ბატონო უტა თქვენ მითხარით რომ პრობლემა არ შემექმნებოდა?
- დიახ, მაგრამ იმ წამს კონტრაქტი აღარ მახსოვდა თანაც ძალიან დატვირთული ვიყავი.
- მისმინეთ, ორ კვირაში გერმანიაში უნდა ვიყო.
- გადაიხადე ჯარიმა და თავისუფალი ხარ!
- კი მაგრამ...
- ძალიან ბევრი საქმე მაქვს, დამტოვე!
- როგორც იტყვით! - უტას ტელეფონი ახმაურდა.
- გისმენ საბა. - კარებიდან გამოვიდა მაგრამ მიაყურადა.
- გავაკეთე რაც მთხოვე! შენს გამო ძალიან უხერხულ სიტუაციაში ჩავვარდი...რაღაც ეჭვი ნამდვილად აქვს...მაინტერესებს...კარგი რაც გინდა ის გიქნია!. - ანამარიამ ღრმად ჩაისუნთქა და კარებზე დააკაკუნა.
- შემოდით!
- ბატონო უტა შეიძლება დღეს ადრე გაგეთავისუფლოთ?
- რატომ?
- დეკანთან მაქვს შეხვედრა.
- შენი შემცვლელი ადგილზეა?
- დიახ!
- მაშინ წადი!
- გმადლობთ. - სასწრაფოდ გამოვიდა კაბინეტიდან და ჩქარა აკრიბა საბას ნომერი.
- მოგენატრე?
- შენთან საუბარი მსურს სასწრაფოდ!
- რა მოხდა?
- საუბარი მინდა! კაფე მარტოსულში შემხვდი.
- კარგი, შეგხვდები.
სასწრაფოდ აიღო თავისი ნივთები და დანიშნულების ადგილზე მივიდა.
ფეხს ნერვიულად აკაკუნებდა და ელოდებოდა, როდის გამოჩნდებოდა ვაჟბატონი. როგორც იქნა ინება მოსვლა, მის წინ დაჯდა და ყავა შეუკვეთა და მას მიაშტერდა.
- რატომ?
- რა რატომ?
- რატომ მიშლი ხელს გერმანიაში რომ გავემგზავრო?
- საიდან მოიტანე? -ცინიკურად შეხედა.
- შენი და უტას საუბარი მოვისმინე "გავაკეთე, რაც მთხოვე"
- არ მეგონა, ჭორიკანა თუ იყავი!
- მე კი არ მეგონა თუ აქამდე დაეცემოდი.
- რატომ არ მეკითხები იქნებ მეც მიყვარხარ? - ანამარიამ გაიცინა.
- შენ გიყვარს ვინმე? უტა შენ ქალები მხოლოდ საწოლში ჩასაგორებლად გჭირდება, მეტი არაფრად!
- ჩემი ჩარიცხული თანხა მთლიანად მოხსენი წინა თვეში, დავიჯერო მთლიანად დახარჯე?
- შენ მართლა გგონია რომ ის შენი ბინძური ფული ჩემს თავს დავახარჯე?!
- ჯერ-ერთი ეგ ბინძური არ არის, მოპოვებული.
- არა რას ამბობ მიწისქვეშა ჩხუბები კანონიერია.
- სად წაიღე ის ფული?
- იმას მივეცი ვისაც ცოტათი გაუბედნიერებდა ცხოვრებას.
- ანუ?
- საგურამოს ბავშვთა სახლს გადავურიცხე, თითოეული თეთრი, შეგიძლია გადაამოწმო. - ფეხზე წამოდგა.
- რადაც არ უნდა დამიჯდეს, მაინც წავალ გერმანიაში და ამაში ხელს ვერ შემიშლი! - იქაურობას გაეცალა.
- ვნახოთ!
მანქანაში მოთავსდა და მამამისის სამსახურისკენ დაიძრა.
- კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ბატონო საბა!
- მამაჩემი კაბინეტშია?
- დიახ, მაგრ... - ოთახში შევარდა.
- ბატონო თეიმურაზ მაპატიეთ ვერ შევაკავე.
- არა უშავს, დღეისთვის თავისუფალი ხართ. - ოთახში მჯდომ თანამშრომლებს მიმართა. დაემშვიდობნენ და კაბინეტი დატოვეს.
- რა მოხდა?
- რაღაც სათხოვარი მაქვს შენთან.
- გისმენ.
- ერთი გოგოა ანამარია თოლორდავა, ქვეყნის დატოვება სურს, მაგრამ ეს ჩემი სურვილი არ არის! ამიტომ მინდა ყველაფერი გააკეთო რომ საზღვარი ვერ გადაკვეთოს.
- და ვინ არის?
- ანამარია თოლორდავა.
- შენთვის ვინ არის? ეგ ვიგულისხმე.
