YARGISIZ CEZA

6. BÖLÜM

— MEDYA: GİZEM ADALI —

Uraz yanıma oturarak telefonun hoparlörünü açtı.

İkimizde telefondan gelen sese odaklandık "Gerçek bıçağın üzerindeki parmak izlerinden bir sonuç aldık. Fakat tespit ettiğimiz kişiye ulaşamıyoruz." Dediğinde kısa bir süre urazla bakıştık.

Ölen erkek arkadaşımın katilini öğrenmek üzereydim. Duyacaklarımdan çok korkuyordum.

Uraz "tamam sorun değil, siz kim olduğunu tespit edebildiyseniz söyleyin gerisini ben hallederim" dedi. Tüm dikkatimle kadının kuracağı cümleyi bekliyordum.

"Gizem.. Gizem Adalı"

Bu nasıl olabilirdi ki?
En yakın arkadaşlarımdan birisi neden erkek arkadaşımı öldürsün...

Uraz bana bakıyordu. Ben şok içinde kalmış hiç bir cevap dahi veremiyordum.

Uraz kadınla bir şeyler konuşuyordu ama ne konuştuğunu anlayamıyordum. Tüm sesler uğultu halinde geliyordu.

Bir süre sonra urazın bana seslendiğini fark ettim. Omzumdan tutarak beni sarsıyordu.

"Beste sen iyimisin"
"Beste kendine gel"

Bakışlarımı ona çevirdim.

"İyimisin?" Diye sordu.

Sadece olumlu anlamda kafamı sallamakla yetindim.

Uraz "Böyle bir tepki verdiğine göre söyledikleri kişiyi tanıyor olmalısın. Banada anlatır mısın?" Dedi.

"Gizem benim çocukluk arkadaşım, küçüklüğümüzden beri birbirimizi tanırız. Annem öldükten sonra nedenini bilmediğim bir şekilde benden uzaklaştı. Yani yakındık ama daha az görüşmeye başladık. Son 1 aydır ondan haber almaya çalışıyordum ama her seferinde hiç bir çağrıma yanıt vermiyor, yani kısacası uzun süredir ona ulaşamıyorum." Dedim ve arkama yaslandım.

Başımın ağrısı ikiye katlanmıştı.

Konuşmaya devam ettim. "Ve daha garibi de ne biliyor musun ben bunu biliyordum" dediğimde uraz anlamayan bakışlarla bana bakıyordu.

"Nasıl yani, ne demek biliyordum"

Böyle bir tepki vermesi gayet doğaldı. Nerden bilebilirdi ki

"Karakoldayken bir gün herkesi bahçeye çıkardılar, o zaman bir kızla kavga etmiştik ve kız bana gizemin adını verdi ve katil olduğunu söyledi, bende tabiki inanmamıştım. Kafa karıştırmak için söylediğini sanmıştım. Ama nerden biliyordu ve bunu bana neden söylemişti acaba?" Düşüncelerin içine dalmıştım.

Uraz konuşmaya başladı " öğrenmenin tek bir yolu var."

"Neymiş o kızın yanına mı gideceğiz"

"Zamanı gelince evet ama şu an değil tatlım"

Tatlım mı?

"Peki ya ne yapacağız"

Kendimi çok büyük bir çıkmazda hissediyordum yanımda iyi ki uraz var yoksa bunun üstesinden tek başıma gelemezdim.

Bazen insan yalnız kalmak istiyor. Yalnız hissetmek değil. Yalnız kalıp kafasının içindeki sorulara cevap aramak belki de bir çözüm bulmak için yalnız kalmak ister.

Ama sanırım bu benim için geçerli değil.

Yaşananlardan sonra duygularımı tam anlamıyla yaşayamamıştım.

Aslında iyi tarafından bakmak gerekir, beni hiç yalnız bırakmamıştı arkadaşlarımın olmadığı yerde o vardı iyi ki de vardı sanırım ona bir teşekkür borçluydum.