Losse Verhalen

2: Ben ik veilig? (River deel1)

"Hij was niet de enige"
Ik knik en verbreek het oogcontact.
"Gebeurt het nog steeds? Of gaat het in de komende tijd nog een keer gebeurend"
"Niet echt" antwoord ik eerlijk, wanneer ik praat kijk ik haar even aan, maar daarna wend ik mijn blik teug af.
"Je antwoord maakt me bezorgd. Ik heb al verteld dat ik wettelijk verplicht ben om iemand in te lichten wanneer je in gevaar bent" het laatste klonk als een vraag. Ik haal mijn schouders op. Mijn gedachten razen. Ben ik wel veilig? Wat is veilig? Zou het misschien beter zijn als ik met open kaarten speel en vertel wat er aan de hand is? Dan zou ze zelf kunnen inschatten of ik in gevaar ben. Maar dan moet ik vertellen wie het is. En als ze weet dat het over een schooldirecteur gaat, dan gaat ze het moeten melden. En als het gemeld wordt creëer ik ruzie. Ik wil geen ruzie creëren. Ik wil vrede. Ik wil veilig zijn.

"River, denk je dus dat iemand in de komende dagen, weken, maand jou zal pijn doen?"
"Neen"
Het moet. Ik wil geen harten breken. Iedereen houdt van hem.
Langzaam dringt het door, ik heb niet gelogen. De komende dagen, weken of maand zal er hoogstwaarschijnlijk niets gebeuren. Er is al even niets gebeurd. Sinds het schoolfeest is er niets gebeurd. En ik voel me altijd een beetje onveilig. Het knagende gevoel dat het op elk moment opnieuw kan gebeuren is niet hetzelfde als echt in gevaar zijn.
Ik ben veilig. Ik ben hier veilig.

Hier gaat er niets gebeuren. Bij haar ben ik veilig, sterker nog, zij zou mij beschermen als het nodig zou zijn.