Friends°•○Chanmin..

1

Selam! Bu benim ilk deneyimim diyemem.D yazdığım ama yayınlamadığım kitaplar olmuştu. Umarım beğenirsiniz. Oy ve yorum yapmayı unutmayın. İyi okumalar!

Chan, mimarlık son sınıf öğrencisiydi, bunun yanında "mavi" adıyla bilinen bir şarkıcıydı. Atölyesinin kapısını kilitleyerek, ezberlediği karanlık sokakta yürümeye başlamıştı.

Ay ışığı yorgun yüzünü aydınlatıyordu, kirpiklerinin gölgeleri yanaklarını süslüyordu. Yorgundu, hem fiziksel hemde ruhen.

Gözleri karanlık sokağı ışığıyla süsleyen balkona kaydığında, bir beden görmüştü. Tam göremesede ilgisini çekmişti. Biraz daha yaklaştığında, tanıdığı yüzü görmüştü. Yorgunluktan neredeyse kapanacak olan gözleri, aniden açılmıştı.

"Seung." Şaşkınlıkla kendi kendine fısıldamıştı söylebildiği tek kelimeyi.

"Oğlum ne duruyorsun yolun ortasında? Romeo musun sen gecenin bu saatinde balkon dikizliyorsun?"

Chan, duyduğu ses ile irkilmiş kafasını çevirdiğinde görmüştü yaşlı kadını. "Üzgünüm..." Koşarak eve giderken, bir yandan da duygu karmaşası yaşıyordu.

Uzun zamandır görmediği ve ona karşı hislerini öldüremediği o kumral çocuk karşısına çıkmıştı bir anda.

Eve girdikten sonra bedenini koltuğa bırakarak tavanı izlemeye başlamıştı. "Ben...sanırım şizofren oldum.."

☆☆☆

Ertesi sabah sırt ağrısı ve boyun tutulması ile okula gitmek zorunda kalmıştı Chan. İnsomniası olduğu yetmiyormuş gibi bir de seungmin vakası yüzünden hiç uyuyamamıştı.

Arkadaşlarına selam verip sınıfına girdiğinde, tekrar görmüştü o kumral çocuğu. "Yok artık.."

Kim Seungmin, Chan'ın çocukluk arkadaşıydı. Ayrıca, ortaokul aşkıydı. Ailesi yüzünden yurt dışına taşınmışlardı, Chan'ın ise ona karşı hiçbir hissi azalmamıştı.

Seungmin, cam kenarında dışarıyı izleyerek müzik dinliyordu.

"Yok ben cidden şizofren oldum."
Chan, özlediği güzel yüzü süzdü bir kaç saniye. Bir insana milyon defa aşık olabilir miydin? Chan, olmuştu.

"Chan?" Seungmin, özlediği arkadaşının kollarına atlamıştı. Ona sımsıkı sarılıp, özlem gidermişti. Ancak yıllardır bilmediği bir şey vardı, Chan ondan ayrı kaldıkça daha da aşık olmuştu. Bu mesafeler ve bu özlem ona hem acı çektirmiş hem de daha da bağlamıştı.

Öylece kalmıştı siyah saçlı oğlan, bir süre sonra özlediği bedene sımsıkı sarılmış kokusunu içine çekmişti.

"Çok özledim seni mavim."

"Bende seni çok özledim güneşim.."

Eh, nasıldı?? Bence başarabildim, sizce? İlk bölüm için güzel gibi, bence...umarım beğenmişsinizdir!