Aykırı/Erkek versiyon

10.Bölüm

Bölümü lütfen yukarıdaki şarkı ile okuyun. Klibini izlemenizide şiddetle tavsiye ederim.

Abim

Yavaşça masaya ilerledim. Yakup abimin sırtı bana dönüktü. Beni ilk farkeden magazin boy küçük abiydi. Halim nasıldı emin değilim ama şok olmuş gibiydi.

Sessizce yaklaşıp arkadan ona sarıldım. Geniş, dağ gibi duran sırtı, o güzel kendine has parfümle karışmış kokusu beni eskilere götürmekten başka bir şey yapmadı. Ellerim karnında birleştiğinde konuşmayı kesmişti.

"Hani arkamda dağ gibi duracaktın? Şimdi neden yanımda değilsin?"

Dediğim şeylerle sırtı gerildi. Ellerimin üstünde ellerini hissettim. Daha sıkı sarıldım. Anlımı sırtına yasladım.

"Biz mükemmeldik. Niye böyle oldu ki?"

"Abi sen beni neden görmedin?..."

İçime içime ağlıyordum. 23 yılım tam önümde duruyordu şuanda.

"Annecim iyi misin sen? İçtin mi? Allah'ım..."

Efsun hanım yanıma yaklaştığında geri adım atmıştım. Benimle beraber sarıldığım abimde geri çekilmek durumunda kalmıştı.

"Oğlum o beyfendi abin değil. Gel arabaya geçelim biz. Orda sakince konuşuruz tamam mı?"

Harun bey'in telkin edermiş gibi çıkan sesini kafamı sağa sola sallayarak reddettim. Abim kollarımı ayırmadan arkasına, bana doğru döndü.

Şimdi ise gözlerimin içine bakıyordu. Neredeyse aynı tonlarda olan gözlerine baktım.

Zayıflamıştı. Çene hatları daha belirgindi ve ne kadar kapatmaya çalışsada göz altları morarmıştı.

Çok korkmuştum...ilk uyandığımda onu görmek istemiştim.

Aslında biliyor musunuz ben intihar etmek istememiştim. Sadece korkutmak istemiştim. Benim için o kadar korksun ki bir daha asla üzmesin beni...

Ama olmamıştı. Artık ne ben erendim, nede abim artık bana kardeşi gibi bakabilirdi. Bu düşünce ile göz yaşlarım dahada hızlandı.

"O kadar korktum ki..."

"Kalabalıklar arasında yapayalnız kaldım."

"Bu bir rüya değil. Keşke öyle olsaydı. Çok pişmanım...."

Elleri ile gözyaşlarımı sildi. Çenesi kasılmış, kendini zor tutuyor gibi bir hali vardı.

"Sadece korkutmak istemiştim ama şimdi anladım. En büyük cezayı ben çekiyorum.."

"Kendimi sensizliğe mahkum etmişim haberim yok...abi...çok özledim...özür dilerim."

Ağlamam durmuyordu. Çok özlemiştim. Gerçekten çok pişmandım. O olmadan kendimi bir hiç gibi hissediyordum. O yoksa ben hiçbir şey yapamazdım. Üniversiteden önceki hayatıma dönmek istiyordum.

Saçlarımda ellerini hissettiğimde kafamı göğüsüne koydum. Kalp atışlarını duyuyordum.

"Ağlama. Her şey geçecek."

Sesini bile özlemiştim...

Sırtımı okşarken barbaros'un sesini duydum.

"Yakup bey bundan sonrası ile biz ilgileniriz. Kusura bakmayın tekrardan."