Her şeyimizi kaybetmiştik.
Bir havlama sesi doldurdu kulaklarımı. Cesur delirmiş gibi havlıyordu. Adımlarım beni deliğe götürürken, Eymen'in çıldırmış yüz ifadesini gördüm. Herkes onu büyük bir kuvvetle tutmaya çalışıyordu ama o herkesi parçalayaca...
Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen<333
İyi okumalar bebekler!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bir şeyler düşünmeliydim. Bir şeyler düşünmeliydim. Artık gerçekten bu duruma son verecek bir şeyler düşünmeliydim! Acaba burada yaşamak doğru bir karar değil miydi? Ülkeden hiç çıkmayıp, kapıları güçlendirmeli miydik acaba? En azından kaçacak yerimiz olabilirdi ama bu binada kaçacak hiçbir yerimiz yoktu. Burada olduğumuzu, en azından burada birileri olduğunu biliyorlardı. Olduğumuz bina işaretlenmişti resmen. Burada kalamazdık. Burada kalırsak ölürdük.
Hızlı adımlarım odanın bir tarafından diğer tarafına durmadan gitmeye devam ederken sıkıntıyla parmaklarımı çıtlattım. "Buradan çıkmalıyız." dedim herkese tek tek bakarak. "Burada kalamayız."
"Evet ama herkes burada." dedi Elif. "Biz kendimizi kurtarsak bile diğer aileleri ne yapacağız? Herkesin sığacağı bir yer bulmak kolay değil, hele ki bu kadar kısa bir zamanda!"
"Ama burada da kalamayız." dedi Murat.
Adımlarım sekteye uğrarken bakışlarım ona döndü. Engin, bakanın ölümünden beri rahatsızdı. Ben yaşlılık yüzünden olduğunu düşünüyordum. "Baban nasıl?" dedim kendimi tutamayarak. Daireye geldiğimizden beri adamı görmemiştim, odada yatıyordu.
Murat'ın yüz ifadesi kederli bir hal aldı. Umarım Engin bir anda yaşlılıktan ölmezdi. Açıkçası onun ölümüne çok fazla üzülmezdim ama yine de kısa bir sürede arkadaşım olan kişinin babasıydı. Ölmesini -bize yaptığı onca şeye rağmen- istemezdim. Bende böyle saf bir salaktım işte. "İyi değil." dediğinde odadaki herkesin bakışları ona döndü. Bende böyle bir cevap beklemediğim için şaşırdım.
"Nesi var?" dedi Seda kaşları çatılırken. "Hasta mı?"
"Aslında..." dedi taş yutarmış gibi zorlukla yutkunarak. "Yaşlılıktan sanırım. Eklemleri çok ağrıyor, nefes alırken bazen öksürük krizlerine giriyor. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum." Gözlerindeki acı bana babamı hatırlattığında gözümün önüne gelen görüntüleri silmeye çalıştım. Babam ve annem asla o canavarlardan birine dönüşmemişlerdi. Onlar her zaman benim güzel annem ve babam olarak kalmışlardı. Nasıl öldüler, nerede öldüler, belki de ölmediler? Bilmiyordum ama her şeye rağmen onların canice parçalanıp ölmemiş olmasına seviniyordum. Başımı 2 yana sallayarak Murat'ın babasına odaklandım.
