Ποιήματα και κάτι

Τα γνωστά θρύψαλα

Πώς να... Πώς να ξεκινήσω;

Σκέφτομαι πως δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω.

Θέλω να σας πω τόσα πολλά που σιγοβράζουν μέσα μου.

Και...

Δεν ξέρω πώς!!!

Τώρα που το σκέφτομαι.

Και για να είμαι πλήρως ειλικρινής μαζί σας.

Αυτά τα τόσα πολλά που σιγοβράζουν μέσα μου... σε Εκείνον ήθελα να τα πω...

Αλλά εκείνος δεν είναι εδώ να τα ακούσει. Δεν ήθελε να είναι εδώ. Επέλεξε να μην είναι εδώ. Τέλος πάντων, καταλάβατε! Έφυγε!

Οπότε, θα τα ακούσετε εσείς...

Αυτά που θέλω να πω, αυτά που με καίνε, αυτά που με κάνουν θρύψαλα...

Ξεκινώ από το πιο χαζό. Μου λείπει, μου λείπει τρομερά κι ας έχουν περάσει δύο μήνες, τρεις μέρες και περίπου 14 ώρες. Θυμάμαι εκείνη την τελευταία φορά που είχα περάσει τα χέρια μου γύρω από την μέση του και τον κρατούσα σφικτά, να μη μου φύγει. Πίεζα τα χέρια μου πάνω του τόσο έντονα γιατί πίστευα πως έτσι ίσως να καταλάβαινε πόσο μου άρεσε και πόσο ωραία ένιωθα δίπλα του. Το κεφάλι μου το είχα ακουμπήσει στο στήθος του κ έτσι όπως ήμουν, σκέφτηκα να δω αν χτυπούσε γρήγορα και η καρδιά του. Αν είχε αυτές τις πεταλούδες που ενοχλούσαν το στομάχι μου. Και χτυπούσε γρήγορα η καρδιά του. Αυτό μου έδωσε τη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση. Ναι, αυτό. Η καρδιά του. Γιατί μπορεί η καρδιά να φτερούγιζε, αλλά το μυαλό; Το μυαλό ήταν εκεί; ή μήπως όλο αυτό συνέβαινε γιατί αγχωνόταν πώς θα μου έλεγε πως... να ξέρετε πως...

Καταλάβατε...

Και δεν είναι μόνο η καρδιά... και οι συγκυρίες, πρέπει να βοηθάνε και οι συγκυρίες!

ή μήπως όχι πάντα;

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που ήταν τόσα πολλά για εσένα πλέον να μην υπάρχει στην ζωή σου; Πώς είναι δυνατόν να εξαφανίζεται έτσι; Δε νιώθει; Δεν ένιωθε;;;;;;

Κουράστηκα να νιώθω μόνο εγώ. Κουράστηκα να με κάνω κομμάτια! Δεν ήθελα αυτό. Άρα γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Το μυαλό δεν αντιλαμβάνεται το πόσο κακό μου κάνει με αυτά που με βάζει να σκέφτομαι; Είναι σύμμαχος ή εχθρός; Δεν το καταλαβαίνω!

Απλώς έρχεται η εικόνα του στο μυαλό μου και από το πουθενά πλημμυρίζουν τα μάτια μου. Αποκτώ ξαφνικά καταρράκτη και δε με σώζουν τα γυαλιά οράσεως.

Κι όταν στερέψω από δάκρυα, τότε είναι χειρότερα τα πράγματα... Διότι δεν έχει άλλο τρόπο το σώμα μου να εκφραστεί, κι απλώς μένω να πονάω βουβά. Καμία δύναμη. Μονάχα ανοιχτές πληγές που καίνε και δεν μπορώ με κανέναν τρόπο να τις κλείσω.

Και μετά σκέφτομαι- να έρθει πίσω να τον κάνω τί; Να του πω να με μαζέψει απ' τα πατώματα στα οποία με έριξε; Αυτός είναι το κλειδί της ευτυχίας μου; Δεν είναι! Το ξέρω! Άρα γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη;

Μου είπαν πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου. Να μάθω να ζω μόνη, να είμαι γεμάτη χωρίς τη βοήθεια τρίτου.

Και άρα ερχόμαστε πίσω στο αρχικό πρόβλημα. Εμένα. Εμένα που δεν μπορώ να με αγαπήσω. (τουλάχιστον όχι τόσο όσο πρέπει). Εμένα που έχω ανασφάλειες, εμμονές, φόβους και ανησυχίες. Εμένα που πρέπει να με θεραπεύσω για να βρω απαντήσεις στα προβλήματα μου. Ερχόμαστε πίσω στην αρχή... Στο ότι πρέπει να αγαπήσω εμένα...

Αλλά μαζί σας θα είμαι ειλικρινής. Όσο κι αν καταλαβαίνω το τί μου λένε, βαθιά μέσα μου δε νιώθω πως θα τα καταφέρω ποτέ να είμαι σε αρμονία με τον εαυτό μου. Δε θα καταφέρω ποτέ να είμαι τόσο δυνατή. Τόσο ανεξάρτητη. Τόσο ελεύθερη. Τόσο καλά...