- ჯერ არ ვიცი.
- სად მიემგზავრება იცი?
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? საქართველოდან კი არა თბილისიდანაც კი ვერ უნდა გავიდეს!
- ყველაფერს...
- შენს მაქსიმუმ ძალაუფლებას გამოიყენებ თუ დაგჭირდა!
- კარგი დაგეხმარები ამ საქმეში მაგრამ სანაცვლოდ შენც უნდა გააკეთო რაღაც.
- რა?
- ჩვენთან ერთად უნდა ივახშმო.
- კარგი.
- მაშინ ამ საღამოს დაგელოდებით. - უპასუხოდ დატოვა აქაურობა.
საღამოს მის მშობლებთან ერთად ვახშმობდა.
- სამსახურის დაწყებას არ აპირებ?
- არა!
- ცოლის მოყვანას?
- არა!
- ლიკას დისშვილი ჩამოვიდა პარიზიდან და...
- არც კი იოცნებო!
- კი მაგრამ...
- რამდენჯერ გაგაფრთხილე ჩემს ცხოვრებაში ნუ ერევითქო!
- წესიერად მელაპარაკე დედაშენი ვარ!
- აქ შენს გამო და არც შენი წიკვინის მოსასმენად ნამდვილად არ მოვსულვარ!
- აბა რისთვის მოხვედი? - მამამის შეხედა.
- რას მიმალავთ?!
- არაფერს!
- ვის ატყუებთ თქვენი აზრით?! - ფეხზე წამოხტა.
- ნუ წიკვინებ! თავი მტკივდება. - ბატონმა თეიმურაზმა სკამისკენ ანიშნა.
- შენი ნეტა ვის ეშინია? შენი შვილიც შენ დაგემსგავსა! დაწანწალებს ქუჩა-ქუჩა. ლიკას დისშვილი ნამდვილი ანგელოზია, ნეტა შენი დასაწუნი რა ჭირს?
- ის რომ შენ მოგწონს!
- და იმის გამო აითვალწუნე რომ მე მომეწონა?
- არა, რადგან შენი ჯაშუშები არ მაკლია!
- რას გულისხმობ?
- ძალიან გთხოვ თავს ნუ ისულელებ!
- არ ვიცი რას გულისხმობ!
- კარგი, ჩემის წასვლის დროა. - ფეხზე წამოდგა.
- დესერტზე არ დარჩები? - მამამისმა შეეკითხა.
- არა, დესერტად უკვე მივირთვი დედას საყვარელი ენა, რომელიც მსოფლიოში ყველაზე ტკბილია.
- უფრო მეტად გაუზრდელებულხარ!
- გმადლობ კომპლიმენტისთვის.
ანამარია უტას ჯარიმის გადახდაზე დათანხმდა, და უთხრა მალევე გადმოურიცხავდა თანხას.
ქუთაისის აეროპორტიდან უნდა გაფრენილიყო და უკვე თბილისსაც ტოვებდა, როდესაც იმ ტაქს, რომელშიც იჯდა შავმა მანქანებმა გადაუღობეს გზა.
შავ შარვალ-კოსტიუმში ჩაცმული ადამიანები გადმოვიდნენ. ერთ-ერთი მათგანი ტაქს მიუახლოვდა და უკანა კარები გამოაღო.
- ქალბატონო ანამარია უნდა გამოგვყვეთ! - ხვდებოდა ვისი ხელიც ერია ამ საქმეში და ყელში სიბრაზე აწვებოდა.
- ახლა უკან დაბრუნდით მანქანაში და ვინც გამოგგზავნათ გადაეცით რომ ჩემი მოთმინების ფიალა ივსება!
- ქალბატონო...
-კარები დაკეტვა არ დაგავიწყდეს.
ბიჭი რამდენიმე ნაბიჯით მოშორდა. ტელეფონი ამოიღო და დარეკა.
- ბატონო თეიმურაზ გოგონა არ მოგვყვება.
- რას ჰქვია არ მოგყვებათ?
- უარი განაცხადა გადმოსვლაზე და თქვა თქვენთვის გადმოგვეცა რომ მისი მოთმინების ფიალა ივსება.
- კი მაგრამ მე არც კი მიცნობს.
- ალბათ ბატონ საბას გულისხმობდა.
- ხომ, რა თქმა უნდა, ძალიან გაბრაზებულია?
- დიახ.
- ძალით წამოიყვანეთ და მე მომგვარეთ!
- როგორც მიბრძანებთ! - ისევ უკან დაბრუნდა.
- მეჩქარება. - სხვებს რაღაც ანიშნა.
- მაპატიეთ, მაგრამ თქვენი მიყვანა გვიბრძანეს. - ორმა კაცმა ძალით გადმოიყვანა მანქანიდან.
- ახლავე გამიშვით ხელი!
