Love in a dangerous life

3

POV: Matthyas

Een zachte wind waait door mijn haren, om mij heen is alleen maar weiland en verderop een klein bos. Ik veeg met mijn trui over mijn gezicht om mijn natte gezicht te drogen, niet van de regen, het is prachtig weer buiten. Maar van mijn eigen tranen. Gedachtes, die gedachtes zijn de oorzaak van mijn tranen. Ik word er gek van. Ik ben zo bang dat er iets gaat gebeuren, ik voel het. Het zit eraan te komen, eerst die foto op insta, de andere maffia die naar ons zoekt. Iets gaat er fout, en ik weet niet of het erg is. Ik weet niet wat er komt, en het maakt me gek. Ik ben zo bang dat er iets gaat gebeuren, met Milo en mij, met de maffia, met bankzitters, onze vriendengroep, misschien zelfs wel iets met mijn familie. Ik weet het niet, maar ik wil het wel weten. Maar ik denk dat ik het pas te weten kom als het dan zo ver is.

-

Mijn telefoon trilt in mijn rechter broekzak, ik word gebeld. Ga ik opnemen? Ik heb eigenlijk geen behoefte om iemand te spreken. Toch haal ik langzaam mijn telefoon uit mijn broekzak. *Milo* Staat er groot op het scherm. Ik zucht en lik mijn lippen, wat moet hij? Ik schuif het groene hoorntje naar links (A/N is dat de goede kant op? Idk) en al snel hoor ik Milo's stem aan de andere kant van de lijn. "Matthyas waar ben je? Je bent al ruim 2 uur weg." Oh kut, ben ik al zo lang aan het lopen? "Ik uh ja, ik kom naar huis." Antwoord ik hem snel. Snel thuis zal ik niet zijn, aangezien ik ook nog 2 uur terug moet. "Waar ben je? Dan haal ik je op, is net wat sneller." Klinkt zijn stem weer. "Ik stuur mijn locatie door, bedankt." Zeg ik bot. Waarom wilt hij me opeens ophalen? Ik kan prima zelf naar huis hoor. "Geen probleem, tot zo!" Roept hij door de telefoon. "Tot zo Milo." Zeg ik zuchtend. Ik stuur snel mijn locatie en haast me naar een autoweg, eentje waar Milo met zijn auto kan komen. Niet ergens midden in de weilanden...

-

POV: Milo

Ik ben onderweg naar Matthyas, hij is na het avond eten vertrokken en is nu al ruim 2 uur weg. Ik maak me toch wel een beetje zorgen om hem, normaal gesproken loopt hij nooit. Sterker nog; hij haat lopen. Ik snap nu ook niet waarom hij weg ging, en ook zo lang. Misschien wilde hij gewoon even bewegen, maar dat lijkt me sterk. Ik hoop gewoon dat hij oke is, dat er niks aan de hand is. Dat hij even niet zo goed heeft geslapen, of gewoon chagrijnig is. Ik trap het gaspedaal nog wat harder in, ik moet opschieten. We hebben namelijk vanavond een van onze laatste aanslag op de maffia van Nederland. Hierna willen we doorgaan naar Duitsland, of België, 1 van die 2. Ik check nog een keer de locatie van Matthyas, hij is gelukkig hier niet heel ver meer van verwijderd, nog maar een paar minuutjes rijden.

-

Ik rijd een of ander gek bos paadje in, een onverharde weg om precies te zijn. Stof komt omhoog op de plekken waar ik over heen rij, komt door de droogte. Het is midden in de zomer en al 1,5 week rond de 30 graden zonder regen. Prima weer voor de zomer. Ik ben nog niet lang op de weg en ik zie Matthyas al in de verte staan. Zodra ik bijna bij hem ben stop ik de auto, Matthyas komt aanlopen en ploft naast me neer in de auto. Hij zucht en sluit zijn ogen. Hij ziet er verschrikkelijk uit, alsof hij al weken niet meer fatsoenlijk heeft geslapen. "Matthyas, gaat het wel? Je, je ziet er niet al te best uit..." Zeg ik zachtjes. Ik maak me oprecht zorgen. "Hm, gaat prima." Zegt hij moeizaam. Heel zijn lichaam zegt dat het niet prima gaat, ik wil weten wat er is. Misschien kan ik hem helpen, of niet... "Matthyas, praat met me. Ik weet dat je me niet mag ofzo, maar ik wil je helpen." De woorden komen duidelijk uit mijn mond, niet omdat ik boos ben. Ik wil gewoon weten wat hem dwars zit, dit kan zo niet langer namelijk. "Er is niks, Milo!" Roept hij geïrriteerd. Ik schrik even van zijn stem verheffing en zucht. "Dan niet." Zeg ik geïrriteerd terug. Matthyas zucht nog een keer en kijkt naar buiten. Ik kijk nog even zijn kant op, waarom moet hij altijd zo doen? Ik rij achteruit de onverharde weg uit en keer om zodat ik dezelfde weg als hoe ik heen ben gekomen weer terug kan nemen. Matthyas heeft nog niks gezegd, laat ook maar. Ik wil hem helpen en als hij dat niet accepteert is dat zijn eigen fucking probleem.