Het zusje van... // bankzitters

Deel 14

Ik loop de kamer in en sluit de deur achter me. Ik draai me voorzichtig om en zie hem. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Hallo?' Zegt hij schor. 'Hey Tobias.' Zeg ik zachtjes. Langzaam loop ik op hem af. 'Hoe gaat het?' Vraag ik. 'Prima.' Zegt hij moeilijk. Even staar ik hem aan. Hoe moet ik dit doen. 'Tobias...' begin ik voorzichtig. Hij onderbreekt me. 'Ken ik jou?' Even stopt mijn hart. Kutzooi.

De pijnlijke stilte word verbroken door een verpleegkundige die de kamer binnen komt. 'Tobias, ik heb hier je medicijnen.' Zegt ze terwijl ze naar wat documenten kijkt. Als ze opkijkt en mij ziet schrikt ze even. Ik stotter even. 'Ik heb Myra, een vriendinnetje van Tobias.' Zeg ik tegen de verpleegkundige. Ze knikt en geeft Tobias zijn medicijnen. 'Myra, zullen we even buiten de deur praten?' Vraagt ze. Ik knik en loop met haar mee de kamer uit. Voordat de deur achter ons dicht gaat kijk ik nog 1 keer in de mooie blauwe ogen van hem. Hij kijkt me verbaasd aan.

'Myra. Ik snap dat je Tobias graag wil zien, maar daar zijn bezoek uren voor.' Zegt de verpleegkundige. 'Dat weet ik, maar tijdens die bezoek uren zijn er altijd zo veel mensen. Ik moet hem even alleen zien. Ik moet met hem praten.' Zeg ik in paniek. 'Rustig aan. Tobias moet even rusten, hij is erg moe. Het is beter om vanavond tijdens het bezoek uur even terug te komen.' Zegt de verpleegkundige.

'Je gaat haar toch niet weg sturen.' Hoor ik achter me iemand zeggen. Het is de verpleegkundige die mij net hielp. Laura Smit, staat op haar naam kaartje. Ze is mooi. Ze heeft lang bruin haar en ze heeft mooie blauwe ogen.

'Amber, kan je ons even alleen laten?' Vraagt Laura aan de andere verpleegkundige die mij net weg wilde sturen. 'Laura, je kent de regels.' Zegt Amber streng. 'De patiënten krijgen alleen bezoek tijdens het bezoekuur.' Zegt ze. 'Kom op, het is hier toch geen gevangenis.' Zegt Laura terwijl ze de deur van Tobias zijn kamer open wil doen. Amber pakt de deur klink vast en houdt de deur stevig dicht. Laura zucht. 'Amber wat is de belangrijkste regel ook al weer?' Vraagt Laura. 'De patiënt is het belangrijkst.' Zegt Amber. 'Precies. Misschien wilt Tobias Myra wel heel graag zien.' Zegt Laura. 'Misschien wilt hij haar juist niet zien.' Zegt Amber terug. 'Als we het vragen, weten we het antwoord.' Zegt Laura terwijl ze Amber voorzichtig aan de kant duwt en de deur open doet.

'Kom maar binnen Myra.' Zegt Laura terwijl ze de deur voor me open houdt. Ook Amber loopt de kamer in. 'Tobias, Myra is hier voor jou.' Zegt Laura voorzichtig terwijl ze mij voorzichtig naar hem toe duwt. 'Als je wilt dat ze weggaat mag je het gewoon zeggen hoor. Het is tenslotte geen bezoek uur.' Zegt Amber terwijl ze Laura boos aankijkt. 'Ze.. Ze mag wel blijven.' Zegt hij voorzichtig.

Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Ook Laura glimlacht. Amber glimlacht niet, ze zucht. 'Ik heb liever dat jullie even weggaan.' Zegt Tobias voorzichtig tegen Amber en Laura. 'Geen probleem.' Zegt Laura lief terwijl ze de kamer uitloopt. Amber volgt haar zonder iets te zeggen.

Tobias gaat rechtop in zijn bed zitten en klopt op het eind van zijn bed. Voorzichtig ga ik naast hem zitten. 'Sorry van net.' Zegt hij zachtjes. 'Van wat?' 'Dat ik vroeg of ik jou ken.' Zegt hij terwijl hij me strak aankijkt. Mijn hart slaat weer een paar slagen over.

'Ik was een paar dagen geleden op een feestje.' Begint hij. 'Ik weet niet waarom, maar ik werd in elkaar geslagen door een stel jongens. Volgens mij door een jongen genaamd Bastiaan. Ik heb een paar harde klappen tegen m'n hoofd gehad.' Zegt hij terwijl hij naar de grote wond op zijn voorhoofd wijst.

'Daarna ben ik naar het ziekenhuis gebracht. Ze hebben een paar testen gedaan en ze zijn erachter gekomen dat ik geheugen verlies heb. Ik kan me bijna niks van die avond herinneren, maar ik kan ook van de rest van mijn leven niet veel herinneren. Het ergste is dat ik sommige mensen niet herinner, zoals jij.' Zegt hij voorzichtig.

Tranen prikken in mijn ogen. 'Ik herinner me niet wie je bent of waar ik je van ken, maar ik weet dat ik jou heb gekend.' Zegt hij. 'Ik weet ook dat jij veel voor me betekende. Ik hield van je.' Ik kijk hem aan met tranen die over mijn wangen stromen. Hij pakt zijn telefoon erbij en komt naast me zitten op de rand van zijn bed. Hij opent zijn telefoon en laat hem aan mij zien. Ik zie een foto van mezelf op zijn achtergrond staan.

Dan gaat hij naar zijn foto album. Hij scrolt door alle foto's die hij van ons samen heeft. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik de foto's zie. 'Ik weet niet wat er die avond is gebeurd, maar ik weet wel dat jij erbij was.' Zegt hij terwijl hij nog een foto laat zien. Ik kijk naar de foto. We steken beide onze tong uit terwijl we op de trampoline liggen. Een traan rolt over mijn wang.

Hij opent zijn Snapchat. 'Jij bent Myra toch?' Vraagt hij. Ik knik. Ik sta bovenaan gepind in zijn Snapchat met een hartje erachter. Ik kijk erna. Er rollen nog meer tranen over mijn wangen.

'Ik kan me niet veel van jou herinneren, maar ik kan me wel herinneren dat er een heel speciaal meisje was om wie ik gaf. Ik wilde bij haar zijn elk moment van de dag. Dat meisje ben jij.' Zegt hij terwijl hij een traan van mijn gezicht veegt. 'Mijn gevoelens daarover zijn niet verandert.' Zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn wang laat rusten.

Ik hou het niet meer. Ik kruip dichter naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Hij slaat zijn armen ook om mij heen. 'Ik hou van je.' Zegt hij zachtjes. 'Ik ook van jou.' Zeg ik snikkend.