Laura Martinez vond haar ware liefde in de straten van Barcelona. Ze beleefde een onvergetelijk jaar met Pablo Gavi, die haar hart had veroverd. Toen haar tijd in de bruisende stad eindigde, keerde ze terug naar Nederland en beëindigde, door een oud...
Laura POV De dagen tikken voorbij en Pablo en ik zijn op alles behalve good terms. We praten niet met elkaar, kijken elkaar niet aan en de spanning is voelbaar. Vandaag is het 14 februari, Valentijnsdag. Al de hele dag ben ik misselijk door de posts van Elisa. Het boeket rozen die ze van Pablo gekregen heeft en de uberlange teksten over wat voor geweldig vriendje hij is. Ze moest eens weten.
"Zit niet zo in gedachten," schrikt Gabriella mij op. "Sorry," mompel ik en ik ga zonder schaamte verder met het eten van mijn cheeseburger van Mc Donalds, waar we op het terras zitten. Gabriella begint te lachen. Het moet er vast komisch uitzien, omdat ik mijn sportkleding nog aan heb. "Balance is key," knipoog ik.
"Moet je straks nog werken?" vraagt mijn beste vriendin. Ik knik. "En ik zit er zo tegenop. Ik heb gewoon geen zin om Pablo vandaag te zien. We moeten ze namelijk rozen gaan uitdelen. Love Sarah voor dat geweldige idee," zucht ik. Gabriella begint te lachen en pakt een pakje sigaretten uit haar tas. Ik pak haar hand vast. "Niet hier. Er zitten kinderen naast ons," waarschuw ik haar. Ze kijkt op en knikt en stopt het pakje weer in haar tas. Ik glimlach en ga verder met mijn burger.
"Ik heb trouwens in april een ticket geboekt naar huis. Ik ga twee weken naar mijn familie," vertelt de blondine. Ik glimlach breed. "Ah wat leuk!" zeg ik enthousiast. Sinds Gabriella in Barcelona is, is ze nog nooit terug gegaan naar haar geboorteland. Er is eigenlijk niet echt een reden voor. De tijd is gewoon ontzettend snel voorbij gegaan en ze had er nooit aan gedacht om vakantie op te nemen en terug te gaan.
"Ik heb er zoveel zin in. Mijn vriendinnen eindelijk weer zien en natuurlijk familie. Mijn nicht gaat in die weken ook trouwen, dus komt de hele familie bij elkaar," zegt ze blij. Ik glimlach. Hierdoor moet ik ook weer even aan mijn familie denken. Ik mis ze ontzettend. Ik heb ze voor het laatst gezien toen ze in de herfstvakantie drie dagen langs zijn gekomen.
~~
Na de ongezonde lunch ga ik snel naar huis om te douchen en om te kleden voor werk. Ik heb nog anderhalf uur, dus dat gaat zeker lukken. Als ik net de badkamer in wil lopen gaat de bel. Verbaast loop ik naar de intercom en ik zie dat het een bezorger is. Ik druk de knop in en de deur beneden gaat open. Niet veel later staat hij bij mijn voordeur. Ik doe de deur open en kijk hem verbaast aan. De man staat met een mega bos rozen voor mijn deur. "Mevrouw L. Martinez?" vraagt hij. Ik knik en hij overhandigt mij de bloemen. "Zou je hier willen tekenen?" vraagt hij en ik krijg een papiertje onder mijn neus geschoven en hij geeft mij een pen. Snel zet ik mijn handtekening en de man vertrekt weer.
Een beetje verbaast loop ik met de bos naar de keuken en ik pak een vaas. Ik zet de bloemen in het water en zoek naar een kaartje. "100 roses because I've got 100 reasons to love you.... I miss you" staat erop. Ik voel tranen in mijn ogen branden. Dit is Pablo. Ik besluit een Instagram story te maken en plaats deze.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dan loop ik alsnog naar de badkamer en spring onder de douche. Wat betekent dit? Is dit een poging om me weer terug te krijgen? Het goed te maken? Of is dit gewoon omdat hij weet dat ik gek ben op rode rozen? Wil ik dat het goed komt?
