Senyorita

Chapter 15

FAYE POV.

“Sorry," wika ko at humikbi.Yumuko ako habang pinupunasan ang mukha ko dahil sa tuloy-tuloy na pag-agos ng mga luha ko.

“Sorry if I made up the wrong decision.” dagdag ko.

Napahawak ako sa dibdib kong naninikip sa sakit. Pinaghalong sakit ng pagkakonsensya at dahil na 'rin sa maling hinala ko.

Kung makapag-hindi ako kapag umaalis siya ay parang asawa ko siya. Kahit na alam ko naman sa sarili ko na kahit kailan ay hindi siya magiging akin dahil sa simula pa lamang nakikita kong ang saya niya lalo na't kasama niya si Amaya.

“I'm really sorry,” kinagat ko ang aking labi para matigil na ako sa paghikbi at saka inangat ang tingin at tumingin sa ceiling.

Kumuha ako ng hangin at saka marahan na tumawa habang pinupunasan ang mga takas na luha sa mga tama ko.

“Paano ba 'to? May mukha pa 'ba akong ihaharap sa 'yo matapos ang nangyari kanina? Gusto ko 'lang na may pag-tripan.” I chuckled and I look his eyes deeply.

“Sana nag-explain ka sa 'kin kanina,” pangangatwiran ko.

“Aba, need ko 'pa ba'ng mag-explain sa panahong nag-aaagaw buhay ang Ina ko?” inis na tanong nito at napagulo pa sa sariling buhok.

“Ang tanong, kung nag-explain ako sa 'yo kanina paniniwalaan mo kaya ako? Ang dami kayang trust issue!” medyo tumaas ang huling salitang sinabi niya kaya napaiwas siya ng tingin.

Nagiging speechless ako sa sinabi niya. May katwiran 'din siya. Marami akong trust issue pagdating sa pagtitiwala at pagtiwala agad.

The silence envelope in between of us... until Mj let out a heave sigh.

“If you are in my shoes, papatawarin mo 'ba ang taong pinatulog ka ng ilang oras kaya hindi mo 'na nasilayan ang huling sandali ng iyong Ina?” His question caught me off guard.

Siguro, mahirap magpatawad lalo na't buhay ng Ina mo ang nakasalalay doon.

“I can't answer.” wika ko at saka yumuko at pinaglalaruan ang kamay ko.

“You can't answered?” he chuckled.

“You know the answer but you remain silence.” he added while shaking his head. “...because you are afraid”

“Patawad, kahit alam ko'ng walang kapatawaran ang ginawa ko kanina. Sorry for my ridiculous action and being a childish.” huling wika ko at saka tumakbo palayo sa kaniya.

Bumagal ang lakad ko ng malapit na ako sa gate ng hospital. Marahan kong hinawakan ang puso ko at pinakiramdaman 'yun.

Ang sakit....

His question caught me off guard...

If I were in his shoes, it is a hard to forgive...

Saying sorry to him is not my vocabulary especially that he is only our housekeeper. Pero hindi ko talaga maiwasan na makonsensya habang nakatingin sa malungkot niyang mga mata kanina.

I thought that everytime he leave.... he's meeting a girl but I guess I'm wrong.

Umiyak ako ng tahimik habang naglalakad palabas ng hospital. Masakit ang loob ko lalo na sa natuklasan ko.

Kaya pala inalok siya ni Daddy noon 'na si Daddy na ang magbabayad sa utang niya dahil siguro, utang 'yun niya sa pagpagamot ng Ina niya.

Kung hindi ko sana ginawa ang kahiya-hiyang bagay kaninang umaga siguro akong hindi siya magagalit. Sigurado akong kahit sa huling minuto ay nakita pa niyang buhay ang kaniyang Ina.