- მანქანაში ისე ჩასვით რომ თმის ღერი არ ჩამოუვარდეს!
- გამიშვითმეთქი! ვერ გაიგეთ?!
- ქალბატონო ძალიან გთხოვთ დამშვიდდით.
- ახლავე გამიშვით ხელი! - ცხვირზე ნაჭერი მიადეს და გაითიშა.
როცა გონს მოვიდა კაბინეტში იყო.
ნელა წამოჯდა და ირგვლივ მიმოიხედა.
- გონს მოსულხარ. - უკნიდან მკაცრი და დაბოხებული ხმა მოესმა.
- თქვენ ვინ ხართ? - ფეხზე წამოხტა.
- თეიმურაზ ახვლედიანი.
- თქვენ საბას მამა ხართ?
- დიახ!
- ჩემგან რა გინდათ?
- მე არაფერი, ჩემ შვილს უნდა.
- რა მოუშორებელი ჭირი გახდა! - თავისთვის ჩაილაპარაკა, მაგრამ ბატონმა თეიმურაზმა მაინც გაიგონა.
- ახლოს ხართ ერთმანეთთან?
- რას გულისხმობთ?
- ჩემმა შვილმა წლების შემდეგ მთხოვა, რაღაც და ეს შენთან იყო დაკავშირებული.
- ეგ თქვენს შვილთან განიხილეთ! მე უნდა წავიდე. - კარები გამოაღო, მაგრამ იქ საბა დახვდა.
- საით?
- ჯოჯოხეთისკენ! გამომყვები?
- დიდი სიამოვნებით.
- გამატარე!
- შედი!
- ვერ გავიგე?
- შედი!
- შენ სულ გაუბერე ხომ?
- მე მთელი ცხოვრებაა, რაც გაფრენილი მაქვს. და თუ ასე გავყვებით, შენ შეშლილი საბა ახვლედიანი შეგიყვარდა. - მაჯაში ჩაავლო ხელი და კაბინეტში შეათრია.
- რამდენიმე წუთით დაგვტოვე! - მამამის მიმართა.
- რამე სისულელე არ ჩაიდინო.
- ნუ ღელავ! - როგორც კი თეიმურაზმა კაბინეტი დატოვა, ანამარიას მიუბრუნდა.
ორივეს თვალებში ცეცხლი ენთო, მაგრამ განსხვავება მხოლოდ ის იყო, რომ ერთის თვალებში სიბრაზის ცეცხლი ენთო, ხოლო მეორეში ვნების.
- როგორ გაბედე!
- რა გავბედე? - ცინიკურად იღიმოდა.
- შენს გამო ძალიან კარგი შანსი დავკარგე! - კბილებში გამოცრა.
- გერმანიაში მე წაგიყვან, ოღონდ საქორწინო მოგზაურობაში.
- საბა ძალიან დამღალე!
- იმას თუ მომცემ რაც მინდა, შეიძლება ცოტახნით ჩამოგცილდე.
- რა გინდა?
- ცოლი, შვილები და შვილიშვილები.
- სულ გაუფრინე?
- დღეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ბრძოლაა და მინდა იქ იყო.
- მე რა მინდა მანდ?
- მინდა იქ იყო!
- მე რა მინდა იქ მეთქი?!
- ჩემი თილისმა იქნები.
- ხომ იცი რომ ვერ ვიტან იქაურობას!
- ზუსტად, ამიტომ მინდა რომ იქ იყო.
- და თუ გამოგყვები ჩემი ცხოვრებიდან გაქრები? - თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. ანამარიამ ღრმად ამოისუნთქა.
- რომელზე?
- ცხრაზე მზად იყავი.
- ხელი გამიშვი! - კაბინეტიდან გავარდა.
- ამ ბრძოლის შემდეგ ყველაფერი შეიცვლება.
ეს მისი პირველი კანონიერი ბრძოლა გახლდათ. დღევანდელ შეჯიბრს ათასობით ადამიანი დაესწრებოდა და ასევე ძალიან ცნობილი ჟურნალისტები.
საღამომდე ვარჯიშობდა და როცა დრო მოვიდა ანამარიას გაუარა.
სადა თეთრი კაბა და თეთრი კედები მოერგო, მსუბუქი მაკიაჟი გაეკეთებინა და მხარზე პატარა ჩანთა ჩამოეკიდებინა.
- ლამაზად გამოიყურები.
- ეს დღე ისტორიაში უნდა ჩაიწეროს, უტა ალექსიძემ კომპლიმენტი გაიმეტა.
- ნუ იკბინები და შეირგე! - მანქანაში ჩაჯდა, ანამარიაც მიუჯდა.
- რამდენ ხანში დამთავრდება?
- ასე კონკრეტულად შეუძლებელია დროის განსაზღვრა. ალბათ ორსაათნახევარში.
