"Bitanem tamam boşver sen onları ne olursun." Zeynep elimi tuttu.
"Ama bana ayrıldık dedi, şimdi burda Ceren'le..." Ayağa kalkıp annemlerin yanına yürüdüm.
"Anne ben eve geçeceğim anahtarı verir misin?" Dedim.
"Tamam kızım bizde bir yarım saate kalkarız." Deyip anahtarı uzattı. Hızlıca elinden alıp çıkışa doğru koşmaya başladım. Biraz ileride bir bank bulunca oraya oturdum.
"Salak Defne senin onu sevmek ne haddine? Sen kimsin de onu seviyorsun, bak o ne kadar mutlu." Gözlerimden yaşlar süzüldü. Kendimi durduramıyordum. Bu yüzden hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bir yandan da elimle kafama vuruyordum. Daha sonra yanımda siyah bir gölge durdu. Başımı kaldırıp baktığımda ise gördüğüm suratı hiç beklemiyordum.
"Defne? Noldu neden ağlıyorsun? Kızım konuşsana." Aras gelmişti, ama umurumda değildi.
(Burdan sonrasını Oğuzhan Koç -Aşkla Aynı Değil- şarkısının nakarat kısmını dinleyerek okuyunuz.🤍)
"Sanane! Açıklamak zorunda mıyım?" Dedim ayağa kalkarken.
"Zorundasın çünkü abin sayılırım. Sen de benim bir kardeşimsin."
"Yeter! Abi abi abi yeter artık duymak istemiyorum şu kelimeyi! Söylemek istemiyorum ya neden anlamıyorsun? Ben sana abi demek istemiyorum." Allah kahretsin ya.
"Defne ne diyorsun sen? Ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu?"
"Duyuyor! Ama senin gözlerin Ceren'den başkasını görmüyor. Neden? Çok mu aşıksın sevgiline?"
"Sevgili falan değiliz kızım anlamıyor musun?"
"Aynen, düğünde öpüşürkende mi sevgili değildiniz?"
"O beni zorla öptü, ben istemediğimi söyledim ama" Dediğinde sözü bitmeden lafa atladım.
"Ama ne ya ama ne? Çekip gidebilirdin. Neden bekledin orada?"
"Defne hayırdır sen benden falan mı hoşlanıyorsun? Ne bu tavırlar? Sanki abin değil de sevgilinmişim gibi konuşma."
"Hoşlanıyordum." Sondaki üç harfi bastırdım. "Artık değil, Aras abi." Gözümden bir damla yaş süzüldü.
