Love in a dangerous life

4

POV: Matthyas

Het is een paar dagen later. Milo en ik hebben alweer niks tegen elkaar gezegd na die ene avond. Voornamelijk mijn schuld. Ik wil hem een kans geven, echt waar. Maar op een of andere manier lukt het me gewoon niet. De keren dat ik hem normaal heb gesproken was hij hartstikke aardig, niks mis mee. Dus het probleem ligt bij mij, dat weet ik zelf ook. Maar iets in mij houd mij tegen, om dit op te lossen. Ik word zo onwijs gek van mezelf. Ik denk veel te veel, of te weinig. En ohja, hoe het met mijn been gaat? Kut. Ik kan even niet meer meedoen in de maffia omdat ik natuurlijk niet fatsoenlijk kan lopen. Maar we zijn al 5 dagen verder? Ik begin het nu toch al wel een beetje te missen, die adrenaline en mensen neerknallen. En Milo moet nu veel dingen alleen doen, tuurlijk zijn ze met z'n vieren maar vaak moeten er echt drie beneden. Omdat daar meestal de meeste kamers zijn. Nu denkt Milo wel na, en is hij niet zoals ik; niet checken of de persoon dood is. Ik kijk naast mij naar mijn, inmiddels lege bak waar chips in zat. Dit is al mijn vierde bak. Ik mocht vandaag natuurlijk niet mee, om moe van te worden. Ik kan het echt wel hoor. Denk ik. Ze hadden vandaag hun eerste aanslag in Duitsland, zonder mij. Ik zucht en sla met mijn achterhoofd tegen de muur achter mij, ik ben zo klaar met dat thuiszitten. Ik verveel me dood.

-

POV: Milo

"Matt we zijn thuis!" Roept Koen zodra we de voordeur open trekken. Geen reactie, dus hij ligt al te slapen denk ik. Het is ook al 3 uur, niet heel gek dus. Iedereen loopt ook gelijk naar zijn kamer, zo ik ook. Onderweg loop ik langs Matthyas zijn kamer, de deur staat op een kiertje en ik kan het niet laten om even te kijken. Voorzichtig kijk ik om het hoekje, hij ligt er rustig bij. Zijn haar voor z'n ogen en zijn mond staat een beetje open, lief. Naast hem ligt een lege bak waar denk ik chips in zat, daarnaast ligt een leeg blikje redbull. Zachtjes loop ik zijn kamer in, het licht staat nog aan dus hij moet met het licht aan in slaap zijn gevallen. Ik pak het lege bakje en redbull blikje van zijn nachtkastje. Matthyas draait om en even denk ik dat hij wakker is, maar na een diepe zucht zijn zijn ogen nog steeds gesloten. Opgelucht hap ik naar adem, ik wil niet weten wat er was gebeurd als hij wakker was geworden. Waarschijnlijk was hij heel boos geworden, best logisch omdat opeens de gast waar je het meest hekel aan hebt om 3 uur 's nachts aan je bed staat. Sluipend op mijn tenen ga ik de kamer weer uit, net voordat ik het licht uitdoe draai ik me nog één keer om. "Slaaplekker Matthyas." Fluister ik zacht waarna ik het licht uitdoe en de kamer verlaat. Ik zet de afwas op het aanrecht en loop gauw naar mijn eigen kamer waarna ik al snel in slaap val.

-

"Milo!" Geschrokken open ik mijn ogen waardoor ik een paar keer moet knipperen om te zien wie of wat er in mijn kamer staat. "Wat is dit? Hoe is dit gebeurd?" Het is Raoul. Wat gebeurd? Wat lult deze vent allemaal? "Raoul- wat? Het is tering vroeg, donder op." Zeg ik chagrijnig. "Milo." Raoul duwt zijn telefoon voor mijn neus waar een nieuwsbericht openstaat, ik knijp mijn ogen tot spleetjes om het te kunnen lezen en kom er dan achter waarom Raoul zo mijn kamer in kwam. "24 jarige Milo ter Reegen en de 28 jarige Matthyas het lam samen gespot bij een van de plekken van de aanslag van de maffia." Staat er groot boven aan. Fuck. "Wat?-Hoe?" Vraag ik verbaasd. Ik heb meer informatie nodig. Ik pak mijn eigen telefoon waarna ik zo snel mogelijk google open om het zelf op te zoeken. Lang zoeken hoeft niet aangezien het boven aan de zoekbalk staat. Ik slik en met een trillende hand klik ik op de link boven aan. Dezelfde tekst, die net op Raoul zijn telefoon stond, staat nu weer dikgedrukt boven aan. Snel begin ik de lap tekst te lezen; "Politie denkt dat ze vermoedelijk iets met de maffia te maken hebben." Is de zin die mij het meest opvalt. "Zie je Milo." Zegt Raoul boos. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar meer dan 'uh' komt er niet uit. Als ik verder naar beneden scrol kom ik een foto tegen van mij en Matthyas samen, dit is van een tijdje geleden. Matthyas en ik hebben allebei ons masker over ons hoofd, we hebben geluk dat ons wapen niet te zien is omdat het zo donker is, anders was het zo klaar met ons. "Weet Matthyas hier al van?" Vraag ik, zonder mijn ogen van mijn telefoon af te halen. "Nee." Zegt Raoul bot. "Dan ga ik het hem nu vertellen." Zeg ik vast besloten waarna ik de dekens van me afsla en de kamer uitloop.