- ორსაათნახევარი იდიოტების გარემოცვაში უნდა ვიყო. - თვალები დახუჭა.
- რატომ გეზიზღება ასე ძალიან რინგი?
- რა მიზეზით უნდა მიყვარდეს?
- რადგან რაღაცით ცხოვრებას ჰგავს.
- და ამიტომ?
- ცხოვრება არ გიყვარს?
- რა თქმა უნდა, მე ჩემი ცხოვრების თითოეულ წამს ვაფასებ.
იმ შენობას მიუახლოვდნენ, სადაც შეჯიბრება ტარდებოდა.
- მეზიზღები!
- ორივე ჩვენგანმა იცის რომ ეგ სიტყვები სიცრუეა. - მანქანიდან გადავიდა და ანამარიას გადმოსვლას დაელოდა.
ხომ, ჩვენი საბა დიდი ქალებთან მოქცევით ვერ დაიკვეხნიდა, მაგრამ ანამარიას ეს ფეხებზე ეკიდა, რადგან ერთი სული ჰქონდა, მისგან რაც შეიძლება შორს გაქცეულიყო.
გგონიათ ამას საბა ვერ ხვდებოდა? რა თქმა უნდა ხვდებოდა და ყველანაირ გზას უკეტავდა, რომ მისგან დახსნილიყო.
მათი მისვლიდან ნახევარ საათში დაიწყო შეჯიბრი, როგორც მიხვდა საბა ყველაზე ბოლოს გამოდიოდა.
აქ მხოლოდ საბას მეგობრები იყვნენ, ოღონდ თავიანთი მიჯნურების გარეშე. ანაბელმა კატეგორიული უარი განაცხადა წასვლაზე, დიდად არც ალექსანდრეს სურდა იქ წამყოლოდა, რადგან ზედმეტად არაკომფორტულად იგრძნობდა თავს. მხოლოდ იმიტომ ჰკითხა რომ შემდეგ არ ეტირა და არ ენერვიულა.
ლილე დიდხნიანი ყოყმანის, შემდეგ დათანხმდა, მაგრამ ბოლო წუთს ვეღარ შეძლო სამსახურიდან გამოსვლა.
ანამარიას ერეკლე ამოუდგა გვერდით.
- შეიძლება რაღაც გკითხო?
- კი.
- საიდან იცნობ მას? - ანამარიამ თავი მისკენ შეატრიალა.
- თვითონ ჰკითხე.
- ანუ არ მეტყვი.
- ახლა ერთადერთი სურვილი მაქვს და ეს მხოლოდ აქედან ძალიან შორს წასვლაა.
- აქ ყოფნა თუ არ გსიამოვნებს მაშინ რატომ ხარ აქ?
- იმისთვის რომ თავიდან მოვიშორო.
და დადგა დრო საბას ასპარეზობის. ბრძოლა ძალიან დაძაბულად მიმაპყრობინებდა, ბოლო მომენტში ყველას ეგონა რომ საბა უკვე წაგებისთვის იყო განწირული, მაგრამ ყველაფერი უკუღმა შემოტრიალდა და საბამ გამარჯვება მოიპოვა.
- მადლობას ვუხდი ყველა ჩემს გულშემატკივარს ჩემი გულშემატკივრობისთვის... - პაუზა გააკეთა. - მინდა ეს გამარჯვება ჩემს რჩეულს და ჩემს მომავალ ცოლს მივუძღვნა... - ისევ პაუზა. ერთი წამით მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა. - ანკა გთხოვ მომიახლოვდი. - თვალებგაფართოებულმა შეხედა მოღიმარ გოგონას, რომელიც მოღიმარი მიიწევდა მისკენ და როდესაც მიაღწია საბამ წელზე ხელი მოხვია და აკოცა. მაშინ საბოლოოდ დაიმსხვრა მისი გული და საბოლოოდ დაიშალა მისი სული. მხრებში გასწორდა, კიდევ ერთხელ ბატონო უტა თქვენ მითხარით რომ პრობლემა არ შემექმნებოდა?
- დიახ, მაგრამ იმ წამს კონტრაქტი აღარ მახსოვდა თანაც ძალიან დატვირთული ვიყავი.
- მისმინეთ, ორ კვირაში გერმანიაში უნდა ვიყო.
- გადაიხადე ჯარიმა და თავისუფალი ხარ!
- კი მაგრამ...
- ძალიან ბევრი საქმე მაქვს, დამტოვე!
- როგორც იტყვით! - უტას ტელეფონი ახმაურდა.
- გისმენ საბა. - კარებიდან გამოვიდა მაგრამ მიაყურადა.
- გავაკეთე რაც მთხოვე! შენს გამო ძალიან უხერხულ სიტუაციაში ჩავვარდი...რაღაც ეჭვი ნამდვილად აქვს...მაინტერესებს...კარგი რაც გინდა ის გიქნია!. - ანამარიამ ღრმად ჩაისუნთქა და კარებზე დააკაკუნა.
