GÖNDERİLMEYEN MEKTUPLAR {Tamamlandı}

On Üçüncü Bölüm

"Sevgili Sevgilim,

Olmadı.

Kurtarmadın beni. Kimse beni kurtarmadı. Sevgin yalandı, değil mi? Yalan değilse neden beni kurtarmadın? Bittim ben Hyunsuk. Kimse beni kurtarmadı, Seunghun hyungum öğrenmiş, sinirden Haruto'yu dövmüş ve kahrolmuş. Yanıma geldi ve her hafta geleceğini söyledi. Mashiho ve Minato ile birlikte.

Ve yine sen yoksun.

Hiçbir zaman olmayacaksın da.

Değil mi?
Burada daha fazla var diyorlar buradakiler. Odada tek başıma olmamam daha iyi. En azından yalnızlıktan delirmem. Ama senin yüzünden çok üzüldüğümü ve kimsenin beni kurtarmadığını bil de kahrol.
İki arkadaşım oldu burada. İkisi de Japon. Kotaro ve Mahiro. Sevdim onları biraz. Onlar da aynı benim gibiler. Mahiro birkaç gün önce gelmiş ama Kotaro dört yıldır buradaymış.
O anlattı, ben dinledim. Beklediğimden de korkunç burası Hyunsuk. Beni kurtarmayacak mısın?

Kurtarmayacaksın. Değil mi? Biliyorum. Mesajlarıma cevap da vermedin. Vermeyeceksin de. Değil mi?
Buradaki hemşireler de delirecek büyük ihtimal. Birkaç eski hemşire yatıyor burada. Cidden. Bir tane vardı geldiğim gün ölmüştü. Adı Delilah'tı galiba. Kotaro çok üzüldü, seviyormuş kızı.

Sen beni seviyor musun peki? Beni umutlandırıp umudumu yok etmek yakışıyor mu sana? Neden? Neden hiç cevap vermedin bana, evrenler kadar sevdiğim sevgilim? Görmezden mi geldin mesajlarımı, duymazdan mı geldin bildirimleri?
Engelledin mi beni? Ne yaptın? Neden cevap vermedin?

Bunları düşünmekten aklıma hiçbir şey girmiyor. Başka bir şey düşünemiyorum. Pişman oluyorum son bir kez sana gelmedim diye. Sürekli beliriyorlar odada, onlarla bakışırken dalıp gidiyorum. Hemşire, Kotaro veya Mahiro'nun beni sarsmasıyla gözlerimi onlardan çekiyorum. Kotaro veya Mahiro'ya gösteriyorum gördüğümü. Onlar görüyor ama hemşireler görmüyor.

Sende beni görmüyorsun Hyunsuk. Neden diye sormayacağım artık. Çünkü bıktım nedenlerden, niçinlerden. Ben artık bir cevap istiyorum Hyunsuk. Ben seni çok seviyorum. Bunu kaç kere söyleyeceğim bilmiyorum ama seni evrenler kadar seviyorum Hyunsuk. Fakat senin beni sevdiğinden emin olamıyorum artık. Keşke bunu bir mesaj olarak yazsan, değil mi? Rüya gibi geliyor şimdi. Gerçekten yapar mısın bunu?

Az önce Kotaro ne yaptığımı sordu. Anlattım. Bana üzüldü ve senin beni kurtaracağına sonuna kadar inanacağını söyledi. Mükemmel bir arkadaş, daha ikinci günümden.
İnanç sayısı ikiye yükseldi Hyunsuk; atar mısın bir mesaj bana, ya da kurtarır mısın beni?

Derin bir nefes alıyorum ve gözümden bir yaş aktığını fark ediyorum. Kimsesiz kaldığımı hissediyorum burada. Kotaro'ya sordum, o da öyle hissediyormuş ama zaten üvey annesi dışında kimsesi yokmuş.

"Ben senin herkesin olurum." Dedim ona. Sarıldı bana. Ama seni deliler gibi özlüyorum Hyunsuk. Bana ne zaman saldıracakları belli değil. Bunu sende biliyorsun. Ama inatla bana hiçbir şey yazmıyorsun. Beni aramıyorsun; ben mesaj atıyorum, sen hiç birine geri dönmüyorsun. Sonsuza kadar beklerim seni sevgilim, ama burada ne zaman ölüp ölmeyeceğim belli bile değil. Yani korkuyorum.

Sen eskiden hiçbir şeyden korkmamamı isterdin. Yanımda olduğunu ve beni koruyacağını söylerdin. Şimdi? Neden tutamayacağın sözleri veriyorsun? Hyunsuk, sen hani beni sonsuza dek koruyacaktın, bu kadar yalancı mıydın sen?

Eskiye bunların olacağını bilerek dönsem ne olurdu? Seni yine evrenler kadar severdim ama sana güvenemezfim Hyunsuk. Çünkü sen yine beni kandırırdın. Yine kalbimi kırardın, parçalardın yine kalbimi. Ben kalbimi sana koru diye verdim Hyunsuk, kır diye değil.

Şimdi çok uykum geldi ve hava kararmaya başladı Hyunsuk. Geç yatmamam lazım. Geceleri daha fazla oluyorlarmış, öyle dedi Kotaro. Hatta ilk gün geldiğimde ağlıyordu bile. Çok korkuyormuş.

İyi geceler, umarım rüyanda beni görürsün :)

-Biricik Sevgilin Yoshinori(Norishi)"