Losse Verhalen

3: Verbroken belofte (River deel2)

Eergisteren had ik nog gezegd dat niemand mij pijn zou doen in de komende maand. Ik had mijn psychologe en mezelf ervan overtuigd. Ik geloofde het echt.
Maar gisteren liep het dan toch anders als verwacht. Op mijn weg naar het schoolgebouw, merkte ik al meteen dat ik me niet veilig voelde.
Ik stond voor mijn klas, maar moest nog naar het leerkrachtenlokaal om toetsen af te printen. Ik zou de directeur dan tegenkomen, wist ik. Paniek borrelde in mij op en ik snakte naar het verboden poeder. Printen is altijd lastig geweest, want de herinneringen van wat er in mijn vorige werkplaats is gebeurd waren nog vers. Daarnaast heb ik hier al vaker drugs gesnoven.
Het voelde alsof ik het hol van de leeuw binnenliep.
Ondanks alles deed ik het toch.

Met een stapel toetsen liep ik de trap af. De directeur stormde achter mij aan. 

De alarmbellen in mijn hoofd begonnen te rinkelen. Ik versnelde mijn pas en liet mijn blik niet van hem weg dwalen.
"Ach Riviertje toch, je voelt je niet op je gemak, hé?"

Hij had gelijk maar ik zei niets. En iets later liep hij voorbij me en trok aan mijn haar. Ik haalde diep adem en liet niets blijken. Maar vanbinnen schreeuwde alles.
Opnieuw was de actie niet zo erg. Maar het herinnerde me aan de jarenlange pesterijen.
Deze werkrelatie werd er niet beter van. Hij is mijn baas. Een baas die al vaker, mij bewust verwond had.

Ik heb eergisteren gelogen, toen ik zei dat ik veilig was.
Ik heb de belofte die ik aan mezelf heb beloofd, gebroken.
Net als mijn botten, jaren geleden.
Toch zijn de littekens, op mijn lichaam en ziel, niet verdwenen.

Het is opnieuw gebeurd, ondanks ik zei dat het niet zou gebeuren.