Μαμά, γιατί πρέπει να πονάμε; Γιατί πρέπει η καρδούλα μας, όταν χτυπά, να μας κάνει να κλαίμε; Γιατί πρέπει τα μάτια μας, κόκκινα και υγρά, να δείχνουν σε όλους αλλά και σε εμάς ότι επηρεαζομαστε από όσα μας λένε; Γιατί πρέπει να νιώθουμε μαμά; Τί αξία έχει το συναίσθημα; Δεν μας κάνει αδύναμους, μαμά, ο πόνος; ο φόβος; η ντροπή; Δεν μας λυγίζουν όλα αυτά που νιώθουμε; Δεν μας παγιδεύουν σε ένα καθόλου ελεύθερο εαυτό μας; Γιατί πρέπει να νιώθουμε, μαμά; Ποιός μας ρώτησε πριν μας δώσει αυτή την ιδιότητα; Την ιδιότητα του να καίγονται τα σωθικά μας και να ραγίζει το μέσα μας, όποτε κάτι μας πληγώνει; Εμένα, μαμά, κάνεις δε με ρώτησε... Και αν με ρώτησε, δεν ήξερα! Υπόσχομαι δεν ήξερα, δεν είχα ιδέα! Αν ήξερα τί κακό θα συνέβαινε στο κεφαλάκι μου, καμία αποδοχή δε θα έδινα! Ποτέ! Αλλά πλέον είναι αργά, μαμά...
Γιατί πονάω, φοβάμαι, λυπάμαι, κλαίω...
Γιατί νιώθω, αισθάνομαι, ραγίζω και σπάω...
Γιατί λυγίζω και χάνομαι στις ακατάπαυστες σκέψεις μου και στο χάος του μυαλού μου...
Γιατί, μαμά, έχω συναισθήματά και δεν τα παίρνει πίσω οποίος κι αν μου τα έδωσε...
Ούτε εγώ θα τα έπαιρνα...
YOU ARE READING
Ποιήματα και κάτι
PoetryΒυθίζεσαι σε σκέψεις Δεν ξέρεις που να πλεύσεις Ψάχνεις για σκόρπιες λέξεις Ζητάς βοήθεια σιωπηλά Φωνάζεις όσο γίνεται πιο σιγά Φοβάσαι αυτό που αναζητάς Ψάχνεις σε άγνωστα πρόσωπα Γυρεύεις ξένα ονόματα Πατάς σε παλαιά δώματα Μα όταν το βρεις το μυσ...
