gelijk zijn hoofd. 'Ik moet eerst nog even een nieuwe afspraak in laten plannen bij de receptie...' zegt hij. 'WAT?! Nog een afspraak?' Zeg ik geschrokken. Mijn vader Nick knikt. Ik kijk beide weer boos aan. 'Waarom? Waarom, alsjeblieft vertel het me...' zeg ik snikkend. 'Meau, je...' probeert mijn vader Charlie geïrriteerd maar mijn andere vader Nick onderbreekt hem, 'schat...' zegt hij en hij schudt zijn hoofd. Mijn vader Charlie laat een diepe zucht. 'Je moet meer ritme in het eten gaan krijgen Meautje,' zegt mijn vader Nick dan. 'En daar gaan wij je bij helpen...' hij glimlacht naar me en dat stelt me even gerust.