Doğruluk mu Cesaret mi

Zihindeki Savaş

           Eymen'in anlatımıyla

   Şu anda müzik odasındaydık. Neden
ve ne için burada olduğumu hatırlamıyordum evet. Çünkü onun gözlerine bakıyordum. Nil'in gözlerine...

   Ela gözlerinin içinde bakmadan edemiyordum. Güzelim gözleri sarı saçlarıyla birleşince mükemmel gözüküyordu.

   Yüzünün her ayrıntısını ezberlediğimi söyleyebilirim. Telefonun flaş ışığında bile o güzel gözlerini görebiliyordum.

   İkimizde konuşmuyorduk. Sadece birbirimizi inceliyorduk. Sanki her gün derstte saatlerce onu izlemiyormuşum gibi, sanki ona sahip olabilmek için hayattaki tüm şansını kullanan ben değilmişim gibi onu izliyordum...

   Ama iki yıl önce olan şeyleri düşünmeden edemiyorum. Şişeye dokunmamam gerekiyormuş. Ne saçma şeydi. Keşke sadece bu lanet kişilik bozukluğuyla kalsa, birde iki yıldır garipten sesler duyuyordum. Olmayan şeyler görüyordum. Psikolojim iyice bozulmuştu.

   Ama Nil'e karşı nasıl böyle davranabildiğimi bilmiyorum. Herkese karşı olan - kontrol edemediğim - sert ve kaba tutumum Nil'e karşı oldukça nazik ve kibar oluyordu.

   Hiç aşk adamı olmadığımı düşünürdüm. Ama Nil'e karşı böyle davranmamın başka bir açıklaması olamaz bence...

   Aramızdaki sessizliği bölmek isteyen Nil'in söyleyeceği cümle, kapının tıklatılmasıyla ardındanda açılmak için zorlanmasıyla yarıda kaldı. Kapının arkasında oturduğumuz için kapı açılmıyordu.

   Nil kapıda kimin olduğunu merak etmiş olacak ki ayağa kalkmasıyla, kolunu tutup onu oturtmam bir oldu.
Tekrar kalkmak için doğrulacakken diğer elimin parmakları nazikçe ağzını kapatırken dudaklarımadan tek bir cümle çıktı.

   "Sessiz ol!"

   Bu söylediğim cümleden sonra kapının tekrar tıklatılmasıyla ağzımdan kontrol edemediğim ve sormamam  gereken o cümle çıktı.

   "Kim o?"

   Kapıdaki kişiden yanıt gecikmedi.

   "Eymen, sen ciddi misin? Okulu o kadar mı seviyorsun? Okul ikinci evin desene..."

   Ses tonundan Yaman, ve yanından gelen kıkırdamalardan anladığım Araz kapının hemen arkasındalardı. Bunlar ne arıyorlardı burada?

   Kapının arkasında Yaman ve Araz'ın olduğunu anladıktan sonra elimi Nil'in ağzından çektim. Ardından bir elimde telefon ikimizde ayağa kalkıp kapıyı açtık. Gözlerini rahatsız etmesin diye ışığı gözlerine tutmuyordum.

   Karşımızdaki Yaman ve Araz ellerinde tuttukları telefonlarıyla bir bana birde aramızdaki boy farkından dolayı yanımda küçücük kalan Nil'e bakıyorlardı. Yüzlerindeki çapkın sırıtıştan anladığım kadarıyla bir açıklama bekliyorlardı.

   Rüyalarında görürler...

   Eymen "Ne bakıyorsunuz?"

   Yaman "Mal gördük fiyatına bakıyoruz...Sence neden baktığımız ortada değil mi?"

   Biraz salağa yatmaktan zarar gelmezdi.

   Eymen "Hayır, ben hala neden baktığınızı anlamadım."

   Bu cümleyi söyledikten sonra Nil de bana değişik değişik bakmaya başladı.
Ona göz kırptığımda ne demek istediğimi anlamıştı.

   Yaman "Hani yanında Nil, böyle gizli gizli müzik sınıfında takılmalar, kapıyı çaldığımda korkmanız falan..."