- შემოდით!
- ბატონო უტა შეიძლება დღეს ადრე გაგეთავისუფლოთ?
- რატომ?
- დეკანთან მაქვს შეხვედრა.
- შენი შემცვლელი ადგილზეა?
- დიახ!
- მაშინ წადი!
- გმადლობთ. - სასწრაფოდ გამოვიდა კაბინეტიდან და ჩქარა აკრიბა საბას ნომერი.
- მოგენატრე?
- შენთან საუბარი მსურს სასწრაფოდ!
- რა მოხდა?
- საუბარი მინდა! კაფე მარტოსულში შემხვდი.
- კარგი, შეგხვდები.
სასწრაფოდ აიღო თავისი ნივთები და დანიშნულების ადგილზე მივიდა.
ფეხს ნერვიულად აკაკუნებდა და ელოდებოდა, როდის გამოჩნდებოდა ვაჟბატონი. როგორც იქნა ინება მოსვლა, მის წინ დაჯდა და ყავა შეუკვეთა და მას მიაშტერდა.
- რატომ?
- რა რატომ?
- რატომ მიშლი ხელს გერმანიაში რომ გავემგზავრო?
- საიდან მოიტანე? -ცინიკურად შეხედა.
- შენი და უტას საუბარი მოვისმინე "გავაკეთე, რაც მთხოვე"
- არ მეგონა, ჭორიკანა თუ იყავი!
- მე კი არ მეგონა თუ აქამდე დაეცემოდი.
- რატომ არ მეკითხები იქნებ მეც მიყვარხარ? - ანამარიამ გაიცინა.
- შენ გიყვარს ვინმე? უტა შენ ქალები მხოლოდ საწოლში ჩასაგორებლად გჭირდება, მეტი არაფრად!
- ჩემი ჩარიცხული თანხა მთლიანად მოხსენი წინა თვეში, დავიჯერო მთლიანად დახარჯე?
- შენ მართლა გგონია რომ ის შენი ბინძური ფული ჩემს თავს დავახარჯე?!
- ჯერ-ერთი ეგ ბინძური არ არის, მოპოვებული.
- არა რას ამბობ მიწისქვეშა ჩხუბები კანონიერია.
- სად წაიღე ის ფული?
- იმას მივეცი ვისაც ცოტათი გაუბედნიერებდა ცხოვრებას.
- ანუ?
- საგურამოს ბავშვთა სახლს გადავურიცხე, თითოეული თეთრი, შეგიძლია გადაამოწმო. - ფეხზე წამოდგა.
- რადაც არ უნდა დამიჯდეს, მაინც წავალ გერმანიაში და ამაში ხელს ვერ შემიშლი! - იქაურობას გაეცალა.
- ვნახოთ!
მანქანაში მოთავსდა და მამამისის სამსახურისკენ დაიძრა.
- კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ბატონო საბა!
- მამაჩემი კაბინეტშია?
- დიახ, მაგრ... - ოთახში შევარდა.
- ბატონო თეიმურაზ მაპატიეთ ვერ შევაკავე.
- არა უშავს, დღეისთვის თავისუფალი ხართ. - ოთახში მჯდომ თანამშრომლებს მიმართა. დაემშვიდობნენ და კაბინეტი დატოვეს.
- რა მოხდა?
- რაღაც სათხოვარი მაქვს შენთან.
- გისმენ.
- ერთი გოგოა ანამარია თოლორდავა, ქვეყნის დატოვება სურს, მაგრამ ეს ჩემი სურვილი არ არის! ამიტომ მინდა ყველაფერი გააკეთო რომ საზღვარი ვერ გადაკვეთოს.
- და ვინ არის?
- ანამარია თოლორდავა.
- შენთვის ვინ არის? ეგ ვიგულისხმე.
- ჯერ არ ვიცი.
- სად მიემგზავრება იცი?
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? საქართველოდან კი არა თბილისიდანაც კი ვერ უნდა გავიდეს!
- ყველაფერს...
- შენს მაქსიმუმ ძალაუფლებას გამოიყენებ თუ დაგჭირდა!
- კარგი დაგეხმარები ამ საქმეში მაგრამ სანაცვლოდ შენც უნდა გააკეთო რაღაც.
- რა?
- ჩვენთან ერთად უნდა ივახშმო.
- კარგი.
- მაშინ ამ საღამოს დაგელოდებით. - უპასუხოდ დატოვა აქაურობა.
საღამოს მის მშობლებთან ერთად ვახშმობდა.
- სამსახურის დაწყებას არ აპირებ?
- არა!
- ცოლის მოყვანას?
- არა!
- ლიკას დისშვილი ჩამოვიდა პარიზიდან და...
- არც კი იოცნებო!
