"Park Jiminဆိုတဲ့နာမည်နဲ့လူနာ
ရှိလားမသိဘူး...."
လက်လက်ထနေသော အပြင်အဆင်တွေအပြင်နှစ်လိုဖွယ်အပြုံးကို ချိတ်ဆွဲထားသော
ထိုအမျိုးသားအားငေးကာ ဆရာမလေးကဆွံ့အလျှက်ရှိနေသည်.....။
"Hello. ....!"
ဖွေးသွယ်သောလက်တွေမျက်နှာရှေ့
ဝှေ့ယမ်းလာတော့မှ
ဆရာမလေးအသိဝင်လာသည်။နတ်သားတမျှချောမောသောမျက်ကိုစိတ်ရောက်နေ၍
ဘာပြောလိုက်မှန်းမသိတာကြောင့်
ပြန်မေးရသေးသည်....။
"ဘာပြောလိုက်တာလဲမသိဘူးရှင့်....."
"Park Jiminဆိုတဲ့နာမည်နဲ့လူနာရှိလားလို့"
"ဪ ဟုတ်ကဲ့ခဏကြည့်ပေးပါမယ်နော်"
ဘာတွေလဲဟ...။လူချောလူလှမမြင်ဘူးတာလားဘာလားဘဲ ဒီလောက်ထိကို
ဖြစ်သွားရတယ်ဆိုတော့......။
Hoseokသည် သူ့ကိုယ်သူတောင်
ပြန်ကြည့်မိသွားသည်....။သူ့အပြင်အဆင်က
အရမ်းကြီးတောက်ပြောင်နေလို့များလား...။
"အခန်းနံပါတ်103ပါရှင့်...."
"ေကျးဇူးနော်..."
"ရပါတယ်ရှင့်..."
ထိုအမျိုးသားထွက်သွားမှ
ဘေးနားမှာရှိသည့် သူမ၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်နှစ်ယောက်က စုဝေးလာကြတော့သည်...။
"အခန်းနံပါတ် 103ကိုလာတဲ့
ကောင်လေးတွေက ချောလိုက်တာဟယ်..."
"အခုတစ်ယောက်ကခပ်လန်းလန်း
မနက်ကတစ်ယောက်က တည်ကြည်ခန့်ညားနေရောဘဲ......"
"မနက်ကတစ်ယောက်ရော အခုတစ်ယောက်ရောငယ်သေးတယ်နော် ဒါပေမယ့်
မနက်ကတစ်ယောက်က
မျက်နှာလေးကရင့်ကျက်တည်ငြိမ်နေရောဘဲ
ငါ့ကလေးတွေရဲ့အဖေဖြစ်မယ့်ရုပ်ကလေး"
"အမလေး....အခုတစ်ယောက်က
ငါ့typeလေး ငါ့typeလေးကမှပိုချောတာ
နာမည်လေးတောင်မမေးလိုက်ရဘူး
နှမြောလိုက်တာဟယ်...."
ဆေးရုံ၏ဆေးယူကောင်တာတွင်
ဆေးပေးဆရာမလေးသုံးယောက်၏
မိန်းမသားတို့ထုံးစံအတိုင်းအဆင်မြင်
အချင်းချင်းမပြောရမနေနိုင်သည့်
ရောဂါအရပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်....။
Dr. Jeonသည် သူ့လူနာတွေထဲမှ
တစ်ယောက်ကဆေးရုံဆင်းတော့မည်ဖြစ်၍လက်မှတ်လာထိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။
Dr.Jeonက ထိုဆရာမလေးသုံးယောက်၏
နောက်မှာရှိနေတာဖြစ်သည်.....။
YOU ARE READING
တွယ်ရစ်နှောင်ချည်ကိုကို့ဆီ(တြယ္ရစ္ႏွောင္ခ်ည္ကိုကို႔ဆီ)
Fanfictionဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို ချစ်ရတာလွယ်မယ်လို့ထင်လား...... ။အထူးသဖြင့်အဲ့ဒီဆရာဝန်ကမာနကြီးကြီးနဲ့ တစ်မိုးအောက်တစ်ယောက်ဖြစ်နေတဲ့အခါမျိုးမှာပေါ့.....။ Zawgyi ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရတာလြယ္မယ္လို႔ထင္လား...... ။အထူးသျဖင့္အဲ့ဒီဆရာဝန္ကမာနႀကီးႀကီးနဲ႕ တစ္မိုးေအာက္တစ္ေယ...