"Matthyas!" Roep ik zodra ik zijn kamerdeur opentrek. Hij was blijkbaar al wakker want hij heeft zijn telefoon in zijn handen en zijn rug leunt tegen het hoofdbord van zijn bed. "Wat is er Milo?" Zegt hij toonloos. "Kijk." Zeg ik terwijl ik naar de rand van zijn bed loop en mijn telefoon in zijn gezicht duw. Eerst kijkt hij geïrriteerd maar zodra hij de titel heeft gelezen vergroten zijn ogen. Hij pakt mijn telefoon uit mijn handen en begint zonder iets te zeggen het hele artikel te lezen. Ik ben inmiddels gaan zitten op zijn bed waarna ik nu rustig afwacht op zijn reactie. Na, een halve minuut, of een hele, kijkt hij geschrokken op van mijn telefoon. "Milo- Wat? Hoe? Fuck." Zijn woorden komen er moeilijk uit. Normaal gesproken zou ik hem hier stiekem om uitlachen, maar in deze situatie valt er vrij weinig te lachen. "En nu? Wat doen we nu Milo?" Vraagt hij paniekerig, een vraag die ik mezelf nu ook stel. 'Hoe nu verder?' "Ik weet het niet Matthyas, misschien vinden ze geen aanwijzingen meer, dan kunnen ze niks. Maar het kan net zo goed zijn dat dat niet het geval is." Beantwoord ik hem. Matthyas knikt, maar de stres in zijn ogen is niet verminderd. "Wat zegt Raoul ervan?" Vraagt hij dan weer. Ik haal mijn schouders op. "Uh hij kwam alleen boos mijn kamer in gelopen, hij heeft niks gezegd van hoe het nu verder moet." Antwoord ik hem weer. "Hm." Matthyas kijkt stil voor zich uit, ook ik weet even niet meer wat ik nu moet zeggen. Moeten Matthyas en ik tijdelijk stoppen met de maffia? En hoe moet dat met bankzitters? Al die vragen, waarvan ik ook bijna zeker weet dat Matthyas dat ook afvraagt. We moeten voorzichtig zijn. Heel voorzichtig.  Ik wil zijn kamer uitlopen maar ik word tegen gehouden door Matthyas die me aan mijn arm terug trekt. "Milo... Die foto onder aan het artikel, die heb ik eerder gezien. Op insta." Zijn stem slaat over midden in zijn zin. Verbaasd kijk ik hem aan. "Wat? Hoe? Waarom heb je dat niet gezegd?" Roep ik geïrriteerd. "Dan hadden we dit misschien tegen kunnen gaan!" Vervolg ik. Ik zie hem schrikken van mijn stemverheffing, maar het boeit me even niks. "Ik- ik dacht dat mensen het toch niet zouden geloven. Het spijt me Milo." Zegt hij zachtjes. Ik zucht en rol met mijn ogen. "Matthyas. Dit was belangrijk. Ben je achterlijk ofzo!" Elk klein dingetje telt. "Milo als ik wist dat dit zou gebeuren had ik gezegd! Maar nu kan ik er ook niks meer aan doen!" Roept hij nu ook boos. "Je zoekt zelf maar een oplossing Matthyas. Zoek het uit." En met die woorden stamp ik zijn kamer uit. Ik weet niet wat er is met mij, maar ik ben bloed chagrijnig. Het was ook nooit mijn bedoeling geweest om zo naar hem uit te vallen, maar het was natuurlijk wel een stomme actie. Daar kan ik niet om heen. Maar mijn reactie had wel wat minder gemogen, maar om nu terug zijn kamer in te lopen zie ik ook niet zitten. Ik praat later wel met hem, nu eerst even rustig worden en goed nadenken. 

-

Sorry voor een iets korter deel, het gaat even niet zo goed met mij. Er zijn een paar privé dingen aan de hand waar ik het even lastig mee heb.  Sorry. Ily<3

Xx Mirte