- კი მაგრამ...
- რამდენჯერ გაგაფრთხილე ჩემს ცხოვრებაში ნუ ერევითქო!
- წესიერად მელაპარაკე დედაშენი ვარ!
- აქ შენს გამო და არც შენი წიკვინის მოსასმენად ნამდვილად არ მოვსულვარ!
- აბა რისთვის მოხვედი? - მამამის შეხედა.
- რას მიმალავთ?!
- არაფერს!
- ვის ატყუებთ თქვენი აზრით?! - ფეხზე წამოხტა.
- ნუ წიკვინებ! თავი მტკივდება. - ბატონმა თეიმურაზმა სკამისკენ ანიშნა.
- შენი ნეტა ვის ეშინია? შენი შვილიც შენ დაგემსგავსა! დაწანწალებს ქუჩა-ქუჩა. ლიკას დისშვილი ნამდვილი ანგელოზია, ნეტა შენი დასაწუნი რა ჭირს?
- ის რომ შენ მოგწონს!
- და იმის გამო აითვალწუნე რომ მე მომეწონა?
- არა, რადგან შენი ჯაშუშები არ მაკლია!
- რას გულისხმობ?
- ძალიან გთხოვ თავს ნუ ისულელებ!
- არ ვიცი რას გულისხმობ!
- კარგი, ჩემის წასვლის დროა. - ფეხზე წამოდგა.
- დესერტზე არ დარჩები? - მამამისმა შეეკითხა.
- არა, დესერტად უკვე მივირთვი დედას საყვარელი ენა, რომელიც მსოფლიოში ყველაზე ტკბილია.
- უფრო მეტად გაუზრდელებულხარ!
- გმადლობ კომპლიმენტისთვის.
ანამარია უტას ჯარიმის გადახდაზე დათანხმდა, და უთხრა მალევე გადმოურიცხავდა თანხას.
ქუთაისის აეროპორტიდან უნდა გაფრენილიყო და უკვე თბილისსაც ტოვებდა, როდესაც იმ ტაქს, რომელშიც იჯდა შავმა მანქანებმა გადაუღობეს გზა.
შავ შარვალ-კოსტიუმში ჩაცმული ადამიანები გადმოვიდნენ. ერთ-ერთი მათგანი ტაქს მიუახლოვდა და უკანა კარები გამოაღო.
- ქალბატონო ანამარია უნდა გამოგვყვეთ! - ხვდებოდა ვისი ხელიც ერია ამ საქმეში და ყელში სიბრაზე აწვებოდა.
- ახლა უკან დაბრუნდით მანქანაში და ვინც გამოგგზავნათ გადაეცით რომ ჩემი მოთმინების ფიალა ივსება!
- ქალბატონო...
-კარები დაკეტვა არ დაგავიწყდეს.
ბიჭი რამდენიმე ნაბიჯით მოშორდა. ტელეფონი ამოიღო და დარეკა.
- ბატონო თეიმურაზ გოგონა არ მოგვყვება.
- რას ჰქვია არ მოგყვებათ?
- უარი განაცხადა გადმოსვლაზე და თქვა თქვენთვის გადმოგვეცა რომ მისი მოთმინების ფიალა ივსება.
- კი მაგრამ მე არც კი მიცნობს.
- ალბათ ბატონ საბას გულისხმობდა.
- ხომ, რა თქმა უნდა, ძალიან გაბრაზებულია?
- დიახ.
- ძალით წამოიყვანეთ და მე მომგვარეთ!
- როგორც მიბრძანებთ! - ისევ უკან დაბრუნდა.
- მეჩქარება. - სხვებს რაღაც ანიშნა.
- მაპატიეთ, მაგრამ თქვენი მიყვანა გვიბრძანეს. - ორმა კაცმა ძალით გადმოიყვანა მანქანიდან.
- ახლავე გამიშვით ხელი!
- მანქანაში ისე ჩასვით რომ თმის ღერი არ ჩამოუვარდეს!
- გამიშვითმეთქი! ვერ გაიგეთ?!
- ქალბატონო ძალიან გთხოვთ დამშვიდდით.
- ახლავე გამიშვით ხელი! - ცხვირზე ნაჭერი მიადეს და გაითიშა.
როცა გონს მოვიდა კაბინეტში იყო.
ნელა წამოჯდა და ირგვლივ მიმოიხედა.
- გონს მოსულხარ. - უკნიდან მკაცრი და დაბოხებული ხმა მოესმა.
- თქვენ ვინ ხართ? - ფეხზე წამოხტა.
- თეიმურაზ ახვლედიანი.
- თქვენ საბას მამა ხართ?
- დიახ!
- ჩემგან რა გინდათ?
- მე არაფერი, ჩემ შვილს უნდა.
