Eftalya [ARA VERİLDİ]

12. Bölüm: Aile Gibi

12. Bölüm: Aile Gibi

"Günaydınlar prenseslerim." Ada'nın cıvıl cıvıl sesini duymak dudaklarımın kıvrılmasına neden oldu. "Günaydın Ada Hanım." Kollarını sımsıkı bana doladı.

"Çok özledim sizi." Dudaklarını büzdüğünde gülümsedim. "Bizde seni çok özledik ve o şirketten kurtulabilmene çok sevindik."

Mutfağa gelir gelmez kahve makinasına bastı ve iki fincan çıkardı. Normalde çok sık kahve içen bir insandım ama hamile olduğumdan beri hem tiksinmiştim hem de bebeğe zararı olmasın diye çok nadiren içiyordum.

"Kuzey teklifi yapmasaydı biz ona teklif edecektik." Üzgün sesine karşılık nasıl bir saattir muhabbet ettiğimizi anlayamamıştım bile. "Kuzey ile çalışmak size iyi gelecek inanıyorum." Masanın üzerinde titreşen telefonuma baktım.

Büyük harflerle yazan KUZEY ismi yerimde kımıldanmama neden oldu. Onu bekletmeden telefonumu açtığımda direkt olarak yakınan sesini duydum.

"Eftal nasılsın, müsait misin?" Ada telefonu dinlemek için kulağını telefonuma yaslamıştı onu ittirmeye çalışırken bir yandan da konuşmaya çalışıyorum.

"İyiyim, müsaidim sen nasılsın?" Arkadan küçük bir kızın sesini duyabiliyordum, "dadı, dadı." diye resmen cırlıyordu.

"Ablamın işi olduğu için üç yaşındaki kızına bakmamı benden rica etti ve sandığımdan daha zor bir işmiş asla durmuyor beni mahvediyor eğer istersen bana yardımcı olur musun?"

Ada yumuş yumuş olmuşçasına elleriyle dudaklarını kapadı, benim yüzümdeki gülümseme ise büyüdü.

"Hava gerçekten çok güzel biraz onu parka çıkartalım sonrasına bakarız." Derin bir nefes verdi. "Çok teşekkür ederim, yarım saat içinde yanındayım." Hızla sandalyeden kalktım.

"Bekliyorum," dedikten sonra telefonu kapadık. "Ben hazırlanmaya gidiyorum, seni bırakıyorum ama sorun olur mu?" Uzun zamandır görüşemiyor olsak da bu bir saatte her şeyi konuşmuştuk ve sohbetimiz yarım kalmadığı için içim rahattı.

"Saçmalama, hızlı davran." Gülümsüyordu çünkü mutlu olduğumu görebiliyordu. Hızlıca odama çıktığımda kısa bir duş alıp hazırlandım. Artık karnımdan dolayı bir çok şey olmuyordu veya güzel durmuyordu buna canımı sıkmamaya çalışsam da ister istemez moralim bozuluyordu.

Hazır bir şekilde evden dışarı çıktığımda Kuzey oldukça hızlı gelmişti. Önümde duran arabanın ön koltuğuna bindiğimde başım direkt olarak arka koltuğa döndü

İki yandan toplanmış minik sarı saçlar, bembeyaz ten ve renkli gözlü minik bir kız çocuğu pusetin içinde emniyet kemeri bağlı şekilde oturuyordu. Yüzümdeki oluşan gülümseme gözlerimi doldurdu. Dudaklarıyla sıkıştırdığı yalancı memeyi ağzından çıkarıp bana el salladı.

"Merhaba." Bebek aksanı diye bir şey varsa tam olarak öyle konuşuyordu. "Bende buradayım," alındığını belli eden sese döndüm.

"Merhaba Kuzey." Kıkırtıma güldü. "Bakma böyle sakin durduğuna sana alışma süresi var." Fazlasıyla yorulmuş görünüyordu. Koskoca şirketlerin sahibini üç yaşındaki ufak kız yormuştu.