hello stranger, bye my lover | sunki au |

chapter 24

"please wag muna"

Pagdating namin ng ospital ay agad na inamin ng mga doktor na hindi naman talaga nagpupunta si trent sa check up nya. Naiinis ako dahil akala ko sumusunod na sya, pero bakit ganon? Nakakainis!

Nanginginig ako sa takot na baka ngayon na yung katapusan nya, wala man akong karapatan kaso hindi ko pa inamin.. ayoko pa..

After ng ilang minuto ay lumabas na ang mga doctor.

"Doc ano pong lagay nya?" Ako lang ang naghihintay sa kanya kaya ako lang din nagtatanong.

"He's in the ICU, but I'm sure you can now visit him at any hour... Just please, don't pressure him, don't ask questions that will make him emotional or stress." Sabi ng doctor.

What did he mean 'dont pressure him'?

"Salamat po" sabi ko at tsaka naglakad papunta sa ICU, with shaky hands, sweating forehead and blank mind. I opened the door, carefully and slowly..

Napa ngiti nalang ako nang makita na naka mulat na uli yung mga mata nya...

Yung mga mata na wala naman pag tingin sakin..

Dali dali akong lumapit, chinecheck bawat parte ng katawan nya if may problema ba.

Kampante naman ako na wala.

"Kamusta ka? Ayos na ba yung pakiramdam mo?" Panimula ko.

"Yeah... Ayos naman nako" matamlay na sagot nito, na para bang may bumabagabag sa kanya.

"Eh yung ulo mo? Masakit pa ba?" Sunod na tanong ko, pero hindi na ito umimik pa at tumalikod sakin ng tingin.

Napa buntong hininga ako, why is he acting so weird?

"Ahmm... Gutom ka ba?" Tanong ko dito, pero hindi ito umimik at inalog lang ang ulo.

Nagsimula nanaman akong lamunin ng pangamba..

Silence filled the room, with only the monitor can be heard. Para akong hangin na naka upo lang sa tabi ng kama, nakatulala na animoy di humihinga.

There's a part of me that cannot accept na ganito sya ngayon, pero naiintindihan ko din naman, kasi kailangan kong intindihin..

Few minutes past, narinig ko na gumalaw yung kama..

I keep on staring at the wall, na parang wala sa sarili ko.

Nang bigla 'kong naramdaman ang isang mainit na hawak sa kamay ko, napa lingon ako sa kama at nakita na naka harap na pala sakin si trent.. naka tingin sakin. Pero parang may iba sa tingin nya.

"Can i ask?" Trent breaks the silent. Tumango ako sa kanya.

"Anong pangalan mo?" Napatigil ang mundo ko, doon bumalik lahat ng conciousness ko..

"Ha? A-ako?" Tanong ko sa kanya, habang nakaturo sa sarili ang hintuturo.

"Oo, ikaw." Inosenteng tanong nya.

"Raine... Raine ang pangalan ko" i said with teary eyes.

Anong ibig sabihin non? Bakit nyako Tinanong? Di nya bako kilala?

"Oh, i thought ikaw si dhian. I'm sorry" he said, chuckling..

Naguguluhan ako, paanong naalala nya si dhian tapos ako hindi?

"Trent... A-ano bang sinasabi mo? Bat di moko kilala!" Malakas na hagulgol ko sa kanya, hawak ng mahigpit ang sariling mga kamay. Ayokong hawakan sya, Parang wala naman kasi akong karapatan eh.

"Ermm... Hindi ko din alam bat di kita maalala... Kilala ko yung muka mo, pero i don't know who you are.."

Trent, I don't wanna hear those words from you.. and i can't believe those words coming out from your mouth..

"P-paano?" Tanong ko habang nanginginig sa kaba,takot at pangamba..

"Hindi... Hindi ko alam kung paano, I don't have any idea.. I'm trying, trying to remember you" nakakatakot marinig nung mga salita na yon, i can't believe maririnig ko sila mula sayo..

"Pero... It's better this way raine, wala akong masasaktan na iba pa" sabi nito..

Para akong binuhusan ng malamig na tubig, pero yung buong katawan ko ang init..

"Thank you, atleast you tried to protect me without knowing it" sabi ko dito at pinunasan ang luha.