- რა მოუშორებელი ჭირი გახდა! - თავისთვის ჩაილაპარაკა, მაგრამ ბატონმა თეიმურაზმა მაინც გაიგონა.
- ახლოს ხართ ერთმანეთთან?
- რას გულისხმობთ?
- ჩემმა შვილმა წლების შემდეგ მთხოვა, რაღაც და ეს შენთან იყო დაკავშირებული.
- ეგ თქვენს შვილთან განიხილეთ! მე უნდა წავიდე. - კარები გამოაღო, მაგრამ იქ საბა დახვდა.
- საით?
- ჯოჯოხეთისკენ! გამომყვები?
- დიდი სიამოვნებით.
- გამატარე!
- შედი!
- ვერ გავიგე?
- შედი!
- შენ სულ გაუბერე ხომ?
- მე მთელი ცხოვრებაა, რაც გაფრენილი მაქვს. და თუ ასე გავყვებით, შენ შეშლილი საბა ახვლედიანი შეგიყვარდა. - მაჯაში ჩაავლო ხელი და კაბინეტში შეათრია.
- რამდენიმე წუთით დაგვტოვე! - მამამის მიმართა.
- რამე სისულელე არ ჩაიდინო.
- ნუ ღელავ! - როგორც კი თეიმურაზმა კაბინეტი დატოვა, ანამარიას მიუბრუნდა.
ორივეს თვალებში ცეცხლი ენთო, მაგრამ განსხვავება მხოლოდ ის იყო, რომ ერთის თვალებში სიბრაზის ცეცხლი ენთო, ხოლო მეორეში ვნების.
- როგორ გაბედე!
- რა გავბედე? - ცინიკურად იღიმოდა.
- შენს გამო ძალიან კარგი შანსი დავკარგე! - კბილებში გამოცრა.
- გერმანიაში მე წაგიყვან, ოღონდ საქორწინო მოგზაურობაში.
- საბა ძალიან დამღალე!
- იმას თუ მომცემ რაც მინდა, შეიძლება ცოტახნით ჩამოგცილდე.
- რა გინდა?
- ცოლი, შვილები და შვილიშვილები.
- სულ გაუფრინე?
- დღეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ბრძოლაა და მინდა იქ იყო.
- მე რა მინდა მანდ?
- მინდა იქ იყო!
- მე რა მინდა იქ მეთქი?!
- ჩემი თილისმა იქნები.
- ხომ იცი რომ ვერ ვიტან იქაურობას!
- ზუსტად, ამიტომ მინდა რომ იქ იყო.
- და თუ გამოგყვები ჩემი ცხოვრებიდან გაქრები? - თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. ანამარიამ ღრმად ამოისუნთქა.
- რომელზე?
- ცხრაზე მზად იყავი.
- ხელი გამიშვი! - კაბინეტიდან გავარდა.
- ამ ბრძოლის შემდეგ ყველაფერი შეიცვლება.
ეს მისი პირველი კანონიერი ბრძოლა გახლდათ. დღევანდელ შეჯიბრს ათასობით ადამიანი დაესწრებოდა და ასევე ძალიან ცნობილი ჟურნალისტები.
საღამომდე ვარჯიშობდა და როცა დრო მოვიდა ანამარიას გაუარა.
სადა თეთრი კაბა და თეთრი კედები მოერგო, მსუბუქი მაკიაჟი გაეკეთებინა და მხარზე პატარა ჩანთა ჩამოეკიდებინა.
- ლამაზად გამოიყურები.
- ეს დღე ისტორიაში უნდა ჩაიწეროს, უტა ალექსიძემ კომპლიმენტი გაიმეტა.
- ნუ იკბინები და შეირგე! - მანქანაში ჩაჯდა, ანამარიაც მიუჯდა.
- რამდენ ხანში დამთავრდება?
- ასე კონკრეტულად შეუძლებელია დროის განსაზღვრა. ალბათ ორსაათნახევარში.
- ორსაათნახევარი იდიოტების გარემოცვაში უნდა ვიყო. - თვალები დახუჭა.
- რატომ გეზიზღება ასე ძალიან რინგი?
- რა მიზეზით უნდა მიყვარდეს?
- რადგან რაღაცით ცხოვრებას ჰგავს.
- და ამიტომ?
- ცხოვრება არ გიყვარს?
- რა თქმა უნდა, მე ჩემი ცხოვრების თითოეულ წამს ვაფასებ.
იმ შენობას მიუახლოვდნენ, სადაც შეჯიბრება ტარდებოდა.
- მეზიზღები!
- ორივე ჩვენგანმა იცის რომ ეგ სიტყვები სიცრუეა. - მანქანიდან გადავიდა და ანამარიას გადმოსვლას დაელოდა.
ხომ, ჩვენი საბა დიდი ქალებთან მოქცევით ვერ დაიკვეხნიდა, მაგრამ ანამარიას ეს ფეხებზე ეკიდა, რადგან ერთი სული ჰქონდა, მისგან რაც შეიძლება შორს გაქცეულიყო.
