Ποιήματα και κάτι

γιατί ;

Απογοητεύομαι, απογοητεύομαι με σένα και τις πράξεις σου.
Κάθε μέρα είσαι ένας άλλος
Καθε μέρα διαφορετικός.
Κάθε μέρα ένας άλλος άνθρωπος.
Ένας άλλος εαυτός.
Και αναρωτιέμαι γιατί, γιατί το κάνεις ;
Προς τί η αντιπάθεια; Θες να σε μισήσω ; να σε σιχαθώ ;
Κάποτε με κράταγες από το χέρι, μου χάϊδευες τα μάγουλα και με πλησίαζες με την πρώτη ευκαιρία.
Κάποτε μου μιλούσες και δεν με άφηνες λεπτό.
Ίσως και να μου σιγοτραγουδούσες κάποιο στίχο τραγουδιού που ένιωθες καιρό.
Κάποτε μου έκλεινες γλυκά τα μάτια και μου χαμογελούσες όπως ένα παιδί που του δίνουν καραμέλες.
Κάποτε ήσουν ο φύλακας μου, ο υπερασπιστής. Εκείνος που σοβάρεβε, για να τον φοβηθούν οι εχθροί.
Κάποτε ήσουν ο ιππότης που θα με προστάτευε από όποιο δηποτε κακό.
.
.
.
Και τώρα ; Συνεχώς με πληγώνεις, συνεχώς με ματώνεις .
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΡΑΓΙΖΩ.
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙΣ ΝΑ ΛΥΓΙΖΩ !
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΩ ΡΕ ΖΩΗ ΜΟΥ!

Και μένω να σε παρακολουθώ βουβά... σαν χαμένη... να καταστρέφεις εμένα κι ό,τι όμορφο μας δένει...
.
.
.
γιατί ;