NEFRETİN TOHUMLARI

27. BÖLÜM "Katil"

"İnsanlar kahraman ya da kötü olarak doğmazlar; etraflarındaki insanlar tarafından yaratılırlar." -Chris Colfer

Bölüm Şarkıları:
Mor ve Ötesi- Sor
Mor ve Ötesi- Hep Aynı
Mavi Gri- Odamda Hayalin Saklı
Sena Şener- Gerçek Değil

•••
Mor ve Ötesi - Sor:
Yoruldun, çok yoruldun,
Bilincin bi var bi yok.
Yalandın, yaralandın,
Dermanının 'ismi yok'.
•••

HASTANEDE BİRİNCİ GÜN

Tik, tak. Tik, tak.

Bir saat sesi.

Ama bu sefer ses hastane odasında değil, zihnimdeydi. Ve hiç susmuyordu.

Bilmiyordum. Bu ses belki de saat değil, patlamak üzere olan bombanın geriye sayımıydı.

Yaşadıklarımın hepsi, kabustu. Burası yalandan ibaretti, bir çeşit illüzyondu.

Yutkundum.

Sahiden kabus muydu?

Yalan, yalan, yalan. Hepsi yalandı. Yalan mıydı? Hangisiydi peki yalan olan? Neydim ben, kimdim ben? Ben, ben...

Korktum. Delirmekten korktum.

Çığlık attım. Kimse duymadı.

Duydular Süveyda Arslan, duydular. Ama kulaklarını tıkadılar.

Öldürdüler seni Süveyda Arslan, öldürdüler. Ama silahı senin eline verdiler.

Süveyda'ydım ben. Yani kalpteki gizli günah. Buydum ben, bundan ibarettim.

Annem, annem, annem neredeydi?

Çığlık attım. Herkes uyandı.

Ruhumdaki herkes uyanışa geçti. Her yaşım, her anım uyanışa geçti.

"Anne, babam beni neden sevmiyor?"

"Baba, beni neden sevmedin?"

Sus, dedim babasının tokat attığı 13 yaşındaki Süveyda'ya. Sus.

"Yenge, sen amcamı hak etmiyorsun."

"Yenge, ailemden ne istedin?"

Sus, sus artık 16 yaşındaki Süveyda. Babanı yengenle sevişirken gördün, ama bunu söyleme yoksa herkesi kaybedeceksin.

Yalvarırım sus, yalvarırım anneni arayıp hemen eve gelmesini söyleme. Yoksa annen ölecek. Yoksa öleceğiz biz, biz yok olacağız.

Gözümde şimşekler çakar gibi olmuşken başımı iki yana savurdum, geçmişten yeni bir anıyı hatırladım. Anneme bağırıyordum. Arabadaydık, amcamın yanına gidiyorduk.

Neden bağırıyordum? Ağlıyordum. Neden, neden ağlıyordum? Peşimizden gelen, bize kaza yaptırmaya çalışan bir araç vardı, onu hatırlamaya çalıştım.