Το Τάγμα του Φεγγαριού

Μπουοναπάρτε

«Την ιστορία του Ναπολέοντα Μπουοναπάρτε, τη γνωρίζετε φαντάζομαι», ήταν η πρώτη ερώτηση που έκανε ο Μακ.

«Φυσικά, ποιος δεν τη γνωρίζει», απάντησε η Λούνα, αλλά ξαφνιάστηκε όταν συνειδητοποίησε πως ο άντρας περίμενε να του πει όλα όσα ήξερε. «Νιώθω σαν να είμαι στο σχολείο και με έχει σηκώσει ο καθηγητής για ξαφνική εξέταση», σχολίασε νευρικά, αλλά ο Μακ συνέχισε να την κοιτάζει έντονα. «Ωραία, ήταν Γάλλος στρατηγός, κορσικανικής καταγωγής που έγινε Αυτοκράτορας της Γαλλίας από το 1804 ως το 1814 αφού αποτέλεσε Ύπατος και Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ήταν και βασιλιάς της Ιταλίας από το 1805 ως το 1814 και θεωρείται ως και σήμερα ο μεγαλύτερος Στρατηλάτης που πέρασε ποτέ από την ιστορία. Μόνο που τα έκανε λίγο μαντάρα στην εισβολή του στη Ρωσία, γιατί δεν σκέφτηκε πως ο μεγαλύτερος εχθρός του δεν ήταν ο Τσάρος αλλά η χώρα και οι καιρικές της συνθήκες- αναγκάστηκε να υποχωρήσει έχοντας χάσει μεγάλο μέρος του στρατού του πριν φτάσει καν στη Μόσχα- και έπειτα, ηττήθηκε στο Βατερλώ από τους Άγγλους, φυλακίστηκε και πέθανε στις 5 Μάη του 1821, εξόριστος στο νησί της Αγίας Ελένης, μάλλον από καρκίνο του στομάχου αν και είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει πιο πριν ... πέρασα τις εξετάσεις;» σάρκασε, με στραβό χαμόγελο, κι ο Μακ γέλασε καλοσυνάτα.

«Βεβαίως, αν πήγαινες σχολείο θα είχες γράψει άριστα!» την πείραξε και ο Μπλέικ αναστέναξε δυνατά, φανερά ενοχλημένος με τον ξάδερφό του.

Η Λούνα γέλασε και τους παρατήρησε για λίγο. Ήταν σχεδόν ίδιοι, μόνο που ο Μπλέικ ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτερος και φαινόταν πιο σοβαρός από τον Μακ. Και οι δύο είχαν τα ίδια καστανοκόκκινα μαλλιά που έκαναν μπούκλες στην κορυφή του κεφαλιού, και οι δύο ήταν ντυμένοι κομψά, με πουκάμισο- παντέλονι και γιλέκο.

«Υποψιάζομαι πως η Λούνα δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της, για να βρίσκεται εδώ, οπότε μήπως να της λέγαμε την αλήθεια για το μυστικό του Λα Λούνα;» σχολίασε ο Μπλέικ, ανασηκώνοντας ένα φρύδι.

«Ναι, ναι, εντάξει», μούτρωσε ο Μακ.

«Λοιπόν, ξέρετε πως ο Ναπολέοντας ήταν μέλος του Τάγματος του Ήλιου, έτσι δεν είναι;» Κούνησαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους και τα δύο ξαδέρφια μειδίασαν ευχαριστημένοι. Ο Μπλέικ συνέχισε να μιλάει αργά, καθαρά, με τόση ηρεμία που η Λούνα μειδίασε γιατί ήταν λες και άκουγε παραμύθι. «Λοιπόν, ο Ναπολέοντας δεν έφτασε ποτέ στο νησί της Αγίας Ελένης», ξεκίνησε να τους λέει, ξαφνιάζοντάς τους. «Στο νησί έφτασε ο σωσίας του, ο άντρας που είχε πάντα μαζί του σε περίπτωση που οι εχθροί του ετοίμαζαν τη δολοφονία του. Όταν ξεκίνησαν να τον πάνε στο νησί, για την εξορία του, οι άνθρωποι του Ναπολέοντα προσέγγισαν το καράβι σε ένα από τα λιμάνια που έπιασε- λένε πως ήταν το λιμάνι Νουακσότ στη Μαυριτανία- και με απόλυτη προσοχή και τη βοήθεια δικών τους ατόμων που βρίσκονταν μέσα στο καράβι, φυγάδεψαν τον Ναπολέοντα και τη θέση του πήρε ο σωσίας του. Βάση των καταγραφών που βρέθηκα στα αρχεία του Τάγματος του Ήλιου, ο Ναπολέοντας και οι φρουροί πήραν το δρόμο της επιστροφής περνώντας από το Μαρόκο, την Τυνησία, την Λιβυή και την Αίγυπτο για να φτάσει ως την Αλεξάνδρεια όπου τον περίμενε ένα πλοίο να τον γυρίσει στη Γαλλία. Το πλοίο ονομαζόταν Λα Λούνα και ήταν εμπορικό, μετέφερε μπαχαρικά στη Μεσόγειο. Τελευταία φορά που το είδαν, ήταν το 1816, όταν κι είχε φύγει από την Αλεξάνδρεια, έκανε στάση στο λιμάνι Ντόγκανμπέι στην Τουρκία, και μετά... εξαφανίστηκε!»