გგონიათ ამას საბა ვერ ხვდებოდა? რა თქმა უნდა ხვდებოდა და ყველანაირ გზას უკეტავდა, რომ მისგან დახსნილიყო.
მათი მისვლიდან ნახევარ საათში დაიწყო შეჯიბრი, როგორც მიხვდა საბა ყველაზე ბოლოს გამოდიოდა.
აქ მხოლოდ საბას მეგობრები იყვნენ, ოღონდ თავიანთი მიჯნურების გარეშე. ანაბელმა კატეგორიული უარი განაცხადა წასვლაზე, დიდად არც ალექსანდრეს სურდა იქ წამყოლოდა, რადგან ზედმეტად არაკომფორტულად იგრძნობდა თავს. მხოლოდ იმიტომ ჰკითხა რომ შემდეგ არ ეტირა და არ ენერვიულა.
ლილე დიდხნიანი ყოყმანის, შემდეგ დათანხმდა, მაგრამ ბოლო წუთს ვეღარ შეძლო სამსახურიდან გამოსვლა.
ანამარიას ერეკლე ამოუდგა გვერდით.
- შეიძლება რაღაც გკითხო?
- კი.
- საიდან იცნობ მას? - ანამარიამ თავი მისკენ შეატრიალა.
- თვითონ ჰკითხე.
- ანუ არ მეტყვი.
- ახლა ერთადერთი სურვილი მაქვს და ეს მხოლოდ აქედან ძალიან შორს წასვლაა.
- აქ ყოფნა თუ არ გსიამოვნებს მაშინ რატომ ხარ აქ?
- იმისთვის რომ თავიდან მოვიშორო.
და დადგა დრო საბას ასპარეზობის. ბრძოლა ძალიან დაძაბულად მიმდინარეობდა, ბოლო მომენტში ყველას ეგონა, რომ საბა უკვე წაგებისთვის იყო განწირული, მაგრამ ყველაფერი უკუღმა შემოტრიალდა და საბამ გამარჯვება მოიპოვა.
- მადლობას ვუხდი ყველა ჩემს გულშემატკივარს ჩემი გულშემატკივრობისთვის... - პაუზა გააკეთა. - მინდა ეს გამარჯვება ჩემს რჩეულს და ჩემს მომავალ ცოლს მივუძღვნა... - ისევ პაუზა. ერთი წამით მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა. - ანკა გთხოვ მომიახლოვდი. - თვალებგაფართოებულმა შეხედა მოღიმარ გოგონას, რომელიც მოღიმარი მიიწევდა მისკენ და როდესაც მიაღწია საბამ წელზე ხელი მოხვია და აკოცა. მაშინ საბოლოოდ დაიმსხვრა მისი გული და საბოლოოდ დაიშალა მისი სული. მხრებში გასწორდა, კიდევ ერთხელ - იმისთვის რომ თავიდან მოვიშორო.
და დადგა დრო საბას ასპარეზობის. ბრძოლა ძალიან დაძაბულად მიმაპყრობინებდა, ბოლო მომენტში ყველას ეგონა რომ საბა უკვე წაგებისთვის იყო განწირული, მაგრამ ყველაფერი უკუღმა შემოტრიალდა და საბამ გამარჯვება მოიპოვა.
- მადლობას ვუხდი ყველა ჩემს გულშემატკივარს ჩემი გულშემატკივრობისთვის... - პაუზა გააკეთა. - მინდა ეს გამარჯვება ჩემს რჩეულს და ჩემს მომავალ ცოლს მივუძღვნა... - ისევ პაუზა. ერთი წამით მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა. - ანკა გთხოვ მომიახლოვდი. - თვალებგაფართოებულმა შეხედა მოღიმარ გოგონას, რომელიც მოღიმარი მიიწევდა მისკენ და როდესაც მიაღწია საბამ წელზე ხელი მოხვია და აკოცა. მაშინ საბოლოოდ დაიმსხვრა მისი გული და საბოლოოდ დაიშალა მისი სული. მხრებში გასწორდა, კიდევ ერთხელ შეხედა "წყვილს" და იქაურობა ისე დატოვა, რომ აღარავისთვის მიუქცევია ყურადღება.
ტაქსი გააჩერა და სახლის მისამართი უკარნახა.
სახლის კარი როგორც კი დაკეტა ეგრევე იატაკზე დაეცა და იმ ტკივილს, რომელსაც ახლა გრძნობდა გასაქანი მისცა.
ესე არასდროს შესძულებია საკუთარი თავი, როგორც ამ წამს, როდესაც ხვდებოდა, რომ საბა ახვლედიანს ყველაზე საშინელ ადამიანს მისი გულის გასაღები